We zitten nu in het groene Alpine gebergte van de Picos de Europa en het is tijd om de laatste week te beschrijven waarin we fietsten van El Escoreal naar Fuentes de Béjar. Jullie zullen wel zeggen, alweer een verslag, maar voor ons is het ook niet makkelijk. Zit je al in een heel nieuw avontuur, moet je al die herinneringen van de laatste tijd weer oproepen. Bij de supermarkt kwamen we twee fietsende Nieuw Zeelanders tegen die ons vertelden dat er in Nieuw Zeeland heel veel mooie nieuwe routes ontwikkeld zijn de laatste jaren. Zit je nog in Spanje, krijg je al weer ideeën over volgende reizen. Dat parkeren we maar even. Nu eerst het relaas van de laatste week fietsen.

De zon schijnt op het Monasterio Real de Escoreal en we nuttigen ons continental breakfast van € 5,-. Het is tijd om op pad te gaan en Paul Benjaminse, de schrijver van onze route gids, stuurt ons al snel de zandwegen op door bossen en velden waarop koeien en paarden grazen. Mooie route, maar wel opletten op die mountain bike paden, waar we nu op zondagochtend menig fietser tegenkomen. Geregeld is er een hek dat geopend moet worden. Wat volgt is een traject over de weg met een klim van ca 700 meter. Maar er is een alternatief en in Cercedilla staan we op het stationnetje, met de tickets voor fiets en onszelf, 20 minuten te wachten. Maar dan worden onze kaartjes gecontroleerd en mogen we de trein in. Hoge instap, dus dat wordt tillen en dan begint de reis over het bochtige traject omhoog. Nog een klein stukje naar de pas en dan krijgen we de lange afdaling naar Granga en Segovia. Het is wel even wennen, want het is zondag en Segovia is een stad die vanuit Madrid makkelijk te bezoeken is. Vandaar dat de bordjes die verwijzen naar de bezienswaardigheden ook in Chinese en Japanse karakters zijn geschreven. Hotel bij het Plaza Mayor en dan op zoek naar een restaurant. Dat is niet zo makkelijk, want we schrikken van de prijzen die een stuk hoger zijn dan elders in Spanje. Toerisme kent zijn prijs blijkt hier in Segovia. We bezoeken in Segovia de Joodse buurt en de synagoge, die nu als klooster in gebruik is. Vanaf de hoge stadsmuur zien we hoe moeilijk het geweest moet zijn om de stad in te nemen. We bezoeken ook het Alcázar, gebouwd door Filips III, dat ons eerder doet denken aan een sprookje van de Efteling dan een heus Spaans kasteel.

Ons volgende doel is Salamanca, dat we in twee lange dagen denken te bereiken. We rijden hoofdzakelijk door de Campo, het gebied waar we tussen uitgestrekte landerijen fietsen. In Segovia begint de Via Verde de Erisma van 77 km lengte. Hennie heeft een mooie en snelle route de stad uit bedacht naar de Via Verde. Jammergenoeg eindigt deze route bij een stevig hek en moeten we 7 km omrijden. De spoorlijn die waarschijnlijk eind 19de eeuw aangelegd is, loopt grote stukken links of rechts van het nieuwe spoor van de hogesnelheidslijn van Madrid naar Galicië. Zou de trein in de 19de eeuw ook ervaren zijn als een hogesnelheidstrein? In Medina del Campo waar we overnachten eten we laat op de avond. We hebben ons al aardig aan de Spaanse gewoontes aangepast en lunchen om 15.30 en dineren na 22.30. Dat wordt wennen terug in Nederland. Vaak nemen we een menu, waarbij ook brood, wijn en koffie is inbegrepen. De wijn is dan altijd de rode wijn uit de koelkast van het huis en dan krijg je ook nog een hele fles. Witte wijn is blijkbaar te duur en valt daarom niet onder het menu. Wanneer we aan het einde van de dag een drankje nemen op het terras is het meestal de gewoonte dat je er een tapa bijkrijgt. Een keer moesten we een half uur wachten voordat we konden lunchen en bestelden we een biertje. Krijg je er een mini hamburger bij en dan moet de lunch nog beginnen.

Wanneer we verder rijden naar Salamanca rijden we langs uitgestrekte velden met graan, die uitgebreid besproeid worden. Hier is het gebrek aan regen goed zichtbaar. Er is af en toe een dorpje voor koffie.
Op het terras zitten een paar mannen van ruim onze leeftijd. Ze worden door de mevrouw die de koffie brengt aangesproken met “chico’s”, oftewel, hier is de koffie jongens. Kijk zo blijf je jong in Spanje. Op de trappen van de kerk vinden we een picknickplek in de schaduw. Boven op de kerk een Christus beeld met ernaast een ooievaarsnest, een mooie combinatie. Salamanca is dichtbij, maar Hennie’s accu is bijna leeg, dat gaat hij niet halen. Op een pleintje ontdekken we op een verkeersbord een aantal stopcontacten en een half uurtje later rijden we over mooie fietspaden langs de rivier de stad in. We hebben een appartement in het centrum, waar we direct twee wasmachines vol laden. Een uurtje later hangt de was te drogen en lopen we door de prachtige stad, wat een contrast met de Campo. Dat maakt deze reis ook zo spannend en afwisselend.

Salamanca is één van onze favoriete steden in Spanje. Overdag bekijken we al die prachtige gebouwen in de stad en in de avond is het tijd voor een terrasje voor een biertje en de maaltijd, gevolgd door een romantische wandeling door de verlichte straten. Wat wil je nog meer als pensionado. We bezoeken het Casa Lis, nu in gebruik als Art Nouveau, Art Deco museum, terwijl het paleis zelf al een museum op zich is. Natuurlijk bezoeken we de kathedraal en de gebouwen van de universiteit, de oudste van Spanje, waar in 1580 al 6000 studenten studeerden. Door al die studenten, Spaans en internationaal is het ook een bruisende stad. Laat op de avond nog even naar het Plaza Mayor, wanneer we daar lopen gaan ineens duizenden lichtjes aan, het lijkt wel een sprookjes tafereel.

Dan is het tijd voor de laatste 70 kilometer naar Fuentes de Béjar waar onze auto staat. Maar eerst nog een koffie voor onderweg. De terrasjes in de binnenstad zijn echter nog gesloten, maar we vinden een terras buiten het centrum. Daar komen de lokalen die moeten werken en eerder opstaan dan al die toeristen. Naast ons zitten twee dames van de thuiszorg in hun witte tenue en een kapje om de elleboog. Dat is voor ons een bekend beeld in Spanje, de COVID maatregelen zijn er nog. Pas een aantal weken geleden werden de mondkapjes uit het openbaar vervoer verbannen en wanneer je naar een apotheek gaat is een mondkapje verplicht. Het blijkt trouwens best lastig te zijn wanneer je een mondkapje draagt, alleen op het terras zit en dan ook nog een biertje wil drinken en een sigaret roken. We verlaten Salamanca over de Romeinse brug, kijken nog even om en rijden naar het zuiden, precies waar de wind vandaan komt. Eerst nog tussen uitgestrekte velden, maar na een pasje verandert het landschap en is alles kleinschaliger met veldjes, omzoomd door muren. Bomen en koeien in de weilanden en rotsen, veel rotsen, vandaar al die muurtjes natuurlijk. Via een laatste mooie afdaling komen we in Fuentes de Béjar terecht, waar ons bedje in Villa Maria al gespreid is. De auto onder de vogelpoep, dat heb je met al die vogels hier, maar Evarien weet daar wel raad mee.

We kunnen in dit drukke weekend van 1 mei een dagje extra blijven en bezoeken het bergdorp Candelario.
Dan door naar de Picos de Europa en Baskenland voor de laatste etappe van onze vakantie.










Aangekomen in Fuentes de Béjar en de auto staat er nog net zo, alleen iets viezer.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag