We zijn inmiddels 2 weken op de Carretera Austral en zijn nog lang niet uitgekeken. Het mooie is dat na elke bocht er een nieuwe verrassing wacht en we benieuwd blijven naar het vervolg. Wel moet je alert blijven dat je niet gaat wennen aan al dat moois. Bijvoorbeeld wanneer je ‘s avonds laat voordat we in die camper kruipen, niet even samen stilstaat bij al die bergen van de Cerro Castillo om ons heen. Ons rest nog een maand voordat we huiswaarts keren en we gaan vandaag een plan maken hoe die in te vullen.

Waar waren we gebleven, door alle nieuwe indrukken verplaatsen de eerdere zich snel naar de achtergrond. Ah, we zijn weer helder, het was het overnachten op de overlander-plek naast de weg. Na een heel stille nacht en wat vogelgeluiden in de vroege ochtend werden we voor de tweede maal gewekt door een groep blatende schapen rond onze camper. Washandje met koud water is voldoende om ons weer op te frissen en na het ontbijt vervolgen we onze weg naar Futaleufu. We vinden al snel Rosadita, onze nieuwe stamkroeg hier, het wordt gerund door drie vrouwen die heerlijke koffie met wat lekkers, pizza en salades serveren en er een gezellig praatje bij doen. Misschien is het jullie nog niet opgevallen, maar tijdens zo’n reis van drie maanden blijkt dat we sterk gefocused zijn op wat er zoal te eten en drinken is in de plaatsjes die we aandoen. Futaleufu bevalt ons wel, de sfeer is goed, er valt te wandelen, maar waar staat het huisje dat we gehuurd hebben? De AirBNB App geeft Ruta 231 aan, maar dat is een lange weg tot de grens met Argentinië. Nadat de mevrouw van het café Marcelo, onze gastheer, heeft gebeld blijkt dat we een huisje 500 meter van de Argentijnse grens hebben geboekt. Marcelo blijkt een voorkeur voor Nederlandse vrachtauto’s te hebben en verrast ons met verse salade direct uit zijn moestuin.

We blijven een dag hier en maken een korte wandeling naar de “Mirador” boven het dorp. Daarna door naar het “Reserva Nacional Futaleufu”, waar we gaan wandelen. Maar natuurlijk eerst een lunch bij “Rosadita”. We worden al opgewacht door de Guardaparque, die ons de verschillende routes uitlegt en ons aanraadt de route langs de rivier te nemen. De andere naar een uitzichtpunt 400 meter hoog is geen optie meer. Het is daarvoor te laat, want het park sluit om 16 uur. Dat is wel iets hier in Chili, het lijkt wel of de “CONAF”, een soort van Staatsbosbeheer, alle parken voor zich zelf wil houden. Je mag er in, maar moet er ook weer op tijd uit zijn. De wandeling is prachtig en we worden beloond met een mooi uitzicht over de rivier en spotten ons huis, nou ja de blauwe truck van Marcelo voor ons huis. Wanneer we terugkomen sluit de guardaparque direct het hek achter ons. De rest van de dag op deze mooie plek is helemaal voor hem, wat een prachtbaan.

Het is tijd om verder te gaan en we begeven ons voor 2 uur weer op de gravelweg terug naar de Ruta 7. Het asfalt voelt weer goed onder de wielen van onze camper en we zoeven met een vaartje van 50 à 60 km/hr door over de Carretera Austral. Aangekomen in La Junta worden we verwelkomt door de honden. Ze hebben er een sport van gemaakt om vlak voor, naast en achter de auto luid blaffend aanwezig te zijn. Je ziet ze niet eens en we zijn bang ze aan te rijden. De gang van de volgende straat neemt het weer over en zo rijden we luid blaffend La Junta door. De localen hebben een andere tactiek. Ze rijden met hoge snelheid door de straat, wat die lieve hondjes maar al te goed beseffen, ze kennen hun plek en gaan voor lijfsbehoud. Bij een restaurantje vinden we niet de hond in de pot en bevalt het dagmenu goed. We willen graag nog een espresso na, dat blijkt een “café traditional” te zijn, oftewel gewoon Nescafé poederkoffie. De camping in Puyuhuapi is echt niets en iets verder vinden we een goed alternatief aan de baai met warme douches. De beheerder raadt ons aan het Parque Queulat voor morgen te reserveren, er mogen maar 500 mensen per dag binnen. Dat doen we via internet dat via Starlink bij ons binnenkomt. Zijn we toch afhankelijk hier van die gevaarlijke gek “Elon Musk”, die overal extreem-rechts zit te promoten.

Vroeg gaan we op pad naar Parque Queulat, weer zo’n immens groot park van 1550 km2, dat oostelijk van de Carretera Austral ligt. Het is een gebied waar niemand in het verleden bedacht heeft om het te verkennen, zo dicht zijn de oerbossen hier. Dat is trouwens maar goed ook en nu is het gelukkig een nationaal Park dat in stand moet blijven. Maar op enkele plekken kun je het park in en zijn er wandelingen uitgezet, o.a. naar de Ventisquero Colgante gletsjer. We beginnen met een boottocht op het meer onder de gletsjer en horen dat 30 jaar geleden het hele meer nog onder het ijs lag. Het meer heeft een prachtige turquoise kleur door al het fijne gruis afkomstig van de gletsjer. De gletsjer kun je ook van boven bekijken vanaf een Mirador en even later gaan we beginnen aan een wandeling van 3,3 km door het dichte bos en over een kammetje. De prachtig blauw gekleurde gletsjer hangt over de rand van de berg en zit vol scheuren. Elke keer valt er een huizenblok aan ijs naar beneden met donderend geraas. We rijden door naar het zuiden over mooi asfalt, maar dan moeten we via haarspeldbochten een pas over. De binnenbochten liggen vol grote stenen en zijn geen optie voor onze camper, dus moeten we de buitenbocht nemen over de linkerzijde van de weg. Het wordt opletten of er tegenliggers aan komen racen die 5 km naar de pas. Voor ons valt het nog mee, maar wat een beproeving moet het voor de fietsers hier zijn. Aan de RIo Cisnes zien we het bordje Eco Camping staan en even later zitten we in het zonnetje op een grasveld aan de rivier. De jongen beloofde 24/7 hot shower, maar dat kon niet waargemaakt worden. Als compensatie is een Pisco Sour ook iets om warm van te worden.

We nemen een alternatieve route via de X-50 en zien hoog boven ons helicopters met oranje zakken eronder. Al snel weten we wat ze aan het doen zijn. Hoog boven op de berg is er brand in een gebied dat onbereikbaar is en de enige mogelijkheid om te blussen is op deze manier. De zakken worden gevuld in de rivier en dan meegenomen naar de brandhaard waar ze geleegd worden. Nu begrijp je ook waarom men zo alert is op het gebruik van vuur. In de parken is het streng verboden, wat een Nederlandse jongen met een boete van € 450,- moest bekopen. De ruta 240 door het dal van de Rio Simson, een smal dal met hoge wanden en veel, heel veel bloemen. In Coyhaique gaan we op zoek naar de camping, best lastig. Eentje bij het Parque Coyhaique blijkt niet te bestaan en die van Condor Travels aan de rand van de stad wordt ons alternatief. Mooi grasveld, maar alleen voor de tentjes, wij op de parkeerplaats met de andere campers. Dan komt er ook nog een auto naast ons staan en zijn we gesandwicht. Wanneer we een Nederlands stel spreken, die eenzelfde camper als die van ons, maar van een andere firma hebben gehuurd, valt ons op dat wij een LUXE campervan hebben gehuurd. Dat uit zich in een koel/vries combinatie, een 20 liter watertank, zonnepanelen etc. Dan kijk je ineens met andere ogen naar ons vervoermiddel. Coyhaique is een grote stad, alleen interessant voor mensen die op zoek zijn naar goede koffie, een tankstation, een supermarkt en info over de parken. In de supermarkt hadden we de bijzondere ervaring dat er meer personeel, dat waren er tientallen, aanwezig was dan klanten. Er is ook een officieel systeem van fooien geven, geïntroduceerd door de overheid. Men mag 10% extra fooi op de rekening zetten, maar men moet wel vragen of het terecht is. Nou zeg dan maar eens nee. Wanneer we bij Bakery Horzel koffie met kuchen bestellen moeten we vooraf afrekenen. Vraagt de jongen of een fooi op de rekening mag. Wel raar zeggen wij, we weten nog niet eens welke service ze te bieden hebben. Maar oké, doe er maar bij.

We rijden door naar het Parque Cerro Castillo, dat kan tippen aan de ander bekende parken in Patagonië. Het plaatsje is ons doel, maar wanneer we een bordje camping zien staan, waar ook een wandeling begint is de keuze snel gemaakt. Na de parkeerplaats van gisteren willen we weer eens in het groen staan. Dat lukt, de camper gestalt, geluncht en een mooie wandeling gemaakt langs een Mirador met uitzicht op de kale kleurrijke bergketen. Weer een totaal nieuwe beleving na al dat groen en wit. Nog enkele fietsers komen naar de camping en verder blijft het leeg.

Dan rest de route naar het plaatsje Cerro Castillo, gelegen onder die imposante berg. Nadat we 10 km gereden hebben komen we in het dal van de RIO Blanco, waar een meerdaagse wandeling begint door het natuurpark. Dat zouden we een aantal jaren geleden ondernomen hebben, maar nu maken we er een dag wandeling van. Een grote groep hikers staat al klaar met grote rugzakken om de hike te beginnen. We komen aan de praat en krijgen de opmerking dat wij wel heel licht reizen. Het wordt een mooie wandeling langs de rivier die omzoomd is met lupinen. Dan door het bos en weer het rivierdal in.

Door naar Villa Cerro Castillo, waar we een mooie plek op de camping vinden en de volgende dag een wandeling maken naar de “Cuevos de los Manos”. Dit deel van Patagonië is duizenden jaren bewoond geweest door de oorspronkelijke bevolking, de indianen, die net als in Argentinië rotsen versierd hebben met afdrukken van hun handen met rode verf. Er is een mooi museum ingericht over deze kunst en over de historie van het dal. Blijkt dat tijdens de laatste ijstijd, tot ca. 14.000 jaar geleden er een 1000 meter dikke ijslaag heeft gelegen die het hele dal bedekte.

Nu zitten we in een huisje in Puerto Murta, het sufste plaatsje in Patagonië. Er is een dag regen voorspelt, dus vonden we dit wel een goede oplossing. De eerste avond gingen we op zoek naar restaurantjes, Google gaf er tenslotte 3 met best aardige recensies. Er zou zelfs een koffieplek zijn. Nou dat viel allemaal tegen. Gelukkig was gisteravond ons restaurant open en maakte een alleraardigste mevrouw een lekkere maaltijd voor ons klaar. Terwijl wij hier met onze fleece aan rondlopen, valt het op dat de mensen hier ieen T-shirtje genoeg vinden. Voor hen is het zomer en blijkt dit de juiste kleding te zijn.

Vanochtend 31 december gaan we verder, terwijl de verwachting is dat het mooie weer terug zal komen. Waar zullen we, 4 uur later dan in Nederland, de jaarwisseling beleven?
Voor ons zeker geen vuurwerk dat staat vast.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag