Vanochtend bij het ontbijt in het café van La Torre da Santa Maria werden we geconfronteerd met de keerzijde van 6 weken mooi weer in Spanje. Op de TV, want die behoort altijd aan te staan, was een onderwerp over het Parque Doñana en de discussie erover in het parlement van Andalusië. Droogte doordat het amper regent en de landbouw die veel water aan de bodem onttrekt. Een ramp voor de natuur. Men is bang dat de natuur het onderspit delft. Discussies die wij in Nederland maar al te goed kennen.
Inmiddels zijn wij al weer 8 dagen onderweg van Fuentes de Béjar naar het mooie stadje Trujillo, waar we een dag in de rust gaan. We hebben een appartement in het Palacio Chaves met een zitje in de tuin. De fietsen in de garage en daar komen ze morgen pas weer uit.

Vanuit Fuentes de Béjar fietsen we naar het begin van de Via Verde de Béjar. Onderweg zien we tientallen wouwen en raven, tijd voor een verrekijker stop. De Via Verde vonden we vlakbij het plaatsje Navalmoral de Béjar, wat nog niet echt makkelijk was. De Via Verdes zien er mooi uit, maar om het begin te vinden is wat extra aandacht nodig. Waar de spoorlijn de weg kruist zien we alleen maar bielzen en ijzer en er is geen fietspad te bekennen. Vandaar moet je 900 meter met je fiets lopen of fietsen en dan sta je aan het begin van 66 kilometer prachtig fietspad. Waarom die 900 meter niet meegenomen konden worden vragen we ons nog steeds af. Maar dit is Spanje en dan moet je je Nederlandse brein maar even uitzetten. Het wordt een lange dag, maar we dalen ook urenlang af naar Plasencia en het einde van de Via Verde is adembenemend . Het is de Semana Santa, veel Spanjaarden zijn vrij en het is gezellig druk op het fietspad. Tijd voor koffie, lunch of een drankje op één van de stationnetjes onderweg. Terwijl we ontspannen afdalen genieten we van de omgeving, het lijkt wel een rustdag. We hebben in Plasencia één van de laatste hotels geboekt voor een pittig bedrag. Maar dan heb je ook wat, kamer voor de fietsen, wij één bed voor wel 4 personen en een uitgebreid ontbijt buffet.

Ook in Plasencia is het Pasen en in de avond tijd om de stad in te gaan. Het is altijd de vraag waar en wanneer er iets gebeurd. Op het Plaza Mayor lijkt het wel Koningsdag en een plein verder is het raak. We horen trommels en even later komt de broederschap met de rood-witte kleding de hoek om. Nu lopen de dragers naast de draagbaar en niet eronder. Op de baar een beeldengroep die het laatste avondmaal voorstelt. Daarna de muziek en een draagbaar met Maria in een mooi gewaad. Hoewel de afstand die afgelegd wordt niet heel groot is duurt een processie uren, aangezien er geregeld gestopt wordt om de dragers te laten rusten. We zoeken een strategische plek voor de kathedraal, want er zijn nog twee broederschappen die vanavond langskomen. Na een uur komt eerst het laatste avondmaal weer voorbij, gevolgd door een broederschap met een draagbaar met Christus en Pontius Pilates erop. We zien in de verte de derde broederschap aankomen, maar na een dag fietsen is het toch echt tijd voor een cerveza. Wanneer we de volgende ochtend de stad ingaan, ontdekken we een kerk, waarin alle draagbaren van alle broederschappen zijn opgesteld en blijken ze samen zo’n beetje de hele Kruisweg te vormen.

Dan verder naar Parque Nacional Montfrague waar we voor twee dagen onderdak hebben gevonden. Vanuit Plasencia klimmen we eerst naar het park en gaan opnieuw op zoek naar het begin van de Via Verde de Montfrague, dat weer goed verstopt blijkt te zijn. Het groene lijntje van Komoot op de mobiel geeft uitkomst en even later fietsen we heerlijk door een mooi landschap met weiden, boomgaarden en zwarte koeien. Via smalle weggetjes bereiken we de achteringang van het park en fietsen hoog boven de rivier verder naar ons hotel. We hebben half pension en de eerste mogelijkheid voor het restaurant is 21.30 uur. Echt een Spaanse tijd om te dineren en we worden verrast met heerlijke gerechten, die elk op zich een plaatje zijn. De volgende dag is het tijd om vogels te spotten en een wandeling te maken. Wanneer wij bij de “Mirador del Salto” aankomen worden we opgewacht door de Vogelwerkgroep Plasencia met een aantal telescopen, gericht op de rotsen aan de overkant van de rivier op dik 100 meter. Zij weten waar de vale gieren en de zwarte ooievaar hun nesten hebben. Verder spotten we ook nog een rotszwaluw, best lastig aangezien die constant in beweging is. Een wandeling brengt ons bij het kasteel hoog op de rots en op een pad langs de rivier.

De volgende ochtend gaan we verder naar Caceres. Er is echter een probleempje, het is zondag, de winkels zijn dicht en onderweg is er niets. Hoewel er een bord in de ontbijtzaal hangt dat er niets meegenomen mag worden, vraagt Evarien aan Hennie of zijn broek en Jack grote zakken hebben. Even later verlaten we beladen met yoghurt, kuipjes paté en broodjes de eetzaal. Ontspannen dagje fietsen en ooievaars spotten. We vinden een appartement net achter het Plaza Mayor. Is het voor één nacht vraagt de mevrouw aan Hennie. Ja hoor, maar is het nou uno of una noche vraagt hij zich af. Het is UNA zegt zij, want de nacht is van de vrouw en de dag (El dia) is voor de man, voegt ze er lachend aan toe. Kijk zo leer je nog eens hoe het zit. Caceres is een prachtige stad met een historisch centrum met mooie paleizen en kerken. Maar ook kun je er lekker ijs krijgen en dat is met dit weer natuuurlijk lekker.. Later gaan we de stad in om te eten. Op een pleintje is het raak. Er is een tafeltje vrij op een druk terras en het is mooi om te zien hoe de obers op elkaar ingespeeld zijn. Alles gaat razendsnel en wanneer er meer gasten komen wordt het terras gewoon tafeltje voor tafeltje uitgebreid. Dan nog een avondwandeling door het Unesco Erfgoed en flaneren op het drukke plein. We voelen ons al best Spaans.

Montanchez is ons volgende doel en nadat Hennie bij de fietsenmaker een nieuw zadel heeft gekocht kunnen we op pad. Wanneer we de stad uit zijn wordt het leuk en rijden we over weggetjes verder. De weilanden zijn afgebakend met stenen muurtjes, er staan veel bomen en koeien en schapen grazen er. Ons rest nog een laatste klim voor Montanchez en we gaan op zoek naar een slaapplaats. Dat blijkt nog niet zo makkelijk, de deuren van de hotels zijn gesloten en bellen levert ook niets op. Uiteindelijk neemt een mevrouw de telefoon op en 10 minuten later krijgen we een appartement in een hotel dat verder helemaal leeg is. Ze kwam van buiten de stad, want het is “Fiesta del Campo” en dat verklaart waarom het hier uitgestorven is. Wanneer we aan een paar oudere dames, want we schatten in dat ze ouder zijn dan wij, vragen of er een winkel open is, ontstaat er een heftig gesprek tussen hen van enkele minuten. Het resultaat is dat we met één van hen meegaan en bij elke winkel die ze aanwijst te horen krijgen dat ze “en el Campo” zijn. Dat schiet niet echt op, maar gelukkig kunnen we nog een pizza scoren.

De volgende dag rijden we door naar Merida. Onderweg zijn er veel vogels te zien en we stoppen geregeld om de verrekijker te pakken. Dan horen we een man vanuit zijn moestuin roepen en wanneer we reageren komt hij naar ons toe. Hij denkt dat we de weg zoeken en begint uitgebreid te vertellen waar je allemaal naar toe kunt, inclusief de toeristische attracties. De kaart die op Evarien’s stuurtas zit heeft zijn volle aandacht. Wanneer we vragen wat hij doet, vertelt hij over zijn gepachte landje en wat hij er allemaal verbouwd. Zo hebben we weer eens een leuk gesprek en het helpt ontzettend wanneer je de taal een beetje spreekt. Merida is een stad met een rijk Romeins verleden, dat zich uit in vele bouwwerken uit die tijd, zoals een triomfboog, de tempel Diana en veel opgravingen. We gaan voor tapa’s en een wijntje in de oude markthal.

Dan naar Torre de la Santa Maria. Wil je daar wel wonen? Alleen al wanneer iemand vraagt waar je woont ben je al even bezig. De laatste 5 minuten van de dag worden we verrast door regen, nou ja een poging daartoe. Kunnen we die regenjacks ook eens gebruiken. In Las Glorias, het hotel met wegrestaurant waar we slapen is altijd wat te beleven. We hebben een discussie over de prijs, want booking komt heel laag uit op € 32,- en we krijgen een bod van € 48,90. Na wat discussie komen we uit op € 42,-. Wel een beetje beschamende onderhandeling, gezien de lage prijs. We kunnen dineren om 9.15 PM, best laat en we gaan om half negen de bar in voor een biertje. Dan komt een vrouw op ons af en roept: “comer, dorade” en kijkt ons vragend aan. Blijkbaar kunnen we eten en heeft ze Dorade in de aanbieding. Heeft u misschien een menukaart vragen we en even later legt ze aan de hand van de menukaart uit wat er allemaal niet is vanavond. We krijgen al snel de Dorade en Zwaardvis voorgeschoteld. We genieten er van en daar worden we bruut aan herinnerd wanneer de vrouw plots in ons oor tettert “bien?” Gedwee antwoorden we dat het ons heel goed smaakt en dat is ook zo. De TV staat natuurlijk altijd aan en vanavond blijkt Real Madrid tegen Chelsea te spelen. De wedstrijd wordt afgespeeld via de mobiel van iemand en het is wel grappig om te zien dat ook alle inkomende Appjes en een telefoongesprek op het grote scherm te volgen zijn. Zou maar net spannend zijn en er een doelpunt vallen.

Het wordt een dag met mooi weer, maar ook met veel tegenwind en de ondersteuning wordt volop ingezet. In de verte zien we boven het landschap de historische stad Trujillo met daarboven het Castillo liggen en dat motiveert ons. Het is siesta tijd en we zoeken een slaapplek. We vinden een heel bijzondere plek, het Palacio Chaves, één van de vele paleizen in de stad, waar we een appartement met zitje in de tuin krijgen. Perfect voor de dag rust die we gepland hebben. We bezoeken kerken, musea en het huis van de ontdekkingsreiziger/conquistador Pizarro, geboren in Trujillo en geëerd op het Plaza Mayor met een imposant bronzen standbeeld. Zou er in Spanje nu ook anders naar al die “helden” aangekeken worden, nu we weten wat ze allemaal uitgehaald hebben voor vorst en vaderland. Tijdens de overvloedige lunch hebben we een leuk gesprek met de mensen uit Valencia aan de tafel naast ons. De helft van de tortilla, die we als ameuse krijgen gaat mee naar huis, goed voor onderweg morgen.

Na Trujillo gaan we verder door de sierras van Guadalupe en over een paar Via Verdes, maar daarover later meer.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag