Het wordt weer eens tijd voor een verslag uit Spanje. Het is prachtig weer en in het Parque Natural de la Sierras de Cazorla liggen een aantal mooie nu rustige campings. Tijd om ons tentje weer eens op te zetten. We staan nu hoog boven Cazorla op een camping met mooie grasveldjes en uitzicht op de bergen. Hier is Evarien 70 geworden en blijven we een dagje voordat we weer verder Andalusië in trekken. Maar nu eerst een verslag van onze lotgevallen vanaf Teruel. Het is wel een heel verhaal geworden. Je mag ook alleen de plaatjes kijken hoor. Hoewel!

Voordat we Teruel verlaten en het Spaanse binnenland weer op gaan zoeken is het eerst tijd voor een uitgebreid ontbijt bij Granier op het plein van de kleine stier. Dan de stad uit richting de bergen en het natuurpark van Albarracin. We fietsen door bossen en onderlangs prachtige rode rotsformaties. Er is ook tijd voor een picknick. Misschien iets te lang gezeten want even verderop komen hagelstenen naar beneden, gaat het regenen en begint het te onweren. We zoeven de laatste kilometers naar beneden en blijven het onweer voor. Maar even niet kamperen hier, er zijn ook hutjes op de camping. We maken een wandeling door het mooie historische stadje, dat als een vesting de achterliggende kloof bewaakt. Tijd voor een biertje in een piepklein barretje en we krijgen twee flesjes aangereikt. De Spanjaarden drinken bier heel vaak direct uit het flesje, daar passen we ons hier ook maar bij aan. Als snack krijg je altijd olijven, chips of wat plakjes chorizo bij je drankje. Op het plein wordt van alles in gereedheid gebracht voor een optreden. Lijkt ons leuk. “Hoe laat begint het”. “Vanavond om 12 uur”. Nou dat gaan we niet halen vandaag. De volgende dag fietsen we al vroeg door de kloof en klimmen we naar een hoogvlakte op 1600 meter. Het is een desolaat gebied met amper dorpjes. Een heel verschil met ‘t Gooi waar je om de paar kilometer aan de koffie kunt. We zijn blij dat er in Frias de Albarracin een cafeetje open is en we zelfs salade en croquettas kunnen krijgen. De komende 30 kilometer komen we alleen de bronnen van de Taag tegen en die zijn ook niet echt indrukwekkend. Een beeldengroep moet het geheel wat opleuken. Maar dan volgt een prachtige afdaling het dal van de Jucar in en een overnachting in Tragacete.

Jullie zullen wel denken dat hier haast niets open en te krijgen is, maar dat valt best mee hoor. Je moet hiervoor echter wel een nieuwe taktiek ontwikkelen. Allereerst moet je er niet vanuit gaan dat op het plein bij de kerk, zoals in Nederland gebruikelijk, altijd een café met terras te vinden is. Beste optie is gewoon vragen, want de cafeetjes zijn hier in de dorpjes goed verstopt. Hennie vroeg een man naar een koffieplek en even later reed hij ons voor in de auto kriskras door het dorp. Maar het resultaat mocht er wezen, koffie met wat zoets en het laatste nieuws altijd op de TV. Evarien hanteert een andere taktiek. Zij let op mensen met zakjes van de supermarkt waar nog een brood of iets anders uitsteekt. Die persoon wordt direct aangesproken met als resultaat de route naar ons overlevingspakket. Vanochtend nog in het op zondag uitgestorven Alcaraz waar alles dicht is, want er blijkt weer een heilige jarig te zijn. Een mannetje (sorry Ilona, maar ik kan er niets anders van maken) met “churros” in een zakje wijst ons de weg naar het enige tentje dat open is en even later zitten we aan de tostado’s met tomatenpuree en koffie en maken een praatje met Spaanse fietsers.

De route gaat verder en we volgen de rivier de Jucar helemaal tot in de stad Cuenca. Het is een brede weg die de eerste 20 km lekker vlak is en waar amper verkeer rijdt. Nu geldt dat trouwens voor de meeste wegen hier. Er rijdt haast niemand, waarschijnlijk vanwege het feit dat er ook haast niemand woont vermoeden we. Verder voelen we ons op de weg ontzettend veilig. Naast de rustige wegen helpt ook dat de Spanjaarden heel omzichtig met fietsers omgaan. Ze rijden helemaal naar de andere weghelft, zelfs grote vrachtauto’s denderen meters van ons vandaan voorbij. Om te passeren wacht men totdat het zeker is dat de weg vrij is. Vaak moeten we automobilisten nog aanmoedigen om door te rijden. Dat alles maakt het leven van de fietser in Spanje wel heel aangenaam. Je moet alleen oppassen voor automobilisten uit Nederland in de meivakantie, die kennen de Spaanse regels niet echt. De Jucar heeft een prachtig dal gecreëerd de laatste jaren en we rijden onder langs de rotsen verder. Nog een klein klimmetje en we zitten in het Val de Cabras, de vallei van de geiten, waar we geen geit zien, maar wel 20 km prachtig afdalen cadeau krijgen. Via een weggetje rijden we hoog boven de Jucar naar de historische stad Cuenca waar we een paar dagen blijven. We fietsen door de stadspoort en zien ons appartement voor de komende dagen al voor ons liggen. Het is een perfecte plek midden in de oude stad, waar onze fietsen naast de eettafel geparkeerd staan. Maandag wasdag en tijd voor een biertje op het plein voor de kathedraal.

In Cuenca blijven we een paar dagen. Ten eerste omdat de stad en de omgeving prachtig is. Verder regent het waar we heen willen, wat ook weer een argument is. Tenslotte is het een perfect appartement. We maken verschillende wandelingen door de oude stad en vanuit de stad in de vallei van de Jucar. Bij de stadspoort begin je hoog boven de rivier en wandelt tussen de bloemen door naar de rivier om aan de andere oever weer te klimmen naar een “Ermita”, een kapelletje. Met fraaie uitzichten op de stad wandelen we weer terug. We bezoeken ook een museum met moderne kunst en een design museum. De kathedraal en het klooster is een bezoek waard. We ontdekken er tientallen prachtige kapelletjes en kerken binnen een complex. Elke familie die aanzien en geld had, liet in de kathedraal een kapel bouwen. Natuurlijk moest die dan door de beste vakmensen gemaakt worden, met het resultaat dat we nu te zien kregen. De glas-in-loodramen zijn nieuw en prachtig van kleur wanneer de zon ze bestraalt. We blijven een tijdje om van de Mattheus te genieten. Kortom Cuenca is een bezoek waard. Hoewel je ook hier soms moet zoeken naar een terrasje dat de stoelen niet opgestapeld heeft staan.

Vanuit Cuenca gaan we verder de provincie La Mancha in, het land van Don Quichotte. We zien dat er nog steeds gevochten wordt tegen windmolens. Nu wil men af van de hoge witte windmolens die op de heuvels staan. Het landschap verandert in glooiende heuvels met velden vol graan, amandelbomen en wijngaarden. Het stadje Alarcon ligt prachtig in een meander van de Jucar, een plek om te overnachten. De mevrouw van ons Hostal wijst een paar restaurants aan op de kaart. Ze blijken allemaal dicht te zijn en we zijn blij dat we in een barretje empanada’s en olijven krijgen. De volgende ochtend is er weer een andere bar open voor een wat oudere doelgroep. Er blijkt een systeem te bestaan van openingstijden. We spreken een man die weet waar een winkel is te vinden, maar die is nu dicht vertelt hij. “Hoe laat gaat de winkel dan open” vragen we in onze onschuld. “Ik denk volgende week”. Dan komt de bakker het plein oprijden en hebben we genoeg voor een lunch onderweg. We fietsen 45 km langs een kanaal en komen aan in Barrax, een stadje dat perfect contrasteert met Alarcon. De eigenaar van hotel/restaurant de 4 winden heeft iets obsessiefs hebben we ontdekt. Hij is de hele tijd bezig de bar vol te stapelen met schoteltjes voor de koffie, we hebben er wel 150 geteld met suiker en lepeltjes. Deze actie gaat boven het bedienen van zijn gasten. Suiker is trouwens wel een dingetje hier. In Nederland merken we dat je om een zakje suiker moet vragen, terwijl men hier minimaal 2 zakjes geeft en vraagt of dat genoeg is. Het opnemen van het menu gaat ook op een typische manier. Het is al half tien wanneer we pas kunnen eten. De man komt met zijn opschrijfboekje en zegt: “Macaroni? dos macaroni” en noteert het. Bij het hoofdgerecht blijkt er iets meer keus te zijn en voor het dessert grijpen we in en noemen onze wensen, die ook nog vervult kunnen worden. De ijskoude rode wijn krijgen we trouwens in een whiskyfles. Weer een ervaring rijker gaan we slapen.

We overnachten in het mooie oude stadje Alcaraz, dat we bereiken via de Via Verde de Alcaraz. Tientallen kilometers fietsen we over de oude spoorbaan hoog boven het dal. Het is weekend en we ontmoeten groepjes Spanjaarden die een weekendje samen fietsen. De spoortunnels zijn verlicht en we vinden een picknickplek. In Alcaraz hetzelfde hotel en balconkamer als 6 jaar geleden. Fietsen parkeren we op het balkon. 4 uur later komt de groep Spaanse fietsers in het hotel aan. “Wat zijn jullie laat zeg”. Och wij zijn Spanjaarden is hun reactie en dat betekent dat ze rustig urenlang op een terrasje onderweg hebben geluncht met een drankje erbij natuurlijk. Het is weer een feestdag en morgen op zondag is er muziek op het Plaza Mayor. Daar willen we bij zijn. Het begint om 11.30. We zijn één van de eersten op het plein en nemen een koffie. De muziek geluidsinstallatie wordt getest, er lopen wat mensen rond, maar dat is het voorlopig wel. Na een uurtje wordt het drukker en komen de mensen van de verschillende broederschappen aangelopen. Spaanse tijden. De priester praat de verschillende uitvoeringen aan elkaar en na 5 muziekkorpsen wordt het tijd om de fietsen te pakken en verder te rijden naar Riopar. De camping blijkt gesloten, maar in het stadje vinden we een ijssalon en een hotel met de tegenpolen van de uitbaters uit Barrax. Bij het uitgebreide ontbijt wordt ons zelfs nog een borrel aangeboden, voor Spanjaarden trouwens heel normaal hebben we gemerkt. Dat gaat in mijn benen zitten en dan lukt het fietsen niet meer is Hennie’s verweer. Nou dat lijkt me geen probleem zegt José, je hebt toch een E-bike.

Dan volgt een hele mooie route waar we een paar dagen over doen, de Siërra’s de Cazorla, een prachtig natuurgebied met veel bossen, hoge bergen en een blauw stuwmeer. Een smal weggetje loopt door het park en we rijden vaak hoog boven het dal met vergezichten op de rivier of het prachtig blauwe stuwmeer. Het is warm, maar de bomen zorgen ervoor dat we aangenaam door kunnen rijden. Het is nu ook ‘s avonds aangenaam en we zitten lekker voor ons tentje. Op 11 mei wordt Evarien wakker met een concert gegeven door de vogels. Er wacht nog wel een pasje van ruim 1200 meter die gehaald wordt met hulp van Bosch”. In Cazorla is het lunchtijd en op een terrasje omgeven met platanen is het tijd voor groene asperges, gegrilde ansjovis en gebakken inktvis. Natuurlijk met een vino blanco. Op de camping is er een ruime plek voor ons. Morgen pas weer verder en tijd voor Andalusië.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag