Inmiddels zitten we al meer dan 2000 kilometer op de fiets en zijn we in El Escoreal aangekomen. Het is zondagmiddag en naast de toeristen zijn er ook veel dagjesmensen uit het nabijgelegen Madrid voor een dag hier naar toe gekomen. Het is gezellig druk en we nemen een biertje op het Plaza de la Constituion. In hotel Florida hebben deze senioren een Junior Suite met uitzicht op het Monasterio Real, gebouwd door Felipe II in 1561. Nou ja, hij heeft het laten bouwen natuurlijk. Het ligt prachtig tussen de heuvels en de bossen, toevallig ook het jachtgebied voor de royals. Een beetje als het Loo, maar dan een paar maatjes groter. Het herbergt een grote kathedraal en vertrekken van de Habsburgers en de Bourbon. In het souterrain zijn tientallen leden van het Koninklijk huis bijgezet in massieve marmeren sarcofagen. In de buurt ligt ook de vallei van de gevallenen, waar duizenden slachtoffers van de Spaanse burgeroorlog liggen begraven. In 1940 besloten de junta en Franco tot de oprichting van het monument. Als symbool blijft het een ongemakkelijk bouwwerk voor Spanje. Het herinnert aan de burgeroorlog, het fascisme en aan het nationaalkatholicisme en de sterke binding tussen katholieke Kerk en de dictatuur. In 2019 werd Franco elders bijgezet. Maandag werd José Primo de Rivera, oprichter van de fascistische Falanga-beweging, uit het mausoleum verplaatst naar elders. Sympathisanten kwamen er op af, geen dag voor ons om er heen te gaan. We gaan liever fietsen.

Maar eerst het relaas van de afgelopen dagen. We wilden vanuit Trujillo vroeg op pad, maar ja dan kom je twee Nederlanders op de fiets tegen en drink je met hen koffie op het plein en voor je er erg in hebt is het al laat in de ochtend. Trujillo ligt middenin een vlakte en de eerste 20 kilometer rijden we over een stille weg tussen grote velden met grasland dat er in april al erg droog uitziet. Langzaam verandert het landschap wanneer we de bergen naderen. Meer groen, bomen en indrukwekkende rotsformaties vormen het beeld voor de middag. Wat vliegt daar, even de verrekijker pakken, ja hoor het zijn een aantal zwarte ooievaars die de thermiek opzoeken ver boven ons. In Berzocana, dat op 750 meter hoogte tussen de bergen ligt hebben we een hotel aan een pleintje met terras onder de bomen. Hier ontmoeten we twee fietsers uit Leusden waar we het diner en de dag gezellig mee afsluiten.

Het brood dat je in Spanje bij het ontbijt krijgt is een stuk lekkerder wanneer het de rooster heeft gezien. Een groep Spanjaarden is ons voor vanochtend en er staat een file voor de broodrooster. Een ontbijt hier is wel bijzonder, we hebben de keus uit brood met kaas en natuurlijk een gepureerde tomatenpasta, allerlei zoete koekjes, yoghurt van Danone en Churros, vette gefrituurde deegwaren, zeer geliefd bij de Spanjaarden. Natuurlijk hoort daar koffie bij en wanneer we thee vragen is de mevrouw even van slag en komt haar collega om hulp en is de groene thee besteld. Na een koffie op het plein gaan we op pad over mooie wegen door de bergen. In het volgende dorp Garciaz gaat Evarien op zoek naar brood en vraagt ze aan voorbijgangers of ze een winkel weten. Nee, het is zondag, “El día de Dios “ de dag van God en dan mag je geen geld uitgeven. Daarop is er hier in Spanje wel een uitzondering, dat is het café en daar schijnt God geen moeite mee te hebben. Onderweg komen we een grote groep geiten tegen, prachtig zwart en bruin, die door een paar honden worden begeleid. Later op de middag is het heet en vinden we een schaduwplek bij een Ermita, een kapelletje met een voorportaal. Wanneer we vlak voor Madrigalejo, ons doel voor vandaag, aankomen horen we vanaf een terras van een café: “Stop, stop !! ”. Het is de eigenaar van het hotel, die wist dat er twee Nederlandse fietsers bij hem zouden overnachten. Even later zitten we op het terras aan een biertje. In de avond is het er redelijk uitgestorven op twee terrasjes na, waar we nog een wijntje scoren.

We rijden door naar Guadalupe, een groot gedeelte over de Via Verde de Guadiana. Er liggen stuwmeren en riviertjes langs de Via Verde, een ideaal gebied voor vogels spotten. Dat schiet niet op, elke keer wanneer we vogels zien moet er gestopt worden. We hadden dit niet verwacht in Spanje. Het begint vroeg in de ochtend al wanneer we ontwaken met een concertje. Onderweg op de fiets hangt er geregeld een roofvogel in de lucht boven ons en langs de weg op paaltjes en draad al die zangers zoals de grauwe gors, leeuwerik en de roodborsttapuit die heel graag in beeld is. Daarom is het alleen al een genot om hier rond te fietsen. Het prachtige landschap en de vele bloemen doen de rest. Hennie doet zijn best om foto’s te maken van al die vogels, maar vaak vliegen ze snel weg wanneer we stoppen, terwijl ze anders gewoon blijven zitten. Gewoon doorrijden en lekker kijken is toch veel relaxter. Het is een mooie rit over de Via Verde en in Logrosan vinden we bij het station een picknickplek in de schaduw. Dan gaan we de weg weer op en de bergen in. We passeren de spoorlijn weer, maar jammergenoeg is dit stuk tot Guadalupe nog niet omgetoverd tot Via Verde.

In Guadalupe blijven we voor een dagje rust en tijd om het Monasterio te bezoeken. We hebben hier een prachtige grote kamer, met een zitje aan de kloostergang, een plek van rust. We voelen ons bevoorrecht dat we dit mogen en kunnen doen. We gaan naar een restaurant en bestellen een lichte maaltijd van vis. Hennie bestelt kabeljauw, típico van deze streek vertelt de ober er nog bij. Maar ik zou maar een halve portie nemen, een hele is veel te veel. Wanneer de gefrituurde kabeljauw in een jasje op tafel komt, merkt Hennie op dat dit gerecht ook heel típico voor Spakenburg is. We delen de gerechten , wat heel gebruikelijk is in Spanje. Als vooraf neem je vaak een gerecht “para compartir”. De volgende ochtend langs bij het toeristenbureau voor wat info. De mevrouw weet weinig en verwijst ons naar een QR-code. Dat maken we vaker mee hier in restaurants en attracties. Hier heb je een code, de rest doe je maar op je mobiel. We zijn toch van een menukaart die je vast kunt houden en van een folder met info over het klooster dat we bezoeken. Werkt onze leeftijd nu tegen ons? Tegenover het Monasterio zijn veel terrasjes en we merken dat daar de prijs aanzienlijk hoger is dan in de dorpjes waar we doorheen kwamen. Het is zelfs zo dat elke 100 meter vanaf het plein de koffie € 0,10 goedkoper wordt.
Het Monasterio kunnen we alleen bezoeken met een gids en we komen in een rumoerig klasje van Spaanse leeftijdgenoten terecht. Alles gaat in het rappe Spaans en we bekijken alles zonder het commentaar. Het is een prachtige plek en wanneer we het hoogtepunt van de rondleiding bereiken, de zwarte Madonna, neemt een monnik de rondleiding over. Het rumoerige klasje wordt ineens stil bij de uitleg van de monnik over de Madonna. Dan draait hij een prachtig versierd deurtje om en mogen we de zwarte Madonna aanschouwen. Maar daar blijft het niet bij, hij heeft een mooi met zilver motief beslagen kistje bij zich en één voor één komen de mensen naar voren en kussen het kistje. Er is terdege aan Covid gedacht en met een speciaal anti-Covid doekje veegt de monnik zachtjes over het kistje en is de volgende aan de beurt. Ondanks onze serie vaccinaties passen we voor de eer en missen zo wel de zegen. Hopelijk heeft het geen weerslag op het vervolg van onze reis. We lunchen in het klooster en hebben nog een halve fles wijn over voor de avond, die we in een wijnkoeler met ijs van de serveerster meekrijgen. ‘s Avonds is het tijd voor tapa’s en een wijntje in de kloostergang voor onze kamer.

De volgende dag rijden we verder en verlaten Guadalupe langs rivieren en door de bossen. We klimmen naar twee passen met fraaie vergezichten en belanden uiteindelijk op de Via Verde de la Jara. Waar we de eerste kilometers van fietsen. De stationnetjes zijn er nog, allen volgens eenzelfde tekening gebouwd en allemaal in een vervallen staat. Jammergenoeg is het hier zo rustig dat er op geen enkel station iets te krijgen is, alleen het selfservice loket is open. Voor ons hotel moeten we de Via Verde verlaten en de volgende dag rijden we de rest van de 55 kilometer. Ooit was het traject helemaal geasfalteerd, nu moeten we oppassen omdat veel asfalt is afgebrokkeld. De uitzichten op de rivier parallel aan de Via Verde en het steeds veranderende landschap maken de trip zeker de moeite waard. We eindigen in Talavera de la Reina, een bruisende stad met nu eens veel jonge mensen op de terrassen ‘s avonds. We hebben in het centrum een appartement en bIj de LIDL kopen we grote garnalen en zowaar pakketjes Dimsum. Tijd voor een heel andere maaltijd.

Na Talavera rijden we in de ochtend over mooie fietspaden de stad uit en na 25 km is het in San Roman de los Montes tijd voor koffie. Het is even zoeken, maar dan vinden we een cafeetje. Daar ontmoeten we drie fietsers met flitsende shirtjes en bijpassende sokjes. Ze wonen hier en gaan met hun mountain bike een tocht maken. Wij nemen koffie, zij één biertje, nee twee biertjes en één van hen die beweert een groot sporter te zijn steekt er ook nog een sigaar bij op. Daar heeft Evarien nog wel wat op af te dingen. In een klein bergdorpje is het tijd voor een goede lunch en we laden er de accu’s toch maar even extra op. Er wacht ons een mooie klim tussen de steeneiken en de omgeving ligt vol met boulders. Sommige zijn gespleten alsof iemand er met een scherp mes doorheen heeft gesneden. Alleen is het goed opletten want de weg heeft nog wel een opknapbeurt nodig. Na 71 km en 1297 hoogtemeters bereiken we Cadalso de los Vidrios.

Ons hotel heeft naast een leeg zwembad ook geen ontbijt, dus de ochtend begint met een zoektocht door het dorp. Een café dat de dag ervoor nog dicht leek, is nu het open en we krijgen er de basis voor de vandaag. We komen in de buurt van Madrid en moeten wat snelwegen passeren. Het eerste stuk is een cadeautje, we dalen af over prachtig nieuw glad asfalt tussen de parasoldennen. Daarna een mooi pad langs een rivier waar we op deze zonnige weekenddag veel wandelaars treffen. Wanneer we koffie drinken op een terras komt een mevrouw kaartjes voor het stierenvechten verkopen. Wanneer we geen interesse hebben antwoord ze: “no passe nada”, geeft niets hoor en gaat naar het volgende tafeltje. Het laatste stuk naar El Escoreal gaat over een zandweg door de bossen. Oppassen, soms lopen en blij wanneer het asfalt weer is bereikt en we in de diepte het plaatsje met het indrukwekkende Monasterio/paleis zien liggen. Er volgt alleen nog maar een mooie afdaling door het park en inchecken. Biertje op het plein, daarna paella in een restaurant maken de dag compleet.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag