We hebben de “Great Ocean Road” verlaten en zijn onderweg naar de “Grampians”, een volgend Nationaal Park in Victoria. We hebben hier geen Parkpass nodig, want veel dingen zijn gratis in Victoria, ook de musea. Daarvoor bedanken we bij deze hartelijk alle belastingbetalers hier in de staat Victoria. Na een paar mooie dagen in Melbourne bij Denise en Bruce werd het tijd om weer op pad te gaan. Op Melbourne, een bijzondere stad met veel interessante bezienswaardigheden komen we in een apart blog terug.

Trouwens, er is wel iets om met jullie te delen. We hebben achterin de auto een rode tas met een tent en een rugzak met slaapzakken, die nog niet uitgepakt zijn. Bruce veronderstelde al dat we onze tent graag Australië willen laten zien en daar begint het wel op te lijken. Denise opperde om de tas maar als “door stop” te gebruiken en dat bleek al goed te werken. In Tassie vonden we het in de ochtend te koud net als in de avond, waarop het ook nog eens veel te vroeg donker werd. Nu regent het af en toe en waait het stevig en lijkt het er op dat we verwend geraakt zijn door al die mooie huisjes waar we ‘s avonds nog een spelletje kunnen Tokken. De bedden zijn gigantisch en we slapen er perfect op, over de douche hebben we ook niets te klagen. Maar, we hebben toch het plan opgevat om in de Grampians nu echt te gaan kamperen. In het volgende blog komen we er op terug met foto’s.

Langs de “Great Ocean Road” wemelt het van de bordjes met de vermelding dat men hier links rijdt, duidelijk een waarschuwing voor de toerist in zijn huurauto op zijn eerste dag in Australië. Wij rijden hier al wat langer, maar houden elkaar toch nog scherp. “Rechts kijken en links rijden” is ons motto. Wanneer Hennie zegt “ ik rij het volgende stuk”, stapt hij consequent op de bijrijders plek in en merkt op dat het stuur weer eens aan de verkeerde kant zit. Wanneer we eind januari eindelijk gewend zijn aan het links rijden begint waarschijnlijk alles overnieuw in NL en danmoet er ook weer geschakeld worden.

Melbourne is een uitgestrekte stad met 5 miljoen inwoners, dus het duurt even voordat je in de wop wop, op het platteland bent, dat in alle richtingen wat te bieden heeft. Vanuit Sandringham rijden we naar het zuiden, richting de Mornington Peninsula met zijn gelijknamig NP, waar we, raad eens, wat willen gaan wandelen. Na, raad eens, een koffie in Merrick bij de General Store, rijden we naar Cape Schank. Maken een wandeling naar “The Lighthouse” en dalen af naar de Cape. De route over de Mornington Peninsula is prachtig en te verkiezen boven rijden door de stad. In Sorrento nemen we de Ferry die er 40 minuten over doet om in Queenacliff aan te komen waar we een huisje hebben. Ah, dan is er ook tijd voor koffie denkt Hennie. Hij bestelt, geeft zijn naam en wacht in de rij. Er worden heel wat namen afgeroepen, maar Hennie zit er niet bij. Er staan al wel twee bekers een tijdje koud te worden. Ja hoor die zijn voor Ennei zegt het meisje. Volgende keer maar gewoon John of Chris gebruiken.

Dan door naar “The Great Ocean Road “, een 243 km lange weg langs de zuidkust van Victoria, die begin vorige eeuw door soldaten, die uit de eerste Wereldoorlog terugkwamen, is aangelegd. In 1932 was de klus geklaard. De weg loopt door het Otway NP, dat de kust en het achterland beslaat. Vanuit het plaatsje Lorne maken we prachtige wandelingen langs riviertjes, watervallen, grote woudreuzen en veel groen, heel veel groen. Één wandeling loopt via een oude spoorlijn naar de Kalimna Falls. De spoorlijn was aangelegd rond 1890 en is tientallen jaren gebruikt om hout te vervoeren naar Lorne. Het was de tijd van de goldrush en er was een grote behoefte aan hout. Dus werd er hier stevig op los gekapt en gingen de woudreuzen eraan. Wel mooi om te zien dat na 100 jaar er hier weer een prachtig stuk natuur is ontstaan. Verderop maken we ook een wandeling door een stuk rainforest dat aan de bijlen is ontsnapt en een heel andere uitstraling heeft. Gelukkig dat het nog bewaard is gebleven. We moeten wel onze regenjasjes aan, maar dat schijnt zo te horen bij een rainforest.

De plaatsjes aan de kust zijn leuk en er is veel horeca aanwezig voor alle badgasten. In Nederland zou je dan mussen tegenkomen die de kruimels komen oppikken, hier zijn het een soort hangkaketoes, die in de bomen wachten op hun kans. Wat we verder in de bomen vinden zijn koala’s, die daarboven in de Eucalyptus hun habitat hebben, met hun maaltje binnen handbereik. Onderweg in het dorp Kennett zitten ze in de bomen achter een eettentje. We nemen ook wat te eten op het terras. Bij het afrekenen zien we 5 doosjes Ibuprofen op de kassa staan. Hopelijk is dat geen aanwijzing voor de kwaliteit van het eten hier. Later komen we in het park nog meerdere moeders Koala met jongen hoog in de bomen tegen. Weer een bijzonder dier dat je alleen hier tegenkomt.

Middenin het Otway NP, ligt de Bimbipark camping met huisjes en een soort trekkershutten. Via de mail hebben we contact en reserveren er één. Bij aankomst zien we de muntjes voor de douches, maar het meisjes verzekert ons dat we die niet nodig zullen hebben. Even later zien we waarom, men heeft ons in een prachtig huisje gezet aan de rand van de velden en omringd door papegaaien, kaketoes en veel andere zangers. Hier mogen we 2 dagen vertoeven, we voelen ons heel bevoorrecht. We wandelen een stuk van de Great Ocean Walk naar het Lighthouse op Cape Otway. Er is op het terrein een café dat bekend staat om zijn scones, maar dan moet je wel eerst een kaartje van AUD 10,- kopen. Dat hebben we er zeker voor over. De scones waren matig, maar we kregen wel een heel mooie indruk over het leven hier aan de kust. De zee kan hier ruw zijn en het gebied “het oog van de naald “ genoemd, want veel schepen zijn er vergaan. Hier kwam ook in 1859 de Telegraaf kabel aan land die Tasmanië met het vasteland verbond. We wisten niet dat men toen al kabels van honderden kilometers legde door de oceaan. In die tijd was het natuurlijk voor een immens land als Australië essentieel om contact met de andere zijde van het continent te kunnen onderhouden.

Dan rijden we verder, want deze kust heeft nog heel wat voor ons in petto. Wanneer we in Lavers Hill stoppen voor koffie zien we voor ons op het terras de papegaaien. Wat helpt om ze te lokken is een bord met niet te versmaden zaadjes. In Princeton ontdekken we een meer met ondiepe gedeeltes waar we verscheidene vogels spotten. Leuk, er zijn ook lepelaars, maar in tegenstelling tot de Nederlandse hebben ze hier of een zwarte of een witte lepel. De Zilverreiger, aalscholvers en de Purperkoet zijn ook van de partij.

Vervolgens komen we door het Campbell National Park met prachtige rotsformaties. De rotskust hier is tientallen meters hoog en de golven hebben er al jaren vrij spel op. Wat betekent dat hele stukken zijn weggeslagen en er arches zijn ontstaan. Langs de kust van Princeton tot Peterborough zijn ze te vinden. Hoewel het nog voorseizoen is, is het al druk, maar de rotsformaties zijn dan ook heel indrukwekkend. De London Bridge kreeft een bijzondere geschiedenis. Het is een langwerpige rots met waaronder de oceaan in de tijd 2 bogen heeft weggeslagen. Tenminste tot voor 20 jaar. Er was een wandelroute op de rots boven de 2 bogen en toen er net een groep toeristen over de eerste boog gelopen waren stortte deze met donderend geraas in. Ze werden gered door een helikopter. Een andere rotsformatie heet “The 12 Apostels”, maar daarvan zijn er nog maar een stuk of zes overgebleven.

Nu morgen door naar de bergen en het Grampian NP.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag