Ja we zijn inmiddels in Chili aangeland en hebben onze campervan in ontvangst genomen. De camper is niet al te groot, Kees gaf de mooie typering: “compact” en dat is wel een goede benaming. We klimmen elke avond naar ons hoge bed en hopen dat de blaas zich rustig houdt. Deze campervan zal ons overal brengen over asfalt en gravel. Het is de eerste keer dat we met een camper op pad gaan en we zijn net zo benieuwd als jullie hoe dat af gaat bevallen.

Op maandagmorgen 2 december is het tijd voor ons om verder te trekken. Federico maakt nog een lekker ontbijt voor ons en dan is het afscheid nemen. Eerst van Teresa die de stad in gaat voor haar werk en daarna van Federico en Fieke, waarmee we al 6 weken op pad zijn. Het is tijd voor Chili en onze reis met de camper. Ons rest vandaag 666 kilometer naar Esquel aan de andere zijde van het land over route 25. Onderweg eerst tanken en koffie in Gaiman, want het kan tijden duren voor we een tankstation tegen komen. Er zijn amper dorpjes, zodat Google maps zelfs de Estancia’s aangeeft. De tekst: “Volg deze weg 470 km en neem dan een flauwe bocht naar rechts”, zegt genoeg. Al snel rijden we tussen prachtig gekleurde bergen en rotsformaties. Het lijkt wel Monument Valley. Stel je mag of wilt de VS niet meer in, dan is Zuid-Amerika een heel goed alternatief. Half negen komen we aan in Esquel en vinden onze AirBNB achter een ijzeren toegangspoort, maar hoe komen we hier binnen. Gustavo heeft ons de Whatsapp van zijn oma gestuurd, maar WIFI hebben we niet. Hennie krijgt zo wel heel veel nieuwe vrienden op Whatsapp. Iets verderop staan twee bouwvakkers die “Abuela” wel even willen bellen en even later gaat de poort open en heet een klein vrouwtje( sorry Ilona ) ons welkom. Hennie heeft nog net tijd om eten te scoren bij de supermarkt, die om 21 uur sluit. De volgende ochtend vraagt “Abuela” of alles goed was. Met het antwoord is ze verguld en we worden stevig geknuffeld. Dat is trouwens heel normaal hier. De ontvangst is vaak heel hartelijk met veel knuffels en zoenen. Zie ik de eigenaar van een B & B in Nederland niet zo gauw doen met zijn gasten.

In plaats van de route 71 door het Parque Alerces, nemen we nu Ruta 40 met links van ons prachtig gekleurde kale bergen en rechts van ons de pampa. De weg is goed, redelijk en soms slecht. Maar dat probleem los je op door er een bordje met de tekst “Atencion” bij te zetten, kun je weer jaren vooruit. Opvallend is hier dat de weg perfect kan zijn, maar wanneer je een brug passeert het asfalt miserabel is. Misschien een ander ministerie die over de bruggen gaat? Vlak voor El Bolson slaan we af naar Puerto Bonito aan Lago Epuyen waar we gaan wandelen. We lopen onder langs roodgekleurde rotsen met uitzicht op het meer. In EL Bolson hebben we een mooi huis en weten we de weg naar Jauja, waar we genieten van een goede salade en een overheerlijke zalmforel. Ja eten en koffie met, zijn op reis een belangrijke factor.

Het is 4 december en vandaag moet de auto terug naar Hertz op het vliegveld van Bariloche. Eerst brengen we alle bagage naar het huisje dat we gehuurd hebben in Puerto Panuelo. Het is de plek waar overmorgen de eerste boot richting Chili vertrekt en we zijn ook niet echt gecharmeerd van de stad Bariloche. Het blijkt een goede keuze, mooi huisje, met bloementuin in een rustige buurt. Wanneer we in de avond een wandeling gaan maken merken we dat de buurt vol staat met riante villa’s, we voelen ons helemaal thuis hier. Onze gastvrouw hier heet Carito. Een bericht naar haar met de vertaal app wordt dan al gauw:” Hallo lieverd”, wanneer je Hallo Carito intypt. Als dat maar geen probleem oplevert.

Dan door naar onze confrontatie met de firma Hertz. Los van de twee nieuwe banden, zit er nog een kras op de zijkant en heeft de voorbumper een kusje gehad van een onbekende passant. Het meisje vraagt of we nog iets bijzonders te melden hebben. Nou dat hebben we. Ze controleert de auto en tot onze verbazing is alles oké. Misschien verwacht Hertz in Argentinië altijd wel wat schade, waar ze zich niet echt druk om maken. Ze vindt het leuk dat we maté mee hebben genomen voor haar aardige collega die ons 5 weken geleden hielp. Trouwens we hebben Federico nog gevraagd of men hier ook een APK-keuring kent. Men kent wel een keuring, maar lang niet alle auto’s hebben een certificaat om op de weg te rijden. Dat hoeft geen probleem te zijn wanneer je maar in je eigen stad blijft. Want de plaatselijke politiek wil toch weer je stem hebben uiteindelijk. Ga je buiten de stad dan wordt het lastig en verder is echt onmogelijk zonder boete. Er zijn op regionaal en provincie niveau zoveel controles dat dat dan ondoenlijk wordt.

We hebben nog een dag, dus wordt het wandelen in de buurt. Vlakbij begint een rondwandeling en we worden aangenaam verrast door de aanwezigheid van de koffietruck aan het begin. Twee enthousiaste jonge mensen maken perfecte koffie voor ons klaar en geven tips over de te maken wandeling. Het wordt een prachtige wandeling, eerst mooi door het bos onder woudreuzen door. Daarna begint de klim naar de Cierro Negro met elke keer een nieuw uitzicht op de bergen en meren rondom. Cierro Negro is meer dan 1000 meter hoog, moeten we die dan beklimmen denkt Hennie. Maar wanneer hij beseft dat het meer op 800 meter ligt blijkt het toch mee te vallen. We lopen nog verder over een mooi pad naar het eind van de rondwandeling, blijkt daar weer een koffietruck te zijn. Voldaan keren we na 16 km en 500 meter klimmen terug in ons huisje.

We moeten met onze bagage 900 meter lopen naar de boot, moet goed te doen zijn, maar de buienradar voorspelt een paar fikse buien. Dan maar een half uur eerder op pad, onder een blauwe lucht, blijkt er verder geen bui te bekennen. Tussen die bergen is de lucht een betere indicatie dan je mobiel. De boot neemt naast ons een hele groep dagjesmensen vanuit Bariloche mee, het is best druk. Het wordt een mooie tocht tussen de bergen door en een dik uur later checken we in in het hotel Blest, ook direct het enige wat er in Blest is. Maar Blest heeft meer te bieden. We laten onze bagage bij de receptie en gaan direct wandelen. Het meisje van de receptie geeft ons de tip dit direct te doen, want later op de middag gaat de Bariloche groep met de boot ook naar de waterval. We maken de wandeling langs het meer en beklimmen de trappen parallel aan de waterval om weer bij Lago los Cantates uit te komen. We zijn nu nog de enigen hier en genieten van de stilte. Later die middag wordt het uitzichtpunt overspoelt door de Bariloche groep en kiezen we snel de route terug langs het meer. Wanneer de boot terug is naar Blest horen we geroep en we zien twee mannen op de verlaten pier staan, ze hebben de boot gemist. Ja dat waren de twee die zeiden we hebben nog 20 minuten en een verboden pad kozen. Boffen zij even dat we net op tijd waren om de mensen van de boot in te lichten. De boot vertrekt weer naar Bariloche en we blijven met enkele hotelgasten achter in deze stille overweldigende natuur.

De volgende ochtend nog een korte wandeling naar Lago Frias en in het begin van de middag wordt het tijd om naar Chili te gaan. De route die we nu af gaan leggen is ontwikkeld rond 1900, toen veel immigranten die hun producten moesten vervoeren deze route veel korter vonden dan die over de pampa naar de oostkust. Nu is het een mooie manier om de Andes over te steken en te genieten van al het moois hier. De route wordt ook door een grote groep mountain-bikers gebruikt, we zullen ze vandaag nog terugzien. Eerst een bus om de 5 km naar Lago Frias te overbruggen en dan een boottochtje over het groene Lago Frias naar de Argentijnse douanepost. We worden overgedragen aan de Chilenen. Onze nieuwe gids wordt Benjamin, die we ook Ben, Benny en waarschijnlijk ook Bernhard mogen noemen. We rijden over een gravelweg 2 uur door Niemandsland. De twee Amerikanen achter ons zouden de komende 4 jaar ook wel in “Nomandsland” willen wonen melden ze ons. Dan de Chileense douane. Eerst de paspoortcontrole. Daarna ga je door met je formulier in de hand dat je niet engs invoert, zoals fruit, groenten of zaden, naar de volgende controle. We worden herenigd met onze bagage, die onderzocht wordt op al dat engs. Wanneer dat oké is, wordt de bagage op een vrachtauto gegooid en naar de boot gebracht. Wij erachteraan. Nu volgt een prachtige tocht over Lago Los Santos onder een strakblauwe hemel. We komen met David en Colleen aan de praat en vieren de binnenkomst in Chili met een Pisco Sour met zicht op de perfecte “Volcan Osorno”. Er rest nog een bustocht naar Puerto VARAS met weer een nieuwe gids. Vlak voor Puerto Varas verteld hij enkel wetenswaardigheden over de stad.Onder andere dat er begin 1900 veel Duitsers hier naartoe zijn geëmigreerd. Daar gaan wij natuurlijk niet verder op in.
Maria Elena wacht ons al op om ons naar het appartement te brengen. Even later staan we hoog boven de stad en kijken uit vanuit ons appartement naar de Vulkanen in de verte. Wat een mooi einde van de dag. Het is al 20.44 en Maria brengt ons nog even snel naar de supermarkt, waar we nog 10 minuten hebben om. Boodschappen te doen. klokslag 21 uur gaan de lichten uit en wordt je het pand uit gejaagd, maar wij hebben al zwaardvis voor vanavond in ons karretje.

Nou dit was voor nu wel weer even genoeg, we gaan de stad in en een bakkie doen en aan onze tocht met de camper beginnen, maar daarover later meer.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag