We zijn terug van onze tocht door Victoria en weer een paar dagen te gast bij onze vrienden in Melbourne. Ditmaal voor de laatste keer. We hebben de auto ingeleverd bij Budget en gaan voor een nieuwe, want deze was toch wel erg vies geworden op al die gravelwegen. Heel veel auto’s hier zijn wit en het was nog wel eens lastig om onze witte Hyundai i30 terug te vinden op een parkeerplaats. De deuken aan de bestuurderszijde waren dan wel weer handig om de auto te traceren. Vanuit Omeo zijn we verder over de GAR gereden naar Sale. In de bergen was het rustig op de weg, maar eenmaal in het laagland bij de kust aangekomen merkten we dat het volop vakantietijd is. In Sale vonden we een huisje voor een paar dagen in een heel rustig vakantieparkje, met veranda en een uitbundig vogel- en muggenleven.

Wanneer je Sale binnenrijdt vanuit het noorden tussen industrie en winkelcentra door, denk je eerst waar ben ik nou terechtgekomen. Ons huisje ligt echter vlakbij de rivier, de wetlands en Port Sale bezoekerscentrum met een café, art gallery en Bibliotheek. In de avond gaan we eerst naar de wetlands en maken er een wandeling. Dat is best lastig, want veel “board walks” zijn afgesloten vanwege de hevige regenval de laatste maand. Het voordeel is weer dat de weilanden nog onder water staan en een verzamelplaats is voor ibissen, aalscholvers, lepelaars, reigers en eenden. Vanaf de weg hebben we er goed zicht op. Een rondje rond de meertjes aan de rand van de stad levert ook weer veel vogels op. We horen van een Duitse jongen dat er vleermuizen in de bomen hangen, maar kunnen ze niet vinden. We vragen het aan een man die langs wandelt . “Ja dat was voor de bosbranden, zo’n 15 jaar geleden. Nu zijn ze er niet meer. Misschien kun je er enkele zien tegen de avond op het eiland in het meer. We kletsen nog wat en gaan ieder ons weegs. Na nog geen 100 meter horen we een herrie vanuit de bomen en zien honderden vleermuizen hangen, Ze vliegen allemaal op wanneer iemand een apparaat aanzet.

Sale was in het verleden een belangrijke verbindingsplaats tussen de goldrush regio en Melbourne. Maar omdat er in het verleden een ondoordringbaar moeras lag tussen de twee steden, is er een kanaal gegraven naar de lakes vlak achter de kust en Lake Entrance, vanwaar Melbourne over zee bereikbaar is. De 82 jaar oude eigenaar van een klein passagierschip maakt dagelijks tochten op het Sale Canal en wij gaan met hem mee. Onderweg vertelt hij honderduit over de geschiedenis van het kanaal en de aboriginalst die hier woonden. We zien enkele “sacred trees”, grote bomen met een litteken, dat ontstond toen er een kano uit gehakt is. Dat werd zo gedaan dat de boom kon blijven en nu nog steeds bestaat. Het kanaal is 2 kilometer lang en samen met de “Swinbridge” een toeristische attractie. We zijn onder de indruk en laten die honderden kilometers kanaal in Nederland even onbesproken.

Een andere tocht bracht ons bij het Coastel NP, met aan de landzijde de binnenmeren met pelikanen, meeuwen en zwarte zwanen. Aan de zeezijde een soort wad dat onderhevig is aan eb en vloed. Er groeit zeekraal dat al,rood begint te kleuren. Pelikanen, zwarte zwanen en reigers zijn er in overvloed. Wanneer je vertelt dat je hierheen gaat, wordt er direct aangenomen dat je gaat vissen of naar de “90 Miles beach”, vogelen is niet echt in beeld. Jammer, want een vogel hut en wat schermen zouden helpen.

Het einde van December nadert en we hebben een camping gereserveerd in de Tarra Valley, vlakbij het Tarra Bulga NP. De camping ligt prachtig in het diepe dal van de Tarra rivier, tussen de Varenbomen. Alleen zijn de plaatsen wel heel erg klein. De weg naar het park is smal en kronkelt verschrikkelijk, toch staan er borden dat je hier 80 km/hr mag rijden. Dat lukt je niet makkelijk hier. Tot voor kort was de weg afgesloten na de overstromingen en dat is goed te zien, geregeld liggen er bomen langs de toch al smalle weg. Het park heeft maar weinig wandelpaden, maar is prachtig. De paden langs de rivier zijn omgeven door een muur van groen, voornamelijk varenbomen en hoger op is het droger en zie je veel eucalyptussen. We doen de Lylebird Walk, maar komen de vogel ter grootte van een fazant met mooie veren niet tegen. Men vertelde ons dat de vogel allerlei geluiden imiteert, zelfs dat van een motorzaag. Dan horen we een motorzaag op de camping, maar dat blijkt onze Hongaarse buurman in een cabin te zijn, die zijn hout voor het vuur in stukken zaagt. Och je kunt er beter mee dan om verlegen mee zijn.

Wanneer we terugkomen op de camping zijn zit er een Indiase familie van ongeveer 15 personen rond een vuurkorf pal naast onze tent. Even een overleg momentje, want de tent kan geen vonkjes hebben. We mogen op een apart veld staan met veel gras en tussen de bomen. Dat is een perfecte “upgrade”. Het is de 31ste en we lopen 10 uur voor op Nederland. De camping heeft een kamp keuken waar we gaan koken. Wanneer Evarien daar aankomt heeft de Indiase familie zich daar gevestigd, maar ze maken direct een plekje voor ons vrij. We kletsen wat met hen en genieten van een constante stroom Indiase hapjes die onze kant op komen. Er wordt gedanst door de vrouwen en even later dansen we mee op de melodie van waarschijnlijk een Indiase smartlap. De integratie is voor vanavond helemaal geslaagd. Het is half tien wanneer we weer voor de tent zitten en besluiten dat het ook niet uitmaakt wanneer we nu al het oudejaar vaarwel zeggen. Het blijft opmerkelijk stil op de camping waar een serene rust heerst tijdens de jaarwisseling. Op de camping hebben we zelfs WiFi en om half elf NL tijd was het leuk om even onze vrienden te bellen, die samen in Amsterdam op weg waren naar twaalf uur.

Ons volgende en laatste doel is het Yarra Region NP, dat nog geen uur rijden van Melbourne in de heuvels ligt. Onderweg een stukje railtrail gelopen naar de houten spoorbrug in het plaatsje Noojee. We vinden een cabin in Healesville voor een paar dagen en van daaruit kunnen we tochten maken in het park. We maken een paar mooie wandelingen, o.a. bij het plaatsje Marysville. We nemen koffie bij de bakery, dat er wel een beetje gedateerd uitziet en dat heeft een reden. Deze bakery is het enige gebouw in het centrum dat de brand van 2009 heeft doorstaan. In dat jaar heeft er hier een verschrikkelijke brand gewoed die met een snelheid van wel 100 km/hr over het land raasde vanwege een zeer harde plotseling draaiende wind. Er zijn meer dan 100 mensen overleden. Het is amper voor te stellen wat dat betekent en dat de mensen hier altijd klaar moeten staan met een noodscenario om snel te kunnen vertrekken. Dan laat je alles achter pakt je auto en vertrekt. Indien dat niet lukt, heb je nog een safe house in het dorp waar iedereen zich verzameld en dat door de brandweer nat gehouden kan worden. Dan is het wachten totdat de brand voorbijgeraasd is om weer naar buiten te komen.

In Warburton maken we een wandeling over een board walk hoog in het bos op een ijzeren pad. Wanneer we het plaatsje doorrijden valt ons oog op een gebouw dat wel heel veel weg heeft van het raadhuis in Hilversum. Heeft Dudok hier ook iets afgeleverd zo’n 100 jaar geleden? Navraag bij het toeristenbureau levert niets op, maar Google helpt. De Australische architect Edward Fielder Billson was de schepper van twee fabrieken in opdracht van de Zevende-dags-Adventisten en voltooid in 1939. Het is duidelijk dat hij sterk is geïnspireerd door Dudok en de Stijl-groep. Nou geïnspireerd, het lijkt wel een goed staaltje copy-paste werk en hij heeft er ook nog in 1940 een prijs voor gekregen. In de bloembakken zijn de geraniums vervangen door de agapanthus. Op de Australische site maar even een commentaar gegeven als Hilversummer.

Nu terug in Melbourne, dat een apart verslag krijgt de komende dagen.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag