Inmiddels zijn we bij de kust aangeland en zullen het vierde kind van oom Kees, Federico en zijn vrouw Teresa bezoeken in Puerto Madryn. Maar eerst ons verslag van de afgelopen week, waarin we de groene parken aan de voet van de Andes verruilden voor de uitgestrekte pampa van Patagonië en de kleurige rotsen rond het Bosque Petrificado bij Sarmiento.

Vanuit El Bolson rijden we over de route 40 naar het zuiden en nemen daarna route 71 naar Cholila en het Parque Nacional Los Alerces. Al snel komen we aan bij het museum van Butch Cassidy en de Sundance Kid, twee bank- en treinovervallers, die het in de VS te heet onder de voeten kregen en uitweken naar Argentinië. Hier bij Cholila woonden ze in een hut en dat is natuurlijk de aanleiding voor een museum met café. In het café gaan we voor koffie en overheerlijke cake. Het museum is meer een verzameling van de spullen uit de kringloop. We rijden door naar het dorp Rivadavia waar we een huisje via AirBNB hebben gehuurd. Dat blijkt er gelukkig ook te zijn en overtreft al onze onze verwachtingen. Het is mooi gelegen op een parkje en we hebben uitzicht rondom op de besneeuwde bergtoppen. Volop vogels in de omgeving wanneer we in de ochtend een wandeling over het landgoed maken. Ons huis is in het bezit van iemand uit Buenos Aires en de mevrouw die in de despensa, buurtwinkeltje, werkt is ons aanspreekpunt. Alles via Whatsapp natuurlijk, wat best goed werkt. Alleen wanneer de stroom uitvalt is de WIFI natuurlijk ook verdwenen.

De volgende dag het park in om te gaan wandelen. We rijden over mooi gravel via Ruta 71 het park in en komen aan bij Lago Verde. Daar kunnen we een paar mooie wandelingen maken. Over een hangbrug bereiken we het schiereiland waar het prachtig wandelen is. Onder ons stroomt de rivier met hoge snelheid van het ene naar het andere meer, die aanzienlijk verschillen in hoogte. Wanneer we bij het Lago Verde aankomen komt net een bootje aangevaren. Het is een trip, waarbij je een man met een boot huurt om te gaan vissen. Op het strand wordt een tafeltje gezet, een kleedje eroverheen gespreid en volgezet met allemaal lekkere hapjes. Wij genieten van onze broodjes met ei en kijken wat die mannen allemaal wegwerken. Vissen maakt hongerig. We wandelen naar de Mirador del Lago Verde, die zijn naam zeker eer aan doet. Diep onder ons ligt het meer te schitteren. Hoewel meer blauw dan groen constateren wij. Een andere wandeling volgt weer een rivier tussen twee meren, en het wordt spannend doordat we constant over bomen moeten klauteren en planken over stroompjes moeten trotseren. Maar dat gaat ons best goed af. Het is een prachtige route langs Lago Futalaufquen, onder een blauwe hemel rijden we door tussen volop in de bloei staande bremstruiken, een prachtig gezicht. We rijden door naar Villa Futalaufquen, waar we 5 jaar geleden nog kampeerden. Nu is het tijd voor koffie met cake en een praatje.

We overnachten in Trevelin in “Casa Azul”, waar Laika de hond ons enthousiast begroet. In Argentinië heeft bijna iedereen wel een hond. Vaak alleen voor het bewaken van het erf, heel soms zie je mensen met hun hond wandelen. In de nacht is het maar de vraag of ze zich koest houden of dat de één de ander aansteekt om ook te gaan blaffen. Vaak liggen ze midden op te weg te rusten en mag je er met een grote boog omheen. Later in Trelew loopt de hond Reina wel een stukje mee met Hennie, maar verder dan 150 meter komt ze niet, is gewoon niet gewend om op pad te gaan. Vanuit Trevelin maken we een tocht in de omgeving. Het is waterrijk gebied en we spotten veel vogels en ook groepen flamingo’s in het water. Jammer, jullie zijn net te laat, de tulpen zijn nu allemaal afgeknipt horen we van veel mensen en de mevrouw van het toeristenbureau. Aardig, maar voor Nederlanders staan de bollenvelden van Trevelin niet bepaald op hun “Bucket list”.

Dan volgt een lange dag rijden, ongeveer 450 kilometer, naar Sarmiento. Tenminste dat was het plan. Onderweg stoppen we nog in Esquel voor koffie en empanada’s. Eerst zorgen we voor een volle tank, want we rijden honderden kilometers zonder tankstation. De man die aftankt probeert precies op een heel bedrag uit te komen, een actie die Evarien wel aanspreekt. Blijkt op TV een programma te zijn waar je daarmee prijzen kunt winnen. Zo’n dag ziet er normaal vrij saai uit en bestaat uit tanken, koffie drinken en doorrijden om aan het einde van de dag op je bestemming aan te komen. Vandaag gaan we dat eens heel anders doen. We rijden over Ruta 40 naar het zuiden, maar die weg vergt toch wel wat onderhoud. Aangezien Millei al het onderhoud aan o.a. wegen heeft stopgezet om te bezuinigen zit de weg vol met gaten. 20 kilometer na Tecka gaat het fout, een groot gat in de weg met als resultaat twee lekke banden aan de linkerzijde. Wel lastig met één reserveband in de kofferbak. Hoewel er op deze weg gemiddeld eens per 15 minuten een auto passeert, stopt er snel iemand om ons te helpen. Hij heeft zelfs een pomp om de halflege voorband op te pompen en hij dicht het gat door een schroefje in de band te draaien. We bedanken hem en rijden zo snel mogelijk de 20 km terug naar Tecka. De man van de Gomeria gaat direct aan de slag en repareert een band, maar de andere is niet meer te redden. Dan krijgen we het advies om voorzichtig door te rijden naar Gobernador Costa, ongeveer 85 km verderop., Na 25 km bemerkt Evarien dat het toch niet gaat lukken en even later kijken we naar de resten van de band vol scheuren. Wat nu gedaan, de moed zakt ons wel even in de schoenen. Maar dan precies op het juiste moment, wanneer je daar in de “middle of nowhere” staat, komt Carlos uit Santa Cruz langsrijden. Hij keert direct om en wil helpen. Maar ja de reserveband is al geplaatst, dus veel is er niet te doen. Hij heeft een idee en neemt de slechte band en Evarien mee en rijdt door naar Gobernador Costa een 65 km verderop. Fieke en Hennie blijven achter in de auto en bedenken dat het wel raar is dat we geen kenteken of telefoonnummer hebben van onze redder en ontvoerder van Evarien. Wachten in een auto op een verlaten weg kan dan wel heel lang duren. Na 1,5 uur komen er twee motorrijders aan, één stopt voor en één achter de auto. Worden we nu ook nog beroofd? Één van de twee komt naar de auto en spreekt de gedenkwaardige woorden: “ Hi, I am Chris and I have got a message from your wife. She is at the gas station”. Dat stelt ons natuurlijk direct gerust. Al snel komt Evarien retour met een nieuwe band onder begeleiding van Carlos en zijn vrouw Annabel. Ze hebben in Gobernador Costa een nieuwe band kunnen regelen bij het PUMA tankstation, die door de man van de Gomeria op de velg snel geplaatst werd. Wat een kanjers zijn Carlos en zijn vrouw, die Evarien niet alleen lieten en haar ook nog eens terugbrengen. Zijn verklaring is simpel, “ we willen gewoon dat jullie een goede tijd hebben in Argentinië “. Het wiel wordt gewisseld en we rijden heel voorzichtig, weer begeleid door Carlos naar Gobernador Costa, waar we een hotel vinden. Bij de PUMA de tweede band gekocht, die al voor ons apart is gelegd en door naar de Gomeria. Twee voor de prijs van één, bonus voordeel, blijkt hier niet te werken. Het is al 20 uur en de Gomeria is gesloten, wat bevestigd wordt door een man die er zijn banden op staat te pompen. Evarien klopt op de deur van het huis ernaast en al snel komt de man naar buiten om ook die tweede band te plaatsen. Hennie scoort een bonnetje, nou ja een blaadje waar de man van het tankstation op heeft geschreven dat we twee banden hebben gekocht. Met moeite komt er nog zijn naam en handtekening bij. Dat moet voldoende zijn voor de verzekering. We kunnen over deze dag nou niet bepaald zeggen: “Joepie, joepie, dat was toppie, toppie”. Het was meer van: “Tjonge, tjonge, tjonge”.

Voldaan rijden we terug naar het hotel, douchen en zijn op tijd voor het diner. Wat een dag, die toch goed afgesloten wordt. De TV staat aan, zoals altijd trouwens en er wordt gevoetbald, Argentinië tegen Peru. De man van het hotel vertelt dat Peru : “Bastante Malo” is, dus die moet je kunnen hebben. Nummer 10 heeft de meeste speelminuten en er wordt maar net met 1 - 0 gewonnen. Messi, net als Maradona, met nummer 10 is wel wat hier in Argentinië. Jong en oud loopt in een voetbalshirt met de 10 erop. Wanneer je de kinderen vraagt wie toch die Messi is en dat we in Nederland helemaal niet blij met hem zijn, beginnen ze direct te stralen.

We staan de volgende dag weer opgewekt op en na een goed ontbijt rijden we door naar Sarmiento, waar we in de middag aankomen. Dit was ook weer een spannend stukje. Een traject was zo slecht dat er een gravelweg langs is gelegd, die vele malen beter is. Vaak kregen we de reactie:” Gaan jullie naar Sarmiento, wat ga je daar dan toch doen?” Wanneer we dan vertellen dat we naar het Bosque Petrificado gaan is men wel weer gerustgesteld. Hier woont ook een familie waarvan de vader bij de Kees, de oom van Fieke en Evarien in Tres Arroyos op het Collegio Hollandes heeft gezeten. Toevallig kent Sergio, onze gastheer, één van hen en al gauw hebben we een afspraak bij Carlito en zijn vrouw Maybel voor vanavond. Het wordt een leuke avond met verhalen over vroeger en veel foto’s van kinderen en kleinkinderen.

De volgende dag rijden we met een nieuwe portie empanada’s over gravel naar het Bosque Petrificado, dat ergens verderop tussen de gekleurde bergen ligt. Het landschap is wel drastisch gewijzigd. Zaten we eerst in groene dalen aan meren tussen besneeuwde bergtoppen, nu rijden we over de pampa met lage struikjes en alleen frisgroene bomen langs de rivieren. De bergen en heuvels zijn kaal, maar wel in mooie kleuren van geel, paars rood en wit. Als “extranjeros” betalen we natuurlijk weer de hoofdprijs van 6000 pesos p/p. Lachend vertelt de man dat hij alleen maar goedkope tickets heeft, dus wordt de prijs verlaagd naar 2400 p/p. Na de empanada’s wordt het tijd om dat bos in te gaan. Het wordt een prachtige wandeling door een indrukwekkend landschap. 65 miljoen jaar geleden was het hier tropisch en liepen er dinosauriërs rond. Bomen die vergaan en bedolven raken onder sediment kunnen veranderen in een versteende boom. Vloeistof dat de boom binnendringt zal dan mineralen afzetten in het hout en cel voor cel gaat dan over in steen. We zien de structuur, de jaarringen, knoesten etc terug in de versteende bomen die we er tegenkomen. Soms ligt de omgeving vol met splinters, alsof er net nog iemand aan het houthakken is geweest. In dit landschap vol kleuren wordt het een mooie beleving. Terug bij de Guardaparque ontmoeten we een klas kinderen, van groep 7 en 8. We komen zoals vaak hier aan de praat over waar wij en zij vandaan komen. Evarien schiet helemaal in haar schooljuf rol, dat haar na 9 jaar pensioen heel goed afgaat. Ze vertelt over haar klas en hoe belangrijk het is de wereld te ontdekken. De kinderen luisteren ademloos toe en tot tweemaal toe krijgt ze applaus. Wanneer ze vertrekken komt de leraar haar nog hartelijk bedanken. Terug in Sarmiento is het tijd om die mooie tuin bij ons huis te ontdekken en een spelletje te gaan doen.

Inmiddels zijn we al aande kust bij Federico en Teresa en gaat voor ons een heel nieuwe wereld open. Maar daarover later meer. Misschien goed om dit verhaal en de foto’s eerst even te verwerken. Liefs van ons drieën uit Argentinië.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag