Het is tijd om naar huis te gaan en vanuit Villes-sur-Auzon rijden we ongeveer 500 km naar Langres in het departement Haute-Marne. Stukken Péage wisselen we af met provinciale wegen, dan kun je ook nog in een stadje een koffie pakken. We komen terecht in het "Café du Sport", waar voornamelijk mannen zitten aan koffie, Ricard, Rosé of een biertje. Het tijdstip van de dag maakt hiervoor geen verschil en er wordt niet gedaan aan mondkapjes of QR-codes. Hun sportieve activiteit bestaat uit het invullen van lottoformulieren, krassen van krasloten en het volgen van de paardenraces op een groot scherm. Wanneer zijn paard blijkt te hebben verloren verscheurd een man achteloos zijn bonnetje, dat hem een paar minuten geleden nog 20,- euro heeft gekost. We houden het bij koffie en een "pain au chocolat" van de bakker.

Evarien heeft een hotel met goed aangeschreven restaurant geboekt vlakbij Langres aan een meer. Grappig is wel dat we wanneer we inchecken er geen QR-code nodig is, maar wanneer dezelfde mevrouw ons naar onze tafel begeleidt dat wel van toepassing is. We nemen allebei een ander menu en worden aangenaam verrast door de smaakcombinaties. Aangezien Hennie morgen jarig is en het weer er goed uitziet besluiten we nog een dagje in Langres te blijven. Er loopt een mooi fietspad langs het "Canal Entre Champagne et Bourgogne", aanleiding voor een ontspannen fietstocht. Maar het restaurant heeft de hele week hetzelfde menu, dus gaan we voor morgen, 31 oktober een ander plekje zoeken. Dat lukt Evarien en een kamer in een hotel-restaurant in Bourbonne-Les-Bains op een half uurtje rijden is snel gereserveerd.

De dag begint goed met veel Appjes en berichtjes per e-mail. Na een goed ontbijt en een praatje met Denen die onderweg zijn naar Santiago de Compostella gaan we op pad. Het kanaal is snel gevonden en over het jaagpad fietsen we op deze mooie zondagmorgen naar het Noorden met als einddoel Chaumont. Het kanaal ligt naast het smalle riviertje de Marne, dat hier vrolijk door het dal meandert. Het kanaal is aangelegd tussen 1880 en 1907 en is 224 km lang, telt 114 sluizen met bijbehorend sluiswachtershuisje en een tunnel van 4800 meter. In die tijd werden er naast veel kanalen ook veel spoorlijnen in Frankrijk onder zware werkomstandigheden aangelegd, die vaak maar een korte tijd voor hun doel gebruikt zijn. Ons geluk is dan weer dat weer dat nu die spoorlijnen en jaagpaden getransformeerd worden tot prachtige wandel- en fietsroutes. is al dat werk toch niet voor niets geweest.

Na 14 km fietsen komen we langs het plaatsje Rolampont en vinden we dat het tijd is voor koffie. Dat blijkt nogal lastig te regelen, want het stadje is vrijwel uitgestorven. De ietwat chagrijnige bakkersvrouw heeft koffie en wat lekkers en even later zitten we op een bankje aan de koffie. Het is nog niet echt wat je van een verjaardag verwacht, dus proberen we het in Foulain nog een keer. Voor een café-restaurant staat een groep mensen, uitgedost voor een feestje. Het blijkt een besloten feestje voor een 80-jarige te zijn, maar is daar ook een 67-jarige welkom. De uitbaatster is heel aardig en we krijgen op het terras onze koffie met zelfs nog een paar snoepjes erbij. Wat wil je nog meer op je verjaardag. Dan krijgen we een mail van ons hotel voor die nacht, waarin ons meegedeeld wordt dat het restaurant gesloten is en dat we met een code naar binnen kunnen. Oeps, dat wordt een nieuwe uitdaging vanavond. Het blijft mooi fietsen langs het kanaal, dat soms door een eng dal stroomt en dan weer in een breed dal met oplopende weiden met koeien en kleine dorpjes. Altijd omringd door bomen en struiken in herfstkleuren. In de loop van de middag besluiten de Fransen om ook een stukje te gaan wandelen en fietsen. We komen weer een bord "route barrée" tegen, maar ook hier weten we raad mee. Kortom een mooie laatste fietsdag in Frankrijk en aan het einde van de middag zijn we terug bij de auto en is het tijd om Bourbonne-Les-Bains op te zoeken.

Het begint al te schemeren wanneer we Bourbonne-Les-Bains binnenrijden. We hebben het gevoel dat we in een western zijn beland, waarin de schurk een stadje binnenrijdt dat verlaten lijkt en de huizen vervallen. Er is niemand op straat, de luiken zijn dicht en sommige huizen vervallen. We vinden ons hotel, de code werkt en we droppen onze spullen in de verlaten hal. Vinden na wat zoeken de kamersleutel en de sleutel van de "garage". De parkeerplek voor de auto bevindt zich in een verlaten steeg tegenover het hotel met alleen maar vervallen panden. Het is even zoeken, maar de auto met fietsen staan dan veilig. De kamer is perfect en na een warme douche gaan we voor plan B. Internet helpt om te kijken waar nog een maaltje te halen is. Op 90 meter zelfs een pizzeria en er zijn ook nog restaurants in dit stadje. Vol verwachting gaan we op pad en na 80 meter ontdekken we dat het een afhaalpizzeria is. We houden plan C nog even achter de hand, want een pizza uit zo'n kartonnen doos op de rand van je bed is voor een verjaardag diner wel erg triest. OWe vinden nog een bar met mannetjes aan bier en koffie. Enkele gesloten restaurants, sommige al voor meerdere jaren. Bij een crêperie nodigt het bord "ouvert" wel uit, maar de deur blijft gesloten. Alleen de bloemenwinkel draait hier overuren, want het is tenslotte Allerzielen/Allerheiligen. Net wanneer plan C werkelijkheid dreigt te gaan worden zien we in de verte lichtjes en mensen. Oké, we gaan daar nog even kijken. Wanneer we dichterbij komen vragen we ons af wat het is, een theater of een bioscoop? Nee hoor, het is een Casino en niet de Franse supermarktketen. Er blijkt zelfs een immens groot restaurant te zijn, waar twee mensen aan een tafeltje zitten. We worden door het meisje verwelkomt met de woorden: "J 'arrive" en ze beent weg om pas 5 minuten later terug te komen. Heeft U gereserveerd vraagt ze dan en gezien het totaal lege restaurant vinden we het wel een bijzondere vraag. Toch staan op veel tafels het bordje gereserveerd en binnen het uur zit de hele zaal vol. De kaart is uitgebreid en we zien de dag kantelen. Het meisje, voorzien van een getekend spinnenweb op haar gezicht, want het is tenslotte Haloween, brengt de wijn. Het openen van de wijn gaat met hindernissen en de kurk stuitert over tafel, maar dat mag de pret niet drukken. We genieten van overheerlijke voor- en hoofdgerechten en vermaken ons opperbest. Na de koffie laten we het gokken achterwege en lopen door de verlaten straten terug naar het hotel. De deurcode hebben we onthouden en zo te zien zijn we ook nog de enige gasten in het hotel.

De volgende dag is de hotelier er wel om af te rekenen en rijden we via Luxemburg en België terug naar huis.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag