Het zit er op na drie maanden en 2800 kilometer op de fiets zijn we weer in Hilversum. We hebben een prachtige vakantie gehad in Spanje en Frankrijk en hopen dat jullie het leuk vonden om deze reis te volgen. Misschien is het inspiratie voor een volgende vakantie. We vonden het leuk om reacties van jullie te ontvangen, geschreven of uitgesproken.

Toen we besloten hadden om Noord Spanje te verlaten lag ineens heel Frankrijk voor ons open. Allereerst de Pyreneeën over, we kozen daarvoor dezelfde route via Saint-Jean-Pied-de-Port. De sneeuw op de pas is verdwenen en we rijden door een fris lentegroen landschap Frankrijk in. Het is tevens de pelgrimsroute en onderweg komen we veel pelgrims te voet of op de fiets tegen onderweg naar Santiago de Compostella. We overnachten in Hagetmau waar we in een mooi landhuis onderdak vinden. We hebben een eigen keuken, de supermarché is vlakbij en een uurtje later zitten we lekker in het zonnetje voor het huis in de tuin.

Het plan is om een paar dagen te gaan fietsen langs de Garonne. We vinden onderdak in het gehucht Gil op een paardenboerderij hoog boven het dal van de Garonne. Richard en zijn vrouw zijn hier 2 jaar geleden neergestreken met 7 paarden en hij klopt elke ochtend aan vergezeld van een goed ontbijt. Op de tweede dag bedankt Evarien hem voor de heerlijke chocolademousse. Met als resultaat dat zijn vrouw dezelfde avond nog in de keuken staat. De volgende dag krijgen we twee bakjes mee voor onderweg, lekker bij de koffie. Het is duidelijk, ze doen ontzettend hun best om het ons naar de zin te maken.

Zondag fietsen we eerst naar Port-Sainte-Marie. Wat is het toch dat er in Spanje en Frankrijk vaak een heilige in de naam van een dorp of stad moet voorkomen. We ontdekken er een nieuwe bakkerij, waar we koffie met wat erbij krijgen. Twee jongens met een Noord-Afrikaanse achtergrond zijn de bakkerij in het dorp gestart en zo te zien doen ze goede zaken. Dat noem je pas echt geïntegreerd, een boulangerie beginnen in een dorp in Frankrijk. We rijden verder over de heuvels naar de Lot, om daarna af te dalen naar de Garonne. Het is een afwisselende tocht langs velden met graan en veel bloemen. Het laatste stuk rijden we langs het Canal du Garonne, prachtig langs sluizen en de platanen die aan weerszijden van het kanaal staan. De volgende dag rijden we na het ontbijt van Richard naar het station van Port-Saint-Étienne-Marie. We zijn ruim op tijd en dat is wel nodig, want een simpel kaartje kopen kan maar zo 5 minuten kosten. Na een overstap in Agen komen we aan op het station van Moissac. Vriendelijk wenst de conducteur ons een mooie dag, maar eenmaal op het perron zien we wanneer de trein vertrokken is dat er geen lift, geen overgang en er alleen een steile trap is over het spoor heen. Dit wordt lastig. We laden alles van de fietsen af en Hennie begint aan de klus om de fietsen omhoog en omlaag te tillen. Drie rokende dames van de SNCF kijken toe bij deze halsbrekende toeren en blijven passief voor het station staan. We besparen jullie de conversatie tussen Hennie en de dames over de service van de SNCF. Vanuit Moissac fietsen we langs het Canal du Garonne terug naar onze B & B.

Onze volgende standplaats wordt de Dordogne, Onderweg weet Evarien in Cazals nog een restaurantje, waar we op tijd zijn voor de lunch. Het is er vol en mensen uit de buurt genieten net als wij van een maal met cous-cous kip en worstjes. In een zijdal van de Dordogne vinden we een camping in Saint Cybranet aan Le Céou. Het meisje bij de receptie is dolenthousiast, het is nog heel rustig en wij zijn één van de eerste klanten. We mogen achterop een golfwagentje plaatsnemen en ze zal ons het huisje hoog op de helling laten zien. Vol gas rijdt ze weg en we moeten ons heel goed vasthouden. Haar baas roept nog dat ze wel een beetje voorzichtig moet zijn met die oudjes. Het huisje is perfect, ze moet alleen nog schoonmaken, wat haar in totaal ongeveer 5 minuten kost. Zo begrijpen we ook weer waar “met de Franse slag vandaan komt”. ‘s Avonds zitten we op ons terras, koken wat lekkers, doen een spelletje, het lijkt wel vakantie. Overdag gaan we op pad en maken een fietstocht over uitgezette fietsroutes, Voies Vertes. In het mooie plaatsje Daglan is alle horeca gesloten, maar er is een winkeltje met sap en we nemen plaats op het terras van het gesloten restaurant. Het is even klimmen naar Domme dat hoog op een steile klif boven de Dordogne ligt.

Op 18 mei consumeert Evarien haar rustdag op het terras van ons huisje. Tegen twaalven wordt ze toch wat onrustig en vraagt: “zullen we toch een stukje gaan fietsen”. Eerst naar Castelnaud-la-Chapelle. Verrassend hoe druk het daar aan de Dordogne is, terwijl het even verderop langs de rivier en bovenop de heuvels rustig fietsen is. We ontdekken een mooi kerkje met prachtige Kruisweg staties. De dorpjes aan en vlakbij de Dordogne zien er allemaal mooi uit, opgeknapte huizen, mooi geplaveide straatjes en straatmeubilair. Wat verder in de heuvels verandert het beeld en zien we het rommelige Frankrijk weer terug. In een dorpje kunnen we een menu nemen, maar we worden afgeschrikt door de “tête de Veau” als hoofdgerecht. Toch maar zelf koken. We komen weer door Daglan, prachtig dorp, maar nog steeds geen koffie.

We rijden de volgende dag verder en weten eigenlijk niet precies waarheen. Mauriac aan de Dordogne lijkt ons wel wat, maar we krijgen een “route barrée” en de deviation geeft ons het idee dat we in rondjes rijden. Soms staat er op een kruising twee bordjes “deviation” in verschillende richtingen. Dit schiet niet op en we eindigen in Neuvic in een huisje aan een stuwmeer. Op de website van de voies vertes van Frankrijk spot Hennie een paar routes bij Mauriac en dat wordt het doel voor morgen. De Voie verte bij Mauriac belooft veel, prachtig asfalt, picknickplekken, heuvelend boerenland met bomen en veel bloemen. Een Voie Verte is een bijzonder stukje natuur van 25 meter breed en kilometers lang met bomen, struiken en bloemen, dat slingert door het landschap. Na 3,5 km is het uit met het asfalt en hobbelen we door over de oude spoorlijn. De rails en bielzen zijn weg, maar er moet nog veel gebeuren. Een stuk verderop bij Vendes ontdekken we een tweede route met een lange tunnel, leuke dorpjes en foto kunst aan de route. Het opvallend hoe verschillend deze streek is in vergelijking met de Dordogne waar we vandaan komen.

De volgende stop is bij “Vrienden op de Fiets” vlakbij Digoin in de Bourgogne. In een gehucht van drie boerderijen zijn Kaat en Emiel neergestreken. We krijgen een gedeelte van een oude stal met terrasjes en een grote tuin. Douchen is een belevenis in een aparte ruimte met hoge planten en een stereo installatie. ‘s Avonds zitten we op ons terras terwijl Kaat ons elk half uur trakteert op een volgende gang. Met een flesje wit in de koeler laten we ons verwennen. Er is markt in Marginac en over een oude spoorlijn rijden we er heen. We mogen niet te laat komen, want om twaalf uur wordt er ingepakt. Wat maakt zo’n Franse markt zo anders dan die bijvoorbeeld in Hilversum. Op een groot plein onder de platanen vinden we de markt en een aantal terrassen van de cafés rondom de markt. Op de terrassen is het nog drukker dan op de markt. Het is duidelijk een plek waar de mensen samenkomen en waar je een praatje met elkaar maakt een keer in de week. Naast het terras staat een muzikant met gitaar en ondersteuning te zingen en iets verderop in de straat zien we een man die Franse chansons zingt. We nemen koffie en wanneer we een gestage stroom van “ouvriers” naar een café zien gaan is het ook voor ons tijd om een “menu d’ouvrier” te nemen. Voor € 16,- krijgen we 4 gangen, wijn, koffie brood en water. We kopen nog asperges voor thuis voor morgenavond. Op deze mooie plek besluiten we een rustdag te houden. Met Kaat bekijken we het andere appartement en met Emiel de prachtige tuin die hij heeft aangelegd met hagen, mooie borders en irissen en vele kleuren.

Onze vriendenCora en Kees zijn onderweg fietsend vanuit Amsterdam naar het zuiden van Frankrijk en zijn vast toe aan een rustdag. We huren een huis in Hamaucourt voor een paar dagen in de Franse Ardennen. Leuk om elkaar hier te treffen, bij te praten, lekker te eten, een fietstocht te maken en natuurlijk onze tokkencompetitie weer op te pakken. We gaan naar de bakker en het enige terras met koffie in het dorp aan een kruispunt met het enige stoplicht van het dorp. Naast het rode licht knippert er wel een half uur ook een oranje licht. Een verkeerssituatie voor ons onbekend, maar voor de plaatselijke agrariërs geen punt, gewoon doorrijden. Langsrijdende Belgen en Nederlanders bekijken de situatie toch anders en staan minutenlang besluiteloos te wachten. We raden ze toch maar aan voorzichtig de kruising te nemen. We zoeken een restaurant in de buurt aan de Maas en genieten van de lunch. Dan komen er twee mannen naar buiten, waarvan alleen Kees in de ene Hennie Kuiper herkent. De andere man benoemt alle successen uit de loopbaan van Hennie. We blijven achter met de raag wie dan wel die andere man is.

De volgende dag maken we nog een fietstocht langs de Maas en langs een paar mooie dorpjes in de Ardennen. Na het verblijf hier blijft de stand in de competitie ongewijzigd. De volgende ochtend nemen we afscheid van Cora en Kees en rijden we eerst naar de supermarché qin Sedan, voordat we doorrijden naar Hilversum. Het is even wennen in ons huis in Hilversum, maar het weer is goed en leuk om vrienden weer te zien en te spreken.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag