We zitten midden in de nacht op het vliegveld Jorge Newbery van Buenos Aires. Dat was helemaal niet de bedoeling, maar we zijn in Argentinië, vandaar. Op 22 oktober bracht Frans ons na een goede lunch bij “de Generaal” in Baarn, naar Schiphol. Daar ging alles soepel en tegen 21 uur vertrokken we richting Buenos Aires. De KLM is niet meer wat het geweest is. We glijden van onze stoelen, die ook nog eens niet naar achteren kunnen. We tellen de 13,5 uur af, begeleid door eten en films en een jengelende baby. In B.A. heeft elke douanebeambte andere spelregels. Fieke en Hennie moeten op de foto en een vingerafdruk afgeven, terwijl men van ons een adres in Argentinië wil hebben. Evarien’s beambte is soepel, geen vingerafdruk, geen adres en welkom in Argentinië.

Buiten wacht nicht Geraldine ons op en al snel zitten we bij haar aan tafel met koffie, een ontbijt en een levendig gesprek. Veel verhalen over familie, de kerk en natuurlijk de politiek. Marietje komt ook langs en dan is de chaos compleet. De conversatie gaat in een mengeling van Engels Nederlands en Spaans. Hilariteit, veel gelachen en cadeautjes uit NL, waarna onze koffer een stuk lichter aanvoelt. Fijn dat we hen weer zien na 5 jaar, zeker nu het land onder Millei met zijn kettingzaag moeilijke tijden doormaakt. Geraldine brengt ons naar ons appartement in Palermo, mooie plek met uitzicht vanaf de zevende op de Botanische tuin. Het wordt douchen en een paar uur slapen. Veel, heel veel regen vandaag. Onder ons op de hoek met “Santa Fe” is een café, onze stamkroeg, waar we koffie met empanada’s scoren. Dat kost al snel 14.000 pesos, Ca € 14,-. Toen we hier in 2019 waren was de koers 1 op 60, terwijl de koers nu 1 op 1000 bedraagt. Hoe redden de mensen zich hier? Nou men leeft bij de dag en sparen is geen optie. Dollars zijn zeer gewild, want die behouden hun waarde. De inflatie is enorm en de lonen en pensioenen volgen natuurlijk niet. Er is ook een sterke tweedeling in de maatschappij. We komen restaurants tegen waar je makkelijk honderden euro’s uit kunt geven, die worden bezocht door de happy few.

De volgende dag moet er wat geregeld worden, allereerst gaat Fieke via Western Union geld naar zichzelf overmaken en in één van de vele wisselkantoortjes ophalen. De eerste heeft te weinig cash en stuurt ons naar een volgend kantoortje. De man is niet zo blij, maar betaalt uiteindelijk meer dan 300.000 peso uit in briefjes van 1000 peso. Grotere coupures heeft hij niet en Fieke ontvangt een pak briefjes. Dan laden we de kaart van Sube op en gaan met bus 39 naar het Teatre Colon. Op die manier hoef je niet de hop-on-hop-of bus te nemen. Mis je de ene bus dan komt de volgende over 2 minuten, soms zelfs drie bussen achter elkaar met hetzelfde nummer 39. Alleen is Santa Fé een drukke straat en dus hebben we alle tijd om rond te kijken. Hennie stelt nog voor te gaan lopen om te zien wie het eerste bij het Teatre Colon is. Een prachtig oud theater met 7 verdiepingen met loges en plaats voor 3500 mensen. We nemen er een koffie en bij het afrekenen vertelt de ober dat hij de fooi graag in effectivo’s wil hebben (cash). De koffie was 6 euro per stuk en er bleek geen ruimte voor zijn fooi te zijn. Tijd voor iets te eten en we komen bij een bekend italiaans restaurant terecht, “Los Immortales”. We zitten eerst buiten, maar besluiten de pizza binnen te gaan eten. Wanneer we goed en wel aan het eten zijn loopt een man van het restaurant met een zak flessen tegen de grote glazen deur, die subiet in duizenden mensen stukjes uiteenvalt met een donderend geraas. Dat is nog geen meter van de plek waar we net zaten. Gelukkig blijken wij ook “immortales ” te zijn.

Tijdens het eten vertelt Hennie dat hij een mail heeft ontvangen van Aerolinas Argentinas dat onze vlucht op 30 oktober vanwege een staking, de 13de in 9 maanden, niet door zal gaan. We kunnen onze vlucht kosteloos omboeken. De komende minuten is hij met stomheid geslagen, want de zusjes Schönthaler gaan direct in de ontkenningsmodus en beginnen over een totaal irrelevant onderwerp, zoals: “was jouw pizza lekker?”. Vervolgens gaan we over op plan B en wordt de vlucht verplaatst naar de 29ste om 4.40 A.M. We kunnen ook een dag eerder en zelfs al om 9 A.M. in ons huis in Bariloche, dankzij onze host Tómas. Want het moet wel gezegd, de mensen hier zijn ondanks al hun zorgen allerhartelijkst en ontzettend behulpzaam. Dat kan iemand zijn die in de metro oplet dat je de juiste halte neemt, tot Tomas in Bariloche die er alles aan doet om ons een goed verblijf te bezorgen. Dat voelt echt goed.

De volgende dag gaan we met neef Robbie op pad. We gaan naar het dagverblijf van zijn dochter Sofia in Palermo Viejo. Volgens Robbie is alles dichtbij, hooguit een paar blokken lopen. Dat herinneren we ons nog van onze vorige reis. Terwijl hij stevig doorloopt roept hij elke keer dar we er zo zijn, “nog maar een paar blokken”. Sofia is opgewonden met al dat bezoek. Ze wil graag met ons mee naar een restaurantje weer “een paar blokken verderop”. Daar eten we empanada’s uit Salta met een Guilmes erbij. Dan terug met de bus 15 naar huis. Sofia spoort de buschauffeur constant aan met krachttermen die ze op het dagverblijf geleerd heeft en de hele bus geniet mee. ‘s Avonds lekker gegeten bij een Libanees restaurant met allerlei lekkere hapjes. De eigenaar voelt zich verlegen met onze fooi en dus lopen we even later naar buiten met 3 bakjes Baklava.

Zaterdag, Mariche is vrij en neemt ons mee naar de delta van de Tigre, een totaal nieuwe beleving. We spreken af op het station van Devoto waar ze woont. Daarvoor een ritje van 15 minuten per trein, waarop van alles gebeurt. Een blinde zanger komt langs, maar mist zijn fooi, had hij even niet gezien. Een jongen heeft hapjes en een mevrouw armbandjes die ze op je schoot legt en later weer ophaalt, hopende natuurlijk dat je interesse hebt gekregen. Mariche staat al op het perron en neemt ons mee naar de “Tren de la Costa”. Hennie vraagt wat er met de veiligheidsgordel is gebeurd, die helemaal uitgerold er slap bij hangt. Mariche wuift het weg en stort zich in het verkeer. APK kent men hier niet lijkt het. We merken dat Mariches rijstijl sterk verschilt van die van Geraldine. Je zou het assertief kunnen noemen, Fieke zit te gillen wanneer een auto wel heel dicht nadert op de andere baan. Hoewel de rijbanen goed gemarkeerd zijn is het geloof ik de bedoeling om midden over de streep te rijden. De “Tren de la Costa” brengt ons via verschillende stationnetjes met leuke terrasjes naar Tigre aan het begin van de delta. De Puerto de la Fruta is een beetje een toeristenval, maar de boottocht door de delta is ontzettend leuk. Onderweg terug met de trein stoppen we bij een station waar we op het terras met uitzicht op de baai lekkere hapjes en een drankje nemen. We dineren bij Mariche op haar flat en Geraldine is ook van de partij.

Zondag is het rommelmarkt in de wijk San Telmo, waar het een drukte van belang is. Het plein en alle straten eromheen staan vol met stalletjes met allerlei spullen die echt op een rommelmarkt thuis horen. Koffie op het plein, tango op straat, straatverkopers is ons deel. Door naar de chique wijk Madero aan de oude haven en het Plaza Mayor, waar “de dwaze moeders” elke week samenkomen om de terugkeer of nieuws van hun kinderen te eisen. Het museum van Evita Perón is gesloten, maar in de tuin is het toevallig tijd voor een borrel. Vanavond willen we eens echt als de Argentijnen vlees eten en gaan op zoek in Palermo Viejo. Veel restaurantjes met pittige prijzen. We vinden een klassiek restaurant waar we “Biftec de Chotizo” bestellen. Dat is een entrecote van 500 gram met 100 gram vet. Gelukkig mogen we deze entrecote wel delen. We nemen er een “Lomo con champignons” bij, waar je mes vanzelf doorheen valt. We lijken wel echte Argentijnen, die na 10 uur ‘s avonds nog gaan eten.

Dan rest ons nog een dag in B.A., we gaan eerst naar de Japanse tuin waar de lunch met sushi’s wordt geserveerd op het terras met zicht op de tuin. Daarna is de wijk Recoleta ons doel, met het klooster El Pilar met de prachtige kerk en de begraafplaats waar Evita in een familiegraf ligt. Voor een bezoek aan de begraafplaats moeten we ineens € 16,- betalen. We hebben Evita al tweemaal bezocht en laten het erbij. Nog een bezoek aan de Bibliotheca Nacional, waar neef Federico nog als architect heeft gewekt. Het is een stoer betonnen gebouw met binnen veel ronde vormen. Blijkt er nog tijd te zijn om het MALBA te bezoeken, een museum in een modern gebouw met verrassende tentoonstellingen.

We gaan terug naar ons appartement, eten wat, pakken onze spullen. We worden om 12 uur door een taxi naar het vliegveld gebracht, waar we nog een aantal uren wachten op onze vlucht naar Bariloche. We kunnen nergens iets over de staking van morgen vinden, zou die wel echt doorgaan? Het was een drukke week met veel indrukken en veel gesprekken met de familie. Het was heel goed om elkaar weer te zien, hopelijk lukt het hen om nog eens naar Nederland te komen.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag