Het dreigt een Noorwegen raamvertelling te gaan worden, met elk verslag zijn eigen indrukken van het land. Wij hebben het geluk in elk verhaal een rol te mogen spelen. Dit verhaal begint en eindigt bij het Gardermoen internationaal vliegveld van Oslo. We gaan er per trein heen en dan moet je natuurlijk niet vergeten dat je als senior korting krijgt. In het dure Noorwegen kan dat wel een verschil maken. Een half uur later staan we bij de balie van Hertz en nog iets later zijn we de tijdelijke eigenaar van een felrode Toyota Corolla. Automaat en hybride, die gaat ons ver brengen de komende dagen. De kleur is ook handig wanneer je je auto zoekt op een parkeerplaats.

Onderweg naar onze hut in Vaset stoppen we in Jevnaker voor een bezoek aan het museum voor hedendaagse kunst Kistefos. Er staat een reiswiegje met baby naast de kassa van het museum. “Zet iemand dat wiegje daar zo maar neer”, zie je iedereen denken. Drie uur later staat het er nog. Het museum ligt aan de Randselva rivier op de plek van een historische kartonfabriek. Hier werd tot 1955 houtpulp gemaakt voor de vervaardiging van allerlei soorten papier en karton. Nu is er naast de oude fabriek een mooi beeldenpark en sinds enkele jaren “the Twist”, een museum, een brug en een kunstwerk ineen. Wanneer je door het park aan komt lopen zie je de Twist al van verre gedraaid over de rivier liggen. Van buiten en van binnen heb je de illusie dat alles uit curves bestaat, maar in feite bestaat de Twist alleen maar uit rechte onderdelen. Met dank aan de Volkskrant die ons voor dit museum tipte.

We rijden door het Begnadal verder naar onze hut in het Noorden. Hoewel dat Noorden valt wel mee, we bevinden ons nog steeds in Zuid-Noorwegen. Op de provinciale wegen mag je 80, 70 en heel vaak maar 60 km/hr rijden, waardoor de 195 km echt ontspannen over komen. Het is rustig op de weg en bumperklevers heb je hier niet. Wat zijn die Noren relaxed en dat merk je ook in de omgang. Een praatje is zo gemaakt en men heeft er alle tijd voor. Misschien is het ook de mooie zomer die meewerkt en kantelt hun humeur wanneer de korte wintermaanden eraan komen. Het landschap nodigt ook wel uit om het hier rustig aan te doen denken we. Na het plaatsje Fagernes volgt nog een steile klim naar Vaset, dat nog kleiner is dan zijn naam en op 850 meter op een hoogvlakte ligt. We hebben een huisje in een mini parkje, waar het nu rustig is, maar het in de winter druk is met mensen die gaan langlaufen. De sleutel zit in de deur en even later zitten we met een biertje in de namiddagzon. ‘s Avonds is het tijd om te tokken. Dat doen we met zijn tweeën, maar het hoort natuurlijk met zijn vieren gespeeld te worden.

De zon is vroeg op en wij iets later. Eerst maar eens de omgeving verkennen. We ontdekken hier zelfs een “Joker”, in dit geval een supermarkt, waar we koffie met muffins scoren. De wandeling op de hoogvlakte volgt paden die in de winter langlaufroutes zijn. Wanneer we hoger komen zien we in de verte bergen waarop af en toe nog sneeuw ligt. Het zal ook niet lang meer duren voordat de eerste nieuwe sneeuw gaat vallen.

Het is prachtig weer en tijd voor een ritje, dat we combineren met een bezoek aan staafkerkjes en een paar wandelingen in het dal boven Fagernes. Het staafkerkje van Lome is te bezoeken. Onze gids vertelt ons dat Olaf de Viking, die regeerde van 995 tot 1000, nadat hij in Engeland gedoopt was een belangrijke rol speelde in de kerstening van Noorwegen. Dat ging niet bepaald zachtzinnig, je kreeg de keus christen worden of een bloedig einde. Waar hebben we dat meer gehoord? In de eeuwen daarna ontstonden de staafkerkjes, van de naar schatting 2000 zijn er nu nog 28 over in het land. De Vikingen waren gewend om houten schepen te bouwen en die kennis gebruikten ze ook om de kerken te bouwen. Het dak steunt op een aantal hoekpalen of staven en de gehele kerk bestaat uit hout. Ter bescherming is het geïmpregneerd met gebrande hars, vandaar de vaak zwarte uitstraling. Ter bescherming van de kerk tegen het weer was er ook nog een houten gang rondom de kerk gemaakt. Mooie versieringen werden aangebracht in de kerk en op het portaal, waarvan velen terug te voeren zijn op het oude Vikinggeloof. Mannen gingen door de hoofdingang en vrouwen door een zijdeurtje naar binnen. Mensen met een besmettelijke ziekte en onreine vrouwen moesten in de gang rondom verblijven tijdens de mis. Hier natuurlijk ook gescheiden van elkaar. De mannen in het zonnetje aan de zuidkant en de vrouwen aan de koude tochtige noordkant. Nou dan ben je wel gemotiveerd om naar de mis te komen.

Onderweg naar de staafkerk van Oye maken we twee wandelingen. Eén naar een historische plek, een fort met paardenstallen en één boven Oye langs de rivier en een waterval. Mooie wandelingen met vergezichten natuurlijk over het dal en de bergen verderop. Net op tijd zijn we om half acht terug om een biertje te doen voor de hut.

De volgende dag is de lucht weer strakblauw en gaan we naar het Hemsedal voor een langere wandeling. We nemen de Panoramawegen over de hoogvlakte en na 100 meter houdt het asfalt al op en moeten we stoppen voor een slagboom. De Panoramaweg is een tolweg en tegen betaling van 50 kronen mogen we verder. Gelukkig kun je ook pinnen en kunnen we onze weg vervolgen. Een weids landschap strekt zIch voor ons uit. Heel enkel een gehucht met kerkje en dan verspreid over het gebied zien we huisjes. Ondertussen hebben we het idee dat de Noren aan de kust allemaal een bootje ergens hebben dobberen en dat veel Noren ook nog een tweede vakantiehuisje ergens in het binnenland hebben. De wandeling is 10,2 km en er wordt ruim 3 uur voor gerekend. Lijkt ons veel, maar al gauw merken we dat we achter lopen op het schema. Eerst klimmen we pittig naar een top op 1075 meter hoogte. De inspanning is niet voor niets geweest, we worden telkens weer beloond met een prachtig uitzicht over de hoogvlakte met vele meertjes en de bergrug erachter. Na 3 uur zijn we maar net op de helft. Het vervolg van de wandeling loopt door het bos boven het Hemsedal terug. Het lijkt ons normaal dat zo’n pad op hoogte blijft, maar hier vindt men het leuk om het constant te laten steigen en dalen en het pad vol te leggen met stenen in alle maten. Zo komen we uiteindelijk aan dik 5 uur wandelen voor 11 km. Maar wat een prachtige dag is het geweest. We gaan nog voor een drankje naar Gol, dat niet de omweg waard blijkt te zijn en rijden terug naar de hut.

De volgende dag nemen we de tijd om terug te rijden naar het vliegveld en de auto in te leveren. De trein is stipt op tijd en om 17.54 zijn we terug in Lunde. Peter is niet in de Jeugdherberg, maar we voelen ons hier welkom. Op de deur van kamer 10, met de sleutel in het slot, zit een sticker met de tekst: “Welkom terug Evarien en Hennie”. Peter is echt de juiste man op deze plek. Zijn motto: “Wanneer het kan gaan we het ook doen”.

Inmiddels fietsen wij verder over de route 2 langs het Telemarken kanaal, gevolgd door het Setesdal. Weer nieuwe avonturen en indrukken. Hopelijk kunnen jullie het bijbenen, anders kijk je alleen maar de plaatjes.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag