We zijn er klaar voor, de tweede fietstocht, nu door de Extremadura. We zijn aangekomen in Fuentes de Béjar, waar we verblijven in het hotel “Villa Maria”, gerund door Annelies en haar Spaanse man Javier. Hier kan onze auto weer blijven staan voor een paar weken. De was hebben we ook kunnen doen in Zafra, dat was wel nodig na 5 weken. Nu kunnen we schoon weer verder met ons avontuur.

Vanuit Cómpeta zijn we vertrokken naar El Rocio, een bijzonder pelgrimsoord middenin in het Parque Nacional Doñana. Onderweg nog een koffiestop bij het hotel in Colmenar waar we 2 weken daarvoor één nacht verbleven. Wanneer Evarien de eigenaar spreekt is hij direct enthousiast en komt naar buiten om handen te schudden. Dit soort ontmoetingen hebben we vaker, de mensen zijn zo open en hartelijk, terwijl je alleen maar één nachtje te gast bent geweest. Daarna gingen we langs bij Chaparro Bikes, Alejandro de fietsenmaker in Los Rosales die vorig jaar zijn uiterste best heeft gedaan om Evarien’s fiets te repareren. We hadden de auto met de fietsen voor de zaak geparkeerd, aangezien hij om 17 uur, Spaanse openingstijden, open gaat. Toen we iets na vijf uur aankwamen was hij natuurlijk al gewaarschuwd en volgde een hartelijk ontvangst met hem en zijn vrouw in hun mooie nieuwe zaak. “Jullie gaan weer fietsen, dan krijgen jullie onze shirts cadeau”. Dat willen we natuurlijk niet want hij heeft al zoveel voor ons gedaan. Oké, dan doen we fifty-fifty, was ons uiteindelijke verweer. “Ja dat is goed 50% van hem en 50% van zijn vrouw. De maat van die Spaanse mannen was nog wel iets en Hennie moest van L naar 3L uitwijken. We verlaten de zaak met twee gratis nieuwe shirts. Hopelijk kunnen we hen in Nederland een keer vrijhouden.

We rijden door naar El Rocio en vinden een cabaña op de camping op loopafstand van de stad. Het is al laat en donker en we besluiten in het restaurant bij de camping te gaan eten. We bestuderen het menu en Evarien vraagt aan een echtpaar dat al gegeten heeft of het lekker was. De vrouw trekt een vies gezicht en antwoordt met een heel duidelijk “NO”! We slaan de menu’s dicht en gaan dan toch maar lopend de stad in. Daar vinden we een caféetje met een menukaart. De ober is heel behulpzaam en aardig, maar het is waarschijnlijk zijn eerste dag hier. Alles moet gevraagd worden aan de eigenaar van de zaak en dat geeft komische situaties en verwarring. We willen graag Croquetas van het huis vooraf. Oh hebben we die, ja het staat wel op de kaart, even navragen. En hij is weg en gaat eerst wat anders noodzakelijks doen, zoals andere klanten helpen. Na een tijdje komt hij weer terug met de bevestiging over de Croquetas. Graag zwaardvis daarna. En natuurlijk Vino blanco, maar het kan dan maar zo zijn dat je dan twee wijnglazen vol sherry krijgt. De zwaardvis komt en we nemen de croquetas ruim daarna als desert. Afrekenen is nog wel iets. Dat kan en zelfs per “tarjeta” en we verhogen het bedrag naar € 40,-. Wil je dat echt? Ja hoor, nou oké dan als je dat echt wilt en hij laat het bedrag op het pinautomaat zien. Na dit memorabele diner lopen we in het donker terug over de verlaten zandpaden in het door lantaarns verlichte El Rocio.

El Rocio is een bijzondere plek, het is allereerst een bedevaartplaats. De cultus stamt uit de 13e eeuw, toen een jager uit het dorp Villamanrique een beeld van de Maagd Maria ontdekte in een boomstam in het Doñana park. Hij wilde het beeld meenemen, maar het ging elke keer weer terug naar de boomstam. Op de plaats waar de boom stond, werd een kapel gebouwd en tot bedevaartsoord benoemd. Nu staat er een prachtige kerk voor de “Witte Duif van Rocio”. In eerst instantie was de toewijding aan de Maagd een lokale aangelegenheid. In de 17e eeuw kwamen hermandades (broederschappen) uit nabijgelegen steden en in de 19e eeuw kwamen ze uit alle hoeken van Huelva, Cadiz en Sevilla voor een reis die tot vier dagen duurde met Pinksteren. Het stadje kent alleen maar brede zandwegen en de bewoners, nu ongeveer 2000 verplaatsen zich te paard. Veel broederschappen uit Spanje hebben hier een prachtig huis met klokkentoren, die nu hoofdzakelijk leegstaan, maar met Pinksteren verzamelen zich hier duizenden en duizenden pelgrims voor de Romería del Rocio, het grootste religieuze festival van Spanje. Op Palmzondag is er een processie en die willen we natuurlijk meemaken. Om 11.30 komt een priester naar buiten en verzamelen zich een honderdtal mensen om hem heen. Na enkele gebeden krijgt iedereen een palmtak om mee naar huis te nemen en is het tijd voor de mis. Bij Hennie komen direct herinneringen boven over de palmtakjes die bij hem thuis achter het kruisbeeld gestoken werden en die elk jaar door nieuwe vervangen werden.

Maar we komen ook naar El Rocio, omdat het middenin het Parque Nacional Doñana ligt en er veel vogels te spotten zijn. Eerst naar het informatiecentrum aan de Laguna, waar twee telescopen al gereed staan. We zien er honderden flamingo’s, zwarte ibissen, koe reigers, kluten en steltkluten. Boven ons zweven geregeld roofvogels als zwarte en rode Wouw en Kiekendieven. Zelfs wanneer je in het plaatsje aan de koffie met wat lekkers zit cirkelen ze boven je hoofd. Door een bos met naaldbomen aan de rivier lopen we via een planken pad van de ene kijkhut naar de volgende, met elke keer een uurtje om vogels te zien. Hier treffen we zilverreiger, purper reiger en zelfs de blauwe reiger. Dodaars, slobeend, Smient en Purperkoet maken het plaatje compleet. We komen rond 20 uur terug in El Rocio, tijd om te dineren. We nemen Tonijn (400 gram) en zwaardvis en dat wordt genieten. Maar wanneer je nog een glas wijn wilt bestellen moet je de ober gaan zoeken in het restaurant en café. Blijkt hij met de andere obers lekker te staan roken buiten op het terras. Dat kan hem wel eens zijn fooi gaan kosten.

Op Palmzondag rijden we door naar het Noorden en vinden een huisje voor 2 dagen net buiten Zafra. Het zou een rustig dagje in het historische stadje Zafra worden, maar dat liep even helemaal anders. Die begon rustig met koffie met wat lekkers op het Plaza Mayor. Achter ons stond een man constant telefoontjes te plegen en dat met de volumeknop op 9. Het café was blijkbaar zijn kantoor, waar hij met een kop koffie al zijn zaakjes regelt. Toen we later die dag op het plein lunchten kwamen we hem weer tegen. Op elk tafeltje legde hij een papiertje met wat nootjes en kwam na 10 minuten langs om zijn waar aan de man/vrouw te brengen. We hadden alle tijd om overdag door het stadje te lopen, het klooster te bezoeken en zoete koekjes bij de nonnen te kopen. Op het plein was er tijd voor een goede Japanse lunch en toen we terug naar de auto liepen zagen we dat er deze avond een processie vanwege de Semana Santa zou zijn. Dat had de mevrouw van het toeristenbureau vergeten te vermelden. In Zafra is er elke avond een processie van een andere broederschap en die van deze avond gingen we meemaken. Ruim voor negenen staan we op een mooie plek naast de kathedraal met honderden mensen te wachten op wat komen gaat. Dan klinkt er tromgeroffel van voor de kathedraal en wordt er geklapt. Het duurt even maar dan komen de eerste leden van de broederschap, gekleed in blauw-witte gewaden en hun puntmutsen de hoek om. Later gevolgd door een grote draagbaar waarop een Christusbeeld staat. De draagbaar is afgezet met kleden en daaronder zien we vele voeten bewegen. Het zullen zeker 50 mensen zijn die dragen en doordat ze stap voor stap lopen, lijkt het net of Christus bewegend op je af komt. We hadden ze al gezien, mannen en vrouwen met een opgerolde juten zak om hun nek om het dragen te vergemakkelijken. Voor ons moeten ze een U-bocht maken en vier mensen, op elke punt een, geven commando’s, zodat het goed kan verlopen. Vlak voor ons is ook een pauze ingelast en na een belletje en nieuwe commando’s wipt Christus ineens omhoog, gevolgd door applaus vanuit de menigte. Dan volgt de muziek, veel koper en trommels en dan komt de Madonna de hoek om verlicht door tientallen kaarsen. De leden van de broederschap dragen grote kaarsen en wanneer ze even stilstaan komen kinderen op hen af met een balletje die ze onder de kaarsen houden. Zo wordt het balletje steeds groter, dit is een echte sport voor de kinderen hier. Jong en oud is onder de indruk en jongeren die naast ons staan raken uit eerbied de draagbaar aan. Onder de indruk lopen we terug naar de auto door de verlaten straatjes. We praten nog wat na met een ouder Spaans echtpaar die hier elke avond paraat staan.

De volgende dag door naar Fuentes de Béjar, het startpunt van onze fietstocht door de Extremadura. Onderweg regelen we nog wel een hotel in het Parque Nacional Monfrague voor de paasdagen. Wel zo verstandig want heel Spanje lijkt wel op pad te gaan deze week. We krijgen een bekende kamer en een goed ontbijt, gelardeerd met de Nederlandse spraakwaterval van Annelies. We nemen een dagje rust en proberen de fietsen even uit om in de buurt te gaan lunchen. Tenminste dat is het plan. Google maps geeft aan dat vlakbij een restaurant open is in Ledrada. Gaan we daar toch lunchen. Het is een prachtig gebied waar we nu terecht zijn gekomen. Een heel breed, relatief vlak dal omringd door bergen. Veel rotsen en die zijn ook gebruikt om al die muurtjes te maken langs de weg en om de weilanden. Het is voorjaar, dus veel,geel,in de weilanden en de bomen laten hun eerste groen zien. In Ledrada is echt niets te beleven, het restaurant is dicht en zelfs de cafeetjes zijn gesloten. Het is nog vroeg en we rijden door naar het volgende dorp. Wel een bar met terras en veel mensen die het wel interessant vinden dat we aan komen rijden, maar niets te eten. We geven Google-maps nog een kans. Nu wordt het een restaurant in Fuentebuena, een dorp van niets. Wanneer we er aankomen zitten er twee dames voor een huis, tenminste daar lijkt het op. Maar wanneer Hennie hen vraagt of het een restaurant is beamen ze het en even later zitten we binnen aan een nieuw gedekte tafel. Het loopt al tegen vieren en de andere gasten zitten al aan de koffie, maar wij zijn welkom. Een mevrouw uit Madrid die hier de week verblijft maakt direct een praatje en legt alle gerechten uit. We komen uit op een octopus en kabeljauw en een cheesecake na. Zo keert alles ten goede en wordt het een culinair avontuur. De eigenaar vindt het ook allemaal spannend en vraagt geregeld of alles oké is. Dat beamen we en hij is verguld om te horen dat het eten “muy Rico” is. Het is goed om te zien dat men hier trots is op het eten dat men bereid en het ook heel belangrijk vindt om daar waardering voor te krijgen. Na de koffie rijden we verder en terug naar het hotel, zo wordt het toch nog een tocht van 40 km.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag