We genieten nog steeds van alle parken in het merengebied aan de voet van de Andes en zijn inmiddels in Rivadavia aangeland. Onze Fiat Cronos brengt ons overal waar we heen willen, terwijl de wegen aardig kunnen variëren in kwaliteit. We rijden soms op prachtig asfalt dat er nog maar net is gelegd. Van oud asfalt met diepe gaten worden we niet blij en dan slalommen we over de weg, waar verder toch amper iemand rijdt. Geef ons dan maar een mooi gladde gravelweg, daar zoeven we met een vaartje van 50 overheen. Een gravelweg met veel stenen en gaten heeft dan weer niet onze voorkeur. Maar daar heb je in Argentinië geen zeggenschap over, wat bleek op Ruta 71 door Parque Nacional Alerces. De eerste dag reden we over een relatief goede gravelweg en toen we de volgende dag hetzelfde traject reden bleek een wegwerker met een hele grote schraapmachine, zelfs op zondag, bezig te zijn. Dat betekent dat een gedeelte hobbelig is met een middenberm van zand, takken en stenen, waar je soms overheen moet rijden. Sorry meneer Hertz. Bij de boeking werd al aangegeven dat schade aan de ruiten, boven- en onderzijde van de auto niet onder de verzekering valt. Goed dat we het eigen risico hebben afgekocht, bedenkt Hennie, terwijl het onder de auto schuurt. Deze weblog gaan we niet delen met de aardige man van Hertz in Bariloche. Stel je een aantal nieuwe Fiat’s Cronos voor, net besteld door de firma Hertz, die op het punt staan naar hun standplaats gebracht te worden. Er zijn er dan altijd een paar bij die met medelijden worden bekeken door de rest, want ze moeten naar Patagonië en krijgen stof, modder en gaten voor hun kiezen. Over een andere actie die we op Ruta 40 meemaakten en ons een spannende dag bezorgde, vertellen we later in een volgend verhaal.

We verlaten ons huisje in Junin en nemen afscheid van onze gastheer Roberto. Hij voorzag ons elke dag van broodjes met huisgemaakte marmelade en organiseerde terwijl wij weg waren het huis. De bedden werden opgemaakt en de hele keuken opnieuw ingericht naar zijn smaak. Blijkt hier normaal te zijn, maar het leek er een beetje op alsof je moeder op je studentenkamer eens orde op zaken komt stellen. Maar eerst nog even de stad in voor een goede koffie bij onze stamkroeg. Western Union heeft nog steeds pesos. Vanuit Junin zijn we doorgereden naar Aluminée in de provincie Neuquen, de noordelijkste plek op deze reis.. Een prachtige route brengt ons er, we rijden tussen de bergen door langs de snelstromende rivier de Aluminée. Aluminée is zo ongeveer het kleinste plaatsje waar we overnachten en dat merk je o.a. aan de spullen die er te verkrijgen zijn. Het aantal supermercado’s blijf groot, maar ze zijn stukken kleiner en hebben allemaal hetzelfde beperkte aanbod. Trouwens, wanneer je in een supermarkt met je Credit Card betaalt, moet men altijd je paspoortnummer noteren. Dat kan lastig zijn daar de Argentijnen alleen maar nummers kennen, terwijl wij nummers en letters gebruiken. Oeps dat pikt het Argentijnse systeem niet. Dan is men ineens heel inventief en tikt gewoon 00000000 of 12345678 in.

De volgende dag regent het en dat betekent rustig opstaan en ontbijt, gevolgd door een lunch bij de forellenkwekerij. Aangezien de inflatie de laatste jaren hoog was zie je op de menukaart de prijzen aangekondigd met een stickertje achter het gerecht. Wanneer dan de inflatie toeneemt is het van belang om weer een nieuw stickertje te maken met de aangepaste prijs. Maar dan wordt het droog en we maken een wandeling door het Parque Urbano van Aluminé, ons aangeraden door de enthousiaste man van het toeristenbureau. Elke plaats, hoe klein ook, heeft een bemand toeristenbureau waar je goede info krijgt, waar we natuurlijk heel blij mee zijn. Aan het begin van de wandeling ontmoeten we een hond, die graag met ons op pad wil, merken we. Maar ja, het Parque Urbano is verboden voor honden en we zien hem pas aan het einde van de wandeling enthousiast ons weer begroeten. Mooie wandeling met prachtige uitzichten onderweg op het dal ver onder ons en de ruw gestolde lava rotsen boven ons.

Dan wordt het tijd voor een ritje naar het noorden en langs Lago Aluminé. Het gaat een spannende rit worden. In het toeristische Villa Pehuenia scoren we empanada’s in een restaurantje. In Argentinië word je als 70-er door de serveerster van 30 aangesproken met “hola chico’s”, oftewel hallo jongens. Hier heel gewoon voor alle leeftijden. Ze is ontzettend geïnteresseerd in ons en in Nederland, wat resulteerde in een gesprek dat zo 15 minuten duurt en daarna is het pas tijd voor de bestelling. Via Ruta 13 en 11 gaan we verder. Ruta 11 loopt door een prachtig met mooie bomen begroeid dal, pal aan de grens met Chili. De lucht is dreigend, wat in het nauwe dal een mysterieuze sfeer geeft.. wanneer we de bergen verlaten en oostelijk rijden breekt al snel de zon weer door. Op de weg, zoals geregeld komen we een groep gaucho’s tegen die een kudde koeien voortdrijven. Zij zijn haast vergroeid met hun paard en leven een heel,ander leven dan wij stadsmensen.

Verder, nou eigenlijk terug richting Bariloche, naar het mooie plaatsje Villa Traful aan het meer Lacar. Het wordt een lange dag rijden, ca. 250 kilometer, maar dat zegt hier weinig, de hoeveelheid gravel en de staat er van bepaald altijd je snelheid. Na 2 uur rijden bereiken we weer Junin, waar de “chica’s ” van de bakery nog precies weten welke koffie we drinken. De WU betaalt nog steeds uit en we rijden over de 40 door naar San Martin de los Andes en via de Ruta de Siete Lagos naar Villa Traful. Daar hebben we een prachtig chalet met een mooi terras. De volgende dag scoren we eerst koffie in het dorp, maken een wandeling langs het meer en gaan we op aanraden van Komoot en de mevrouw van het toeristenbureau een wandeling naar een paar watervallen in de heuvels boven het meer Lacar. Mooi door het bos lopen we naar het uitzicht op de waterval, er hangt echter een rood-wit lint met “peligro” erop. De balustrade langs het pad hoog boven de rivier is stuk, maar van een man die er aan het werk is mogen we onze wandeling vervolgen. Onder ons dendert de waterval en raast de rivier voort in het smalle dal. De volgende stop is een Mirador met een ruim zicht op het meer Lacar, weer een waterval en hoog boven ons “Cerro Negroïde” van 1999 meter. Ook wel sneu dat je dan net niet de 2000 hebt gehaald. Terug in het dorp tijd voor een biertje, thee en empanada’s. Toch wel prijzig die thee voor € 4,50, heet water een zakje en uitserveren. Soms besef je weer dat je een toerist bent hier.

Jammergenoeg gaan we de volgende dag verder, want dit chalet in Villa Traful is wel perfect. We rijden het dal uit met steeds boven ons grillige rotsformaties. Soms gelijkend op een middeleeuws kasteel of een kathedraal. We laten onze fantasie de loop. Onder ons de rivier met de bloeiende brem en de frisgroene struiken en bomen. In Bariloche een korte stop en dan door naar El Bolson, waar we een huisje hebben gehuurd waar we in 2019 ook verbleven. Een hartelijk weerzien volgt met José en Liliana. De hele nacht regent het pijpenstelen, maar in de ochtend klaart het op en gaan we naar Lago Puelo waar we een mooie wandeling maken naar de Mirador. Terug op het strand worden we verrast door een Condor die vlak boven ons cirkelt. Wat een prachtig gezicht. ObsIdentify houdt het op een vale gier, en dat blijkt te kloppen, het is de grootste vale gier op deze wereld. De volgende dag gaan we de huur betalen en wat blijkt de dollars zijn niet meer in trek, men wil liever pesos. Dat is het resultaat van de keiharde bezuinigingen van Millei, wat de inflatie sterk doet dalen.

José geeft ons een tip, allereerst voor koffie iets verderop en dan naar Puerto Bonito, waar prachtig is te wandelen. De koffie is na enig zoeken gevonden en bij Puerto Bonito aan Lago Epuyén zijn mooie wandelingen uitgezet. We waarderen de tip en maken een mooie wandeling door het bos en onder langs mooie rotsen met uitzicht op het meer. Men moet hier in Argentinië wel een overmaat aan schoon, helder water hebben. Dit water wordt direct door de bevolking gebruikt. Wanneer je bedenkt dat we in Nederland het water steeds moeilijker kunnen reinigen is het misschien een optie om het uit Argentinië aan te voeren. Mooie inkomstenbron voor dit prachtige land.

Ons volgende avontuur speelt zich af in Parque Los Alerces. Later meer over het vervolg van onze reis.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag