We hebben er weer zin in dit voorjaar. We zijn van plan een paar maanden te gaan fietsen in Spanje. Maar daarover later meer. Allereerst waren we een week met onze “buurtjes” in Caveroque, net als 3 jaar geleden. Samen met Maartje en Bart rijden we er in twee dagen heen. Onderweg is het tijd voor koffie in het café du sport, wat betekent dat er veel te gokken valt. Op de deur van het café prijkt een bord dat er 3 jaar geleden iemand € 100.000,- gewonnen heeft. Zou dat nou een pré zijn, of is de kans hierop nu juist kleiner geworden? Voer voor een statisticus. In Caveroque worden we onthaald door Sandra en Bart en Annemarie de eigenaren van deze mooie oude boerderij. Tijd voor een buurtreunie. Het is al weer 3 jaar geleden dat we hier samen waren, dus het werd tijd. We blijven hier samen een week en daarna rijden Evarien en Hennie door naar Andalusië, waar ons fietsavontuur van 3 maanden gaat beginnen.

We maken in het weekend een wandeling in de omgeving van Caveroque en komen allemaal mannen in oranje hesjes tegen. Ze staan aan de rand van een veld te wachten op opgejaagd wild dat ze af kunnen knallen. Dat is het tijdverdrijf voor veel mensen hier en wordt natuurlijk afgesloten met een borrel. Volgens de ANWB moesten we gele hesjes in de auto bij ons hebben in Frankrijk. Misschien is het aan te raden ze ook te dragen tijdens een wandeling door het bos in het weekend. Bart heeft zijn Hoorn mee en oefent al het signaal voor het einde van de jacht.Misschien heeft het effect. Het wild dat op deze zondag het einde van de dag haalt heeft weer een week respijt, want de mannetjes gaan nu even aan het werk.
Misschien moeten we mannetjes vanaf nu maar vervangen door Oempa Loempa’s.

Hier op de boerderij is altijd wel iets te doen. Het voorjaar komt er aan en het onkruid komt al weer op. Bart is wel een beetje een verzamelaar en aangezien er veel lege ruimte op al die zolders aanwezig is, is het makkelijk om die te vullen. We verplaatsen planken van de zolder naar beneden en misschien volgend jaar terug. Er is hier altijd wel wat te doen.

Maandagmorgen meldt Annemarie ons dat er in een dorpje dichtbij om 10 uur een truffel markt is en dat willen we natuurlijk meemaken. Maar wanneer we er om 10:13 uur aankomen is de markt al voorbij. De truffels gaan weg voor € 1200,- per kg en is dus een lucratieve bijverdienste voor de mensen hier. Het is wel een mooi moment om naar de bakker voor wat lekkers en daarna naar het café te gaan. Want daar treft iedereen uit de buurt elkaar en is het nu druk en gezellig. Aan een lange tafel achter ons zit een groep mensen en de net gekochte truffels, van toch gauw een paar honderd euro per stuk, gaan van hand tot hand. Het café is ook de plek om elkaar te spreken. Het café is tabakszaak, café, gokpaleis, tijdschriftenverkoop en ontmoetingsplek voor het dorp ineen.

De weersomstandigheden zijn verschillend van 3 jaar geleden toen het veel regende. Van de regen hebben we deze week geen last. Het is overwegend zonnig, maar wel heel koud, vooral in de nacht. Op een ochtend ligt er zelfs een dun laagje sneeuw. We maken een uitstapje naar de Gouffre de Proumeyssac, één van de vele grotten in de omgeving. Het is een indrukwekkende hoge zaal met alles wat een druipsteengrot te bieden heeft. En het is er aangenaam met een temperatuur van 12 graden. Terug in Caveroque is het aan het einde van de middag vaak aangenaam op de court in het zonnetje. Blijkt dan altijd net borreltijd te zijn. Aan het einde van de middag zijn we alert. Wanneer je getoeter hoort kan het natuurlijk Bart op zijn Hoorn zijn, maar je hebt ook kans dat het komt van duizenden kraanvogels die in deze tijd van het jaar over komen vliegen naar het Noorden. Na zonsondergang is bij heldere hemel een bijzonder fenomeen te zien. De planeten Venus en Jupiter staan namelijk heel dicht bij elkaar. Hoewel, zo lijkt het vanaf de aarde gezien. In werkelijkheid zitten er heel wat lichtjaren tussen.

Woensdag is het marktdag in Bergerac en daar willen we natuurlijk heen. Die marktdagen geven tenminste wat structuur aan het bestaan. Op de markt scoren we brood en allemaal lekkere geitenkaasjes. Op een bankje aan de Dordogne is het tijd voor deze luxe lunch. Die is niet weggelegd voor de vele zwervers die we in de stad aantreffen. Ook hier in Frankrijk is er een groot verschil in welvaart. Aan de Dordogne ligt ook het kasteel van Beynac, dat hoog boven het dal ligt en vanwaar je een prachtig en weids uitzicht hebt over het dal. Na het koude kasteel is het tijd voor een lunch in één van de restaurantjes in het dorp. Tussen de middag gedurende de week kun je vaak voor een mooi prijsje een menu d’ouvrier bemachtigen.

We gaan ook een wandeling maken bij Maubec aan de Dordogne. Het enige café hier, la Banana, is dicht tot de lente. Maar een man met hond wijst ons het postkantoor waar we een koffie kunnen krijgen. Naast postkantoor is het tevens de plek voor koffie, bibliotheek en depot de pain. Verder is er wijn vanonder de toonbank te koop. De postbeambte vult de rugzak van een oudere man met twee flessen wijn. Voor ons was het in ieder geval een mooie plek voor koffie en een kontje van het stokbrood.

Wanneer de week ten einde loopt heeft Bart nog een paar zware klussen. Daarna is het tijd om met Sandra naar een wijnproeverij te gaan. We zijn blij dat de mevrouw de uitleg in het Engels doet, hoewel dat wijnjargon niet altijd goed te volgen is. We proeven de wijnen van goedkoop naar duur en krijgen uitleg over het gerecht dat goed bij de wijn past. Het ritueel van ruiken, walsen in het glas, proeven en uitspugen herhaalt zich een aantal keer. De duurste wijn is wel heel erg wrang, dat wordt geen “de omweg waard wijn”.

Nadat we afscheid hebben genomen van iedereen werd het tijd om met onze fietsen achterop de auto naar het zuiden te rijden. We hebben een plek bij “Vrienden op de fiets” in Cómpeta, een plaatsje hoog in de bergen bij Malaga. Daar laten we de auto staan en gaan een fietstocht door Andalusië maken.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag