We zijn inmiddels op de terugweg naar het noorden en hebben ons zuidelijkste punt van deze reis al bereikt. We konden nog verder op de Carretera Austral, maar dat zou nog extra een paar honderd kilometer heen en weer over gravelwegen betekenen. Onze camper lijkt het allemaal niet te deren, die hobbelt lekker door over al die wegen. Er zijn altijd wel geluidjes tijdens het rijden, maar op een gravelweg vallen die weg omdat dan alles rammelt aan deze Chevrolet N400 MAX. De lichtjes op het dashbord houden ons ook bezig. Het eerste rode lichtje bleek dat van de airbag te zijn en was geen probleem. Na een week kwam daar een oranje lampje bij, dat van het APS systeem, iets met de remmen. Volgens Hugo de mecanico was dat geen probleem en had het met de gravelwegen te maken. En jawel hoor op asfalt ging het licht weer uit. Deze week kwam er een nieuw disco lichtje bij op ons dashbord, dat had dan weer iets te maken met de regeling van de verbranding. Misschien niet onbelangrijk zou je zeggen. Sebastian, ons Whatssapp contact van de verhuurder wist dit probleem ook snel aan te pakken. Ja deze auto’s hebben daar vaker last van en in 99% van de gevallen is er niets aan de hand. Let wel even op rare geluiden en check de vloeistof niveaus. Er waren geen andere geluiden dan normaal de laatste weken en vloeistof was er voldoende. Dus rijden we gerustgesteld door. We zijn benieuwd welk controlelichtje het volgende zal zijn. We raken echt verknocht aan ons campertje en hebben er al 22 nachten in doorgebracht. Hennie weet al hoe hij midden in de nacht in een yoghurtbeker moet plassen zonder te morsen en Evarien ronkt lekker door tot in de ochtend. We staan op de mooiste campings en het helpt wel dat het weer zo goed blijft.

Ja oudejaarsavond, dat vierden we in Puerto Tranquilo en dat was het zeker. In de ochtend verlieten we het suffe dorp Puerto Murta. De regen is opgehouden en het is maar 30 km naar Puerto Tranquilo. Daar aangekomen is het het tegenovergestelde van Puerto Murta. Het is een beetje een toeristengebeuren, maar we gaan er aan meedoen. Want we willen die marmer grotten wel eens van dichtbij zien. Direct in het diepe en met de eerstvolgende toer mee het water op. We krijgen voor 30.000 p/p de complete toer van 2,5 uur, wat dat dan ook zal betekenen. Regen poncho om, zwemvest aan en we vliegen over het water naar de overkant van de baai. De granieten rots is door het water en de wind op het niveau van het water sterk verweerd, waardoor je mooie grijs- wit gekleurde formaties gaat zien. We varen er langs en wanneer er echt een plek is waar je een grot in kunt varen is het ook tijd voor een fotoshoot. Allemaal in stelletjes of met de hele familie op de foto. Daar kun je heel veel tijd mee vullen. Dan bekijken we nog twee oude schepen die hier liggen te vergaan. Ze werden vroeger, toen er nog geen wegen waren, gebruikt om het transport over het meer te verzorgen. Mensen woonden geïsoleerd in dorpjes aan het meer en de vallei erachter, maar konden elkaar alleen per boot bereiken. Natuurlijk bezoeken we ook de “Catedral” en de “Capilla”. Na 2,5 uur staan we weer op het strand, eten zalm in één van de restaurantjes en gaan op zoek naar de camping. Die vinden we aan het einde van het dorp en we hebben zelfs WIFI op oudejaarsavond. Om 8 uur komen de eerste nieuwjaarswensen binnen en dan mogen wij nog 4 uur, die we niet gaan halen. Er waait een harde frisse wind en we zitten voor in de camper met wijn en hapjes en Pieter Derks, die we niet direct mogen ontvangen, dus worden het YouTube filmpjes. Toch weer een bijzondere manier om 2025 in te gaan zo in dat campertje.

De eerste dag van het nieuwe jaar gaat een prachtige dag worden. We staan vroeg op en rijden over een mooie ripio weg naar het Parque Nacional Laguna Rafaël, een immens groot park dat ook het Noordelijke Ijsveld omvat. Mooie route langs boerderijen in het begin, gevolgd door meertjes, bossen en smalle wegen onder langs steile wanden. De guardaparque verwelkomt ons hartelijk en neemt ons mee naar het begin van de route. Ook al is het maar 2,5 kilometer, het hoogteverschil is 800 meter en we moeten constant op en neer klauteren. Eerst over trappetjes en plankenpaden en dan over steile paden over rotsen en boomstronken. Maar we worden beloond met een fraai uitzicht. Eerst op de hoge eindmorene en hoopjes zand in vele kleuren, waaronder het ijs te zien is. Verder naar het hoge uitzichtpunt waar we ook een prachtig uitzicht krijgen op de gletsjer, die verderop uit een dal schuift. Boven ons het noordelijk ijsveld waar de gletsjer uit voortkomt. We rijden niet ver en vinden net na Puerto Tranquilo camping Pudu, prachtig gelegen aan de baai. We krijgen plek 12, mooi vlak en met een houten scherm tegen de wind en dat blijkt hier hard nodig te zijn.

De volgende dag gaan we verder op de Carretera Austral naar het zuiden. We rijden hoog boven het Lago General Carrera, het grootste meer in Chili, dat het deelt met Argentinië. Dit diepblauwe meer zal ons de komende tijd vergezellen op onze tocht. Een stop in Puerto Bertrand resulteert in doorkijkkoffie en vette wraps, niet aan te bevelen. De route naar Cochrane is prachtig, we rijden hoog boven de diepblauw gekleurde Rio Baker, die samenvloeit met de Rio Neff, die weer grijs gekleurd is. De plek waar ze samenkomen geeft voortdurend een kleurenspel te zien. Ons doel vandaag is de camping in het “Reserva Nacional Tamango, onderdeel van het Parque Patagonia. Carlos, de guardaparque geeft ons een mooie vlakke plek met een huisje. Het voordeel daarvan merken we wanneer het stevig gaat waaien. Het park staat bekend om de Huemules, een hert die op de eerste avond hier kennis komt maken.

We blijven op de camping staan en na een rustige start van de dag wordt het tijd voor de Sendero de los Carpinteros. Carpintero, timmerman is trouwens de naam voor de specht in Zuid Amerika, best een mooie benaming vinden we. De Sendero loopt langs de Rio Cochrane naar het hemelsblauwe Lago Cochrane. Ja dat blauw hier is wel echt een dingetje. Het lijkt op zo’n oude glazen dia, die ingekleurd is met blauw, maar zo is het niet, we staan elke keer weer versteld van het blauw dat we voorgeschoteld krijgen. Het is haast niet te bevatten dat blauw. Het is een prachtige wandeling met mooi weer en een goed pad. Twee guardaparques lopen voor ons uit met machetes en houden het pad vrij. Een zware klus, het meisje de lagere struiken en de jongen de hogere struiken. Het wordt best pittig na een tijdje op en af lopen, soms via trappetjes en vaak over rotsplateaus. We volgen de rode pijlen en de steenmannen naar beneden over een steile afdaling. Verder is het “plano” volgens de guardaparques die hier ook pauze houden. Dan gaan we dat toch doen, moet een mooi uitzicht zijn verderop. Het Chileense “plano” kunnen we niet vertalen naar vlak in het Nederlands en die 15 minuten worden ook iets langer. Op en af en uiteindelijk over een rots met trappetjes omhoog naar een uitzichtpunt. De inspanning wordt beloond met een top uitzicht over het hemelsblauwe meer. Je gelooft je ogen niet. Pittig stuk teruglopen en mooie avond op de camping met een felrood gekleurde zonsondergang.

Na een welverdiende rustdag op de camping gaan we op pad naar Parque Nacional Patagonia. De weg is goed en verhard en we komen in een kaal en droog landschap met veel bloemen en guanaco’s terecht. Valle Escondido heeft een lodge, koffieplek en een camping die mooi in de heuvels ligt. Alleen moeten wij met de camper op de parkeerplaats blijven staan. Gelukkig staan we op het randje en hebben een perfect uitzicht. De guardaparque stelt ons een wandeling naar de hangbrug over de Chacabuco rivier voor van 5,1 kilometer heen. Het is weer een heel andere wandeling door een kaal landschap met struikjes en veel guanaco’s, die ons helemaal niet lijken op te merken. Het is blijkbaar een gebied waar veel puma’s voorkomen, hoewel we die jammergenoeg niet gespot hebben. Een Spaanse jongen vertelt ons dat hij er meerdere gezien heeft hier. We hebben nog tijd voor de Sendero La Vega in dit gebied voordat we verder gaan. Doordat hier een riviertje stroomt wordt het een totaal andere wandeling met bomen, veel bloemen en vlinders. Toevallig ligt de mooie Lodge met koffiestop op de route.

Het wordt tijd om verder te gaan want we hebben de boot van Chile Chico naar Puerto Ingeniero Ibáñez geboekt voor 8 januari. Hoewel onze reis oneindig lijkt, komt het einde in zicht en moeten we op 29 januari in Santiago zijn. Op aanraden van Nederlanders gaan we naar de camping Alma Verde bij Puerto Guadal. Hier hebben twee jeugdvrienden sinds 8 jaar een project opgezet met biologisch teelt, recycling en een camping. Prachtig om te zien dat ze met veel enthousiasme bezig zijn om dit stukje wereld goed te gebruiken en ook de plaatselijke school daarbij betrekken. Met verse groenten vertrekken we de volgende ochtend over de misschien wel een van de mooiste routes van deze reis. We rijden onder langs het Lago General Carrera, dat en dat vertelden we al zich van zijn blauwste kant laat zien op deze zonnige dag. We stoppen geregeld om te kijken en foto’s te nemen. Het is een pittige tocht voor de bestuurder, aangezien er heel wat uitdagingen zijn in de vorm van steile hellingen en bochten. En er kan maar zo een 4 x 4 om de bocht komen racen. Maar veilig halen we Chile Chico waar we morgenvroeg om 8 uur de boot nemen.

Dit was al weer het laatste verslag van de Carretera Austral, waar we een prachtige tijd hebben gehad. Nu eerst de grens over voor een stukje Argentinië.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag