We zijn inmiddels al weer even terug in Nederland en vermaken ons hier best. Natuurlijk was de reden om eerder terug te keren niet leuk en moeten we nog afwachten hoe het verder met onze fietsen gaat. Maar we kijken terug op een mooie fietstocht van 1870 km in Spanje van Girona naar Sevilla. De laatste twee weken hebben we prachtige wandelingen gemaakt in Andalusië. Op het vliegveld van Sevilla huurden we een Suzuki Vitara met als randvoorwaarde dat de auto ook power moest hebben op de vele bergweggetjes. Vandaar dat de Fiat 500, die ook veel werd aangeboden al snel afviel. De Suzuki bracht ons overal, maar de vele paardenkrachten gingen wel gepaard met een brede auto, die in de witte dorpjes maar net paste. Terwijl de Spanjaarden met gemak door de smalle straatjes scheurden, stond Hennie geregeld voor de auto te gebaren, zodat Evarien met enkele centimeters ruimte en met het zweet op haar rug verder kon rijden. Volgende keer toch een Fiatje 500?

In het mooie plaatsje Grazalema vonden we een appartement in het oude centrum. Overdag stopt er geregeld een bus met toeristen. Dan is het druk op het centrale plein en staan de mensen na 1,5 uur al weer in de rij om in te stappen voor het vervolg van hun tocht. In de vroege ochtend en 's avonds is het plein voor de bewoners en voor ons. Biertje op het terras met een schaaltje olijven en de vraag waar we vanavond gaan eten. Overdag is het tijd voor een wandeling in de bergen in het Parque Natural de la Sierra de Grazalema. De man van het toeristenbureau heeft een aantal opties voor ons. We maken een wandeling onder langs een honderden meters hoge rotswand rondom een steile bergketen net achter het stadje. Het is een warme dag en hoog boven ons zweven de vale gieren op de thermiek. Het wordt een pittige klim van 400 meter naar de Puerto de las Presillas, met als beloning het indrukwekkende uitzicht voor ons. Op een terrasje eten we daarna gevulde pepers vooraf gevolgd door kabeljauw en inktvis. Het is zaterdagavond en op het centrale plein is het een drukte van belang. Voetbal, finale Real Madrid tegen Liverpool, waar lang niet iedereen naar kijkt. De meesten hebben alleen oog voor het eten en houden drukke gesprekken. Op zondag maken we een wandeling dwars door het park, de "Sendoro del Pinsapar", genoemd naar de hier voorkomende egelspar. Bij het toeristenbureau krijgen we een vergunning voor deze wandeling en vroeg op de ochtend gaan we op pad. We klimmen eerst tot 1300 meter en lopen dan onder langs de kam met uitzicht op Grazalema in het dal onder ons. We staan hoog boven het dal, terwijl tussen de heuvels een sluier van wolken hangt. Na een tijdje lopen we tussen de egelsparren en hebben we een "close encouter" met een vosje dat waarschijnlijk al zo gewend is om bijgevoederd te worden dat ze spontaan op ons afkomt. Tijdens de lunch duikt het vosje weer achter ons op en moet zelfs verjaagd worden. Na een tijdje wordt het drukker op deze mooie zondagmiddag met groepen Spanjaarden die de egelspar ook willen zien. We dalen weer af en verleggen onze aandacht naar het koffietentje met eigengebakken taart.

Ons volgende verblijf is Cortes de la Frontera. Veel plaatsjes hebben hier de achtervoeging "de la Frontera", aan de grens, wat dateert uit de tijd dat de moren hier aanwezig waren. Jarenlang was er toen een grens tussen het moorse- en christelijke Spanje. We vinden onderdak in een huisje op het terrein van een jeugdherberg, mooi gelegen in een bosgebied met kurkeiken. Wanneer we er aankomen is het toegangshek dicht en zit er een slot op de poort. De bewaker die na roepen uit zijn huisje komt is in het begin niet echt coöperatief. In Ronda vinden jullie genoeg hotels is zijn eerste verweer aan die twee toeristen aan de poort. Maar de aanhouder wint en even later zijn we de enige gasten in het park met 40 huisjes. Daarvoor moesten we wel eerst gezamenlijk onze laatste Euro's bij elkaar leggen. De bewaker is helemaal om, brengt extra lakens en handdoeken, legt enthousiast uit hoe de TV werkt en komt geregeld langs met de vraag of alles oké is. De volgende dag eerst maar pinnen in Cortes om onze "effectivo's" aan te vullen. Het wordt een rustdag, koffie op het terras en een lunch. Tijdens de lunch kwamen een man en een vrouw de automaten met toverballen en noten bijvullen. Ze hanteerden duidelijk een coronaprotocol. De automaten werden van binnen en van buiten grondig schoongemaakt. De man verzamelde de munten en telde ze uit, direct gevolgd door een greep in de automaat met noten. Voor ons even geen nootjes vandaag. Bij het witte dorpje Benamahoma maken we een wandeling langs de rivier de Majaceite. In de avond maken we een wandeling tussen de kurkeiken, die om de 10 jaar afgepeld worden. De volgende dag maken we een wandeling, "Sendero La Laguna del Moral", waarvoor we een stuk moeten rijden. Langs het bos en tussen de bloemen klimmen we omhoog naar de Laguna, wat uiteindelijk een miniplasje blijkt te zijn tussen de kurkeiken. Maar in dit land van droogte en hitte kan een kleine laguna ontstaan uit een bronnetje van levensbelang zijn. Op de kilometerslange verlaten route vanaf ons huisje tot de wandeling zijn er twee uitspanningen. In de eerste drinken we koffie en in de tweede is het tijd voor de lunch. Twee mannen naast ons laten zich het eten en de drank goed smaken en bij de koffie wordt nog cognac besteld. Na afgerekend te hebben lopen ze langs twee agenten die verderop zitten, groeten iedereen en rijden ieder in hun auto weg. Geen probleem voor de agenten die ieder ook een biertje bestellen. We begrijpen nu ook de rare blikken van de ober wanneer we een alcoholvrij biertje bestellen omdat we nog moeten rijden.

Ons volgende verblijf is in het witte dorpje Benaladid in de Sierras de Ronda. Het hotel dat we op het oog hadden wordt geschilderd en dus geen optie. Maar er was toch ook nog een appartementje in dit plaatsje. We gaan op zoek en vinden het appartement Solana in het gelijknamige steegje, maar alles zit op slot. Een man vraagt ons wat we hier komen doen, pakt zijn telefoon en twee minuten later staat Monica voor ons, de eigenaresse van het appartement. Ook hier maken we mooie wandelingen. We beklimmen de "El Hacho" bij Gaucin, een pittige tocht met als beloning zicht op Gibraltar en de Middellandse zee. Onderweg komen we net als op veel van onze wandelingen haast niemand tegen, behalve Robin die de GR141 loopt door de Sierra de Ronda. Vanuit Benaladid maken we een wandeling naar Benalauria, waar we Robin weer tegenkomen en samen een stuk oplopen. De hele avond zitten we op ons terras met uitzicht en spelen een spelletje Franstalig Scrabble. Wel even wennen met veel klinkers voor 1 punt en een K en Z voor 10 punten.

Onze laatste stop is Ardales, waar we een huisje huren op een camping aan het stuwmeer. We rijden via Ronda en El Burgo naar Ardales, een route die we jaren geleden gefietst hebben. Het is een aparte gewaarwording om deze afstand in enkele uurtjes af te leggen. De kronkelende smalle weggetjes vergen alle aandacht en stoppen is er amper bij. We missen onze fietsen, het gevoel echt onderweg te zijn, de wind te voelen en rustig om je heen te kunnen kijken. We sluiten de vakantie af met twee toppers, het natuurpark El Torcal en "El Caminito del Rey". Het natuurpark El Torcal vindt zijn oorsprong in het Jura tijdperk, toen het onder zeeniveau lag. Sedimenten werden gevormd, die later omhooggestuwd werden tot circa 1200 meter. Water, wind en erosie deden de rest, waardoor prachtige rotsformaties ontstonden. We ontdekten tijdens de wandeling de Spaanse Steenbok, vale gieren en fossielen.

Vlakbij ligt de "Caminito del Rey", waar we eerder vergeefs kaartjes voor probeerden te krijgen. Aan beide zijden van een spectaculaire kloof liggen waterkrachtcentrales. ‘El Caminito del Rey’, oftewel ‘het Koningspad’, dankt zijn naam aan de Spaanse koning Alfonso XIII, die het in 1921 officieel opende. Tussen 1901 en 1905 werd het wandelpad in de El Chorro-kloof in de buurt van Malaga, Spanje gebouwd. Het oorspronkelijke doel van het pad was het vormen van een verbinding tussen twee stroomcentrales die werden gebouwd aan beide kanten van de kloof. Langs de wanden van El Chorro, op zo’n honderd meter hoogte, werden wandelpaden aangelegd en loopbruggen gespannen. Na verloop van tijd raakte het pad in verval en allen waaghalzen riskeerden letterlijk hun leven op het slechte pad. Nu is het pad in ere hersteld en open voor de massa. We hadden geen ticket, maar stonden voor negenen bij de kassa en genoten van de wandeling en de mooie uitzichten over de kloof.

De laatste avond namen we een hotel/landhuis met zwembad vlakbij Sevilla. Nog even genieten van het terras met uitzicht en een diner. Transavia bracht ons naar Eindhoven en had speciaal voor ons nog cup-a-soup ingeslagen. Bij aankomst wachtte ons nog een verrassing. Het hele vliegveld werd ontruimd vanwege een "pistool in iemand's bagage". Gelukkig stonden we op tijd buiten met onze bagage en stond de taxi klaar. Het vliegveld bleef 4 uur afgesloten die middag. Had maar zo Plan K kunnen worden.

De fietsen zijn op dit moment onderweg naar Nederland en we zijn natuurlijk benieuwd hoe het verder zal gaan. Hopelijk zijn ze snel weer oke en klaar voor nieuwe avonturen. Bedankt voor al jullie reacties en tot gauw.

Liefs van Evarien en Hennie

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag