We zijn inmiddels weer in Chili aangekomen en hebben nog twee weken voor onze vlucht van Santiago naar Amsterdam. Ja ook aan een reis van 100 dagen komt een einde.

Memory tour oftewel herinneringstocht heeft vaak betrekking op een reis van lang geleden. Voor ons zijn sommige van die memories vrij vers, maximaal een paar maanden. Hoewel, doordat de indrukken elkaar in hoog tempo opvolgen lijkt het wel of het allemaal lang geleden gebeurd is. De memory tour voltrok zich de laatste week en bracht ons op plekken waar we op deze reis al eerder geweest waren. Of het verstandig is om een fysieke memory tour te maken zal het verslag uit moeten wijzen. Het mooie was wel dat we nu weer andere wandelingen konden maken en ineens bergen en gletsjers ontwaren, die we alleen in onze achteruitkijkspiegel hadden kunnen zien. Door de achteruitkijkspiegel in de auto valt trouwens niet veel te zien, maar je kunt wel checken of je haar goed zit.

Waar waren we gebleven? In Chile Chico aan het Lago General Carrera, waar we ons om 7 uur ‘s ochtends moeten melden bij de Ferry. Best wel vroeg, maar dat blijkt nu ineens een voordeel te zijn. De windkracht is in de ochtend 4 à 5, terwijl die in de middag oploopt naar 12 à 13 Beaufort, zo kan het verkeren in Patagonië. Het resultaat is dat onze boot wel vaart, maar de middagboot aan de ketting blijft liggen, aldus Evarien’s kapster. We zijn 2,5 uur onderweg en bij dit mooie weer aan dek te vinden met zicht op het blauwe meer en de bergen rondom. Bij de kiosk haalt Hennie koffie en voor een luttel bedrag mag hij zelf bepalen hoeveel schepjes poederkoffie er in het kopje gaan, best aardig van de mevrouw. Wanneer een regenboog geluk brengt zitten we goed, even is er zelfs een dubbele te zien. We rijden door met toenemende windkracht en moeten beide handen aan het stuur houden. De memory tour brengt ons in Coyhaique en niet onbelangrijk de pastelleria Holzer voor koffie en de lunch, Google brengt ons er linea recta heen. Bij het boodschappen doen moeten we ons beperken, aangezien we over een paar dagen naar Argentinië gaan en er zijn duidelijke restricties aan de verse producten die je mee mag nemen. In Villa Mañihuales vinden we een mooie camping aan de rivier met een WIFI huisje. Waar zal morgenvroeg de zon opkomen is altijd wel belangrijk wanneer je kampeert. Hier op het zuidelijk halfrond gaat de zon ook van oost naar west, maar wel via het Noorden. De volgende ochtend merken we dat Hennie daar nog niet aan kan wennen.

Na het scoren van koffie en empanada’s bij de supermercado om de hoek, memory momentje, rijden we door. Bij de Cuesta de Queulat maken we een wandeling door de bossen en passeren meerdere beekjes, waardoor het geheel één grote modderpoel wordt. Het bos is prachtig, maar al dat geglibber trekt ons niet echt. Op de term voor de zwaarte van de route, “bajo”, valt wel wat af te dingen. We merken dat de Overlander-App ook zijn nadelen heeft. We komen langs een mooie plek aan de baai, waar we eerder gepicknickt hebben in ons eentje en zien er nu wel 20 campers dicht op elkaar staan. Dan zoeken we liever een camping verderop, ook via de overlander-app en staan er in alle rust alleen. De hond van de eigenaresse, die net als veel honden hier ‘s nachts buiten aan de ketting ligt, geeft ons een veilig gevoel.

De volgende dag wordt een echte reisdag, we picknicken langs de weg op de parkeerplaats van de “Mirador”. Het laatste stuk weg is weer ripio en gaat beduidend langzamer, zeker wanneer een zwaar beladen vrachtauto voor ons met een vaartje van 5 à 10 km/hr de heuvel opsukkelt. Inhalen is geen optie op deze bochtige gravelweg, waarop je ook nog eens niets ziet door de enorme stofwolken die de vrachtwagen produceert. Gelukkig stopt hij om de lading te controleren en kunnen we die 20 meter kolos passeren. Jullie hebben mist in dit jaargetijde, maar wij mogen het geregeld met deze dichte stofwolken doen. Marcelo heeft ons huis voor de tweede keer klaar, we doen de was en gaan lekker in de rust, morgen wacht de grenspassage met Argentinië. We moeten er alleen wel voor zorgen dat we al het verse fruit en groenten op hebben voor morgenvroeg, want die mogen het land niet in.

Dan rijden we verder en zullen de grens met Argentinië passeren. Die ligt maar 500 meter van ons huisje vandaan. We hebben al het eten op en niets staat ons meer in de weg om verder te gaan. Dan naar de grens en dat gaat ook weer een onderneming worden. Er staat al een rij auto’s waar niemand in zit. Iedereen is bij het kantoor van de Chileense douane. Wij sluiten aan en krijgen eerst een briefje met 4 vakjes er op, waar we onze “patenta”, het kenteken van onze auto op moeten noteren. Dit briefje is heel belangrijk en zonder kom je de grens echt niet over. Dan volgt de Chileense Gendarme, die ook graag even in onze paspoorten rondneust. Vervolgens mogen we het kantoor in en belanden bij het loket immigraciones, nummer 1. Daar worden de paspoorten ingenomen en van alles in de computer ingevuld. De volgende stap is nadat we weer buiten in een volgende rij hebben aangesloten, de douane die alle papieren van de auto gaat controleren. Het resultaat zijn stempels in je paspoort, het formulier van de auto en natuurlijk op dat kleine briefje met 4 vakjes. Iedereen is trouwens super aardig en vraagt wat we allemaal van plan zijn. Met een half ingevuld briefje mogen we door naar de volgende grenspost, die van de Argentijnen 2 kilometer verderop. Daar voltrekt zich een vergelijkbaar ritueel, eerst stempels in je paspoort en bij een volgend loket die voor de auto. Het wachten in de rij wordt door Evarien gebruikt om de Chilenen naast ons te informeren over alle opties die ze hebben in Argentinië, ze kan zo bij het toeristenbureau aan de slag. Wanneer de mevrouw van de douane vraagt hoeveel alcohol we bij ons hebben blijkt een fles wijn en een blikje bier ruim oké te zijn. Hebben we gisteravond onnodig al die drank genuttigd vertelt Evarien haar. Met het eindresultaat, een velletje papier met 4 stempels krijgen we een vrijgeleide en gaat Argentinië voor ons open. We belanden direct op een ruwe gravelweg en voelen ons weer helemaal thuis in dit land. In Trevelin gaan we naar de Anonima supermarkt, nemen koffie bij het tankstation en rijden door naar het Parque Alerces. We gaan naar de ons bekende camping, Los Maitenes. Het is vakantietijd en meer mensen gaan het park in, alleen is het wel een beetje vreemd dat je tijdens je vakantie het nog nodig vindt om meerder auto’s in te halen vlak voor de ingang van het park en in het park. Rare jongens die Argentijnen.

We blijven in dit mooie park, misschien wel ons favoriete park in Argentinië en maken drie mooie wandelingen. Naar oude indiaanse rotstekeningen, een dubbele waterval en een rondwandeling langs de Rio Rivadavia. Jammergenoeg gaat de memory Tour naar de Hosteria aan het Lago Futaleufquen niet door, gesloten vanwege faillissement. We vinden op de rustige maar simpele camping Puerto Cañero plaats nummer 18 aan het Lago Rivadavia, echt wat we nu nodig hebben. Er is zelfs een warme douche in een plastic bak, die je na het douchen zelf leeg mag gooien.

Over het gravel van ruta 71 rijden we door en wanneer het koffietijd is zijn daar ook weer Butch Cassidy en de Sundance Kid, maar ditmaal met een veel mindere cake. In El Bolson kun je niet Jauja voorbij rijden zonder die lekkere salade en forel te bestellen. In Villa Huapi heeft Tomas ons van een 6-persoons appartement voorzien met uitzicht op het meer en de stad, zeker bij de zonsondergang boven Bariloche een aanrader. Het is lekker weer en we willen door naar Villa La Angostura, waar misschien nog iets te wandelen valt. Een uurtje later zijn we er en rijden door naar haven en de ingang van het Parque Arrayanas. Wat een heksenketel is het hier, stonden er 2 maanden geleden misschien 10 auto’s, nu zijn het er honderden en alles staat vol geparkeerd. We besluiten het park maar over te slaan, het lijkt hier wel Valkenburg à/d Geul. Wanneer we terug rijden maar de hoofdweg rijden we per ongeluk een file voorbij en sluiten bij een kruispunt aan. Oei, dat was niet goed in een rij met verhitte vakantiegangers. Direct getoeter en iemand die opgewonden verhaal komt halen. We draaien om en nemen een zijstraat en komen toch nog snel weg. Nog even tanken en maar de TODO supermarkt aan de overkant. Op de heen en de terugweg krijgt Hennie geen voorrang op het zebrapad. Wat is er met de Argentijnen aan de hand, die aardige mensen gedragen zich heel anders dan we gewend zijn. De drukte en vakantiestress, door met zijn allen naar een plek te gaan om zich te ontspannen heeft duidelijk een negatieve uitwerking gehad. We zorgen dat we hier wegkomen en vinden rust in San Martin de los Andes. Wanneer we daar ook op een rij auto’s stuiten, voordat we rechtsaf de hoofdweg op willen, sluiten we maar netjes aan. Maar iedereen rijdt ons voorbij, blijken we in de rij te staan voor het tankstation. In Junin de los Andes hebben we een huisje bij een oude bekende, de alleraardigst Roberto.

In Junin de los Andes gaan we eerst naar de de bakery “La Ideal”, op de hoek van het plein. Na 2 maanden worden we direct herkent en die lekkere amandel- choco koeken zijn er gelukkig nog. Van het meisje van het toeristenbureau krijgen we een idee voor een wandeling. Er ligt boven de stad een park, Via Christi, via een pad met beeldengroepen klim je naar een christusfiguur 260 meter hoog op de berg. Naast het leven van Christus is er ook aandacht voor de lokale geschiedenis van de Mapuche indianen, die we in mozaïeken en beelden terugzien. Het wordt een spel om bij elke beeldengroep het bijbelverhaal te herkennen. Christus en wij hebben een mooi uitzicht op de stad en de omgeving. Je kunt zelfs een bezoek aan Christus inborst brengen.

De volgende dag passeren we tweemaal een controlepost van verschillende politie-eenheden, even een Faber-momentje. In sommige dienders herkennen we haar ook. Zou ze hier een stageplaats hebben om het vak te leren? We mogen altijd doorrijden, terwijl van anderen de auto helemaal gecheckt wordt. Ja hier geldt ook, blank en toerist vooral niet lastigvallen. We vervolgen de rit door het Parque Lanin na 2 maanden nogmaals. Het valt op dat de vulkaan zijn witte hoed al gedeeltelijk aan het verliezen is. Het is rustig bij de grens en alles verloopt soepel. De man die moet controleren op groenten en fruit heeft meer aandacht voor de camper en wenst ons een goede reis in Chili.

We beginnen aan de laatste weken van onze tocht en gaan vast nog mooie dingen zien tussen Pucon en Santiago. Hopelijk genieten jullie vandaag meer van dit nieuws uit het zuiden van Amerika dan van het noorden. Liefs van ons en tot een volgend verslag.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag