Nu gaat het beginnen, het tweede deel van onze fietstocht terug van Rome naar Nederland. Maar eerst naar Perugia, een mooie stad die hoog uittorent boven de omgeving en waar we een paar dagen zullen blijven. Het weer de komende dagen is variabel, zon, regenbuien en kans op onweer. De italianen die we spreken hebben zo'n maand mei nog niet meegemaakt. Een voordeel van al die regen in mei is wel dat Italië fris groen is. Hennie heeft op zijn mobiel een App die met een blauwe lijn op de kaart de te volgen route aangeeft. Zolang een blauw bolletje op de lijn ligt zit je goed en wanneer je fout zit kun je het snel corrigeren. Een keer stuurde het blauwe lijntje ons een smal weggetje in, waar twee blaffende honden achter ons aankwamen. Wij blij dat we ze kwijt waren. Maar toen bleek dat we fout zaten en moesten we die grommers nog een keer trotseren.

Vanuit de camping moeten we de route over de vangrail weer nemen in tegenovergestelde richting. Die vangrail, die door de man van de receptie "a small barrier" wordt genoemd, terwijl hij zijn hand ongeveer op de halve hoogte ervan houdt. Terug op het fietspad langs de Tiber en over dan over smalle weggetjes naar het noorden. Zullen we net voor die heel donkere wolk langs fietsen of..... nee hij haalt ons in en even laten staan we onder de druipende bomen te schuilen. Doorfietsen naar Formello, waar we een cafeetje met warme koffie vinden om te schuilen en op te drogen. Een café in Italië is in tegenstelling tot Nederland al heel vroeg open en de mensen, jong en oud, komen vaak alleen even langs voor een snelle koffie of biertje. Iedereen die binnenkomt krijgt van de dames achter de bar een persoonlijke begroeting. Wij ook en wanneer we vertrekken wordt ons een goede reis verder gewenst. Dat is ook Italië. Verder bleef het droog en genoten we van al die smalle en vooral rustige weggetjes en elke keer weer een mooi historisch stadje boven op de heuvel.

Caprarola waar we overnachten is weer zo'n mooi stadje hoog op de heuvel. Jammer dat Evarien haar accu iets te enthousiast had belast en onder aan de heuvel de display aangaf dat ze die laatste heuvel zelf maar moest bedwingen. De volgende dag vinden we in Carbognano een terrasje met koffie. Wanneer we verder willen rijden en iets te lang op de kaart kijken, komen twee mannen ons vragen waar we heen willen. Oh, Soriano, dan moet je ............. Maar dat willen we helemaal niet, we willen dat smalle mooie weggetje dat steil het stadje verlaat. Maar het blijkt moeilijk uit te leggen te zijn dat je de moeilijke weg wilt in plaats van de makkelijke over waarschijnlijk een provinciale weg. De hele omgeving staat vol met hazelnootbomen. Even leuk, maar na een dag wordt dat wel een beetje eentonig. Later horen we dat die verbouwd worden voor in de potjes van Nutella en dat Nutella meer hazelnoten uit Italië wil. Het is lucratief voor de boeren hier en die het al niet makkelijk hebben.
Na Soriano is het even zoeken en we vragen het aan een jongen die aan komt fietsen op zijn racefiets. Hij vertelt ons dat hij vanochtend in Rome is gestart en in twee dagen naar Milaan wil rijden. Daar gaan we ons maar niet mee meten. Na de hazelnoten verandert het landschap en rijden we over heuvels met uitzicht op akkers met graan en weilanden en veel bloemen in de berm. Hoog boven ons ligt Lugnano in Teverina. Vanavond is het makkelijk en overzichtelijk. Er is maar één bar voor een drankje met hapjes en een pizzeria met keus uit 10 pizza's. Voordat we een hap hebben genomen van de pizza komt de kokkin al nieuwsgierig vragen of het smaakt.

Voordat we de volgende dag vertrekken wil Michael ons eerst zijn dakterras laten zien. Hij is de nazaat van de familie die eens veel grond en dit prachtige herenhuis in de stad bezat. Door overerving werd alles opgesplitst en nu heeft hij het huis samen met zijn broer gekocht om er een B & B van te maken. We stellen ons voor hoe de gegoede familie op zwoele zomeravonden op dit dakterras zat, genietend van een Prosecco. We hebben een mooie fietstocht voor ons. De weg blijft kilometerslang hoog boven het dal met een mooie uitzichten als resultaat. In Melezzole ook weer mannetjes die met hun knabbelaar de mooie weg openbreken. We picknicken op een bankje en zien hoe een oudere man zijn kleinzoon meeneemt in de auto. Het mannetje van waarschijnlijk 4 jaar oud deed zelf het voorportier open en nam plaats naast zijn opa zonder gordel. Hier gelden duidelijk andere regels en gebruiken dan bij ons. In het stadje Acquasparta waar we overnachten in een appartement in de oude stad worden we door verschillende mensen geholpen om contact te leggen met de mevrouw die ons binnen kan laten. Leuk om te zien dat dat zo werkt. Het is prachtig weer en na een douche is het tijd voor en biertje op het plein met natuurlijk lekkere hapjes.

Wanneer we de volgende morgen de mevrouw van het cafeetje op het plein vertellen dat we naar Bevanga gaan is haar reactie: "Oh dat is makkelijk over de weg door het dal. Ze kan niet geloven dat we de oude weg via Spoleto nemen waarbij we honderden meters moeten klimmen. Maar we doen het toch en even later fietsen we langs een prachtig veld vol klaprozen omhoog. Maar dan krijgen we een mooie lange afdaling naar Spoleto cadeau. De stad ligt weer hoog op de heuvel en met moeite vinden we de Duomo met prachtige muurschilderingen. Er wordt een film opgenomen en we moeten elke keer de fietsen verplaatsen, zodat ze niet in beeld komen. In een scene rent een priester achter een meisje aan over het plein en grijpt haar vast, wat natuurlijk wel 10 keer herhaald moet worden. Lijkt ons met de kennis van nu wel iets te gewaagd. Na Spoleto krijgen we een echt fietspad door het dal langs een kanaal met uitzicht op de bergen rondom. Genieten, geen auto's en ontspannen doorrijden. We eindigen in Bevagna een prachtig historisch stadje, waar David ons ons appartement wijst. We blijken letterlijk te slapen boven een oude Romeinse weg. Wanneer we 's avonds op het plein een biertje drinken ben je getuige van het dagelijks leven in dit stadje. In de 1.5 uur dat we er zitten staan 2 politieagenten relaxed te praten met omstanders. Hoezo een stressbaan.

De volgende etappe gaat via Assisi naar Perugia. Het eerste stuk gaat weer over fietspaden en er zijn zelfs bordjes die ons de weg wijzen. Soms zijn die echter verdwenen en wordt het door het aantal opties best lastig. maar wanneer we en fietser de weg vragen heeft hij een simpele oplossing. Wanneer er een bordje mist plukt hij wat gras en markeert hij hiermee onze route. Simpel en heel doeltreffend en we volgen nu de plukjes gras route tot Assisi. We zien Assisi al in de verte hoog boven het dal liggen en moeten het laatste stuk vrij steil omhoog. Wanneer kinderen van een middelbare school ons vragen waar we vandaan komen liggen ze dubbel van het lachen wanneer we "Holland" roepen. Dat kan toch niet zullen ze gedacht hebben. Mooie stad met prachtige kerken.Na een lekkere lunch door naar Perugia, waar we de historische oude stad bedwingen in standje "sport" en het laagste verzet. Maar dan krijg je ook wat. We hebben een mooi appartement met terras en uitzicht op de stad.

Nou dit verhaal is al best lang geworden en de avonturen in Perugia houden jullie nog even te goed. Liefs van ons.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag