Inmiddels zijn we in de zonnige Luberon aangeland en zijn bezig aan een mooie fietstocht door de Provence. Maar daarover later meer. In het plaatsje Villeneuve hebben we een huisje gehuurd en de zondag wordt hier een echte rustdag met radio 4 bij het ontbijt, een wandeling naar het marktje en de bakker. Koffie moeten we zelf maken, want Corona heeft het café gesloten. Nu lekker op het terras met uitzicht op Villeneuve en het brede dal van de “Durance” ver onder ons.

Ook hier begint de invloed van Corona door te dringen. Terwijl men elkaar gisteren in het café nog uitgebreid zoende, want dat zijn de Fransen tenslotte gewend, heeft president Macron vannacht afgekondigd dat cafés en restaurants voorlopig gesloten blijven. Ook scholen en universiteiten gaan op slot. We krijgen van de mevrouw van ons appartement waar we verbleven een lijst met aanbevelingen en een stuk extra zeep om onze handen te wassen. Ik dien 1 a 2 meter afstand tot anderen in acht te nemen en handen schudden is er niet meer bij. Ik betwijfel of ik Evarien op afstand kan houden. Hier relaxed rondfietsen door de Provence lijkt ons veilig en onze fietstas met keuken en brandertje komen nu wel heel goed van pas. Voorlopig is het plan om huisjes te huren waar we kunnen koken en ruim inkopen te doen bij de supermarche. Toiletpapier hebben we ook nog genoeg.

Eind februari zijn we uit Hilversum vertrokken en onze eerste stop was na 550 km aan het Lac de Der, vlakbij St. Dizier. Lac de Der ligt op de route, die kraanvogels nu naar het Noorden afleggen. En aangezien ze hier ook even pauzeren om bij te eten, leek het ons een goed idee om ze hier te gaan zien. Dat bleek nog niet zo makkelijk, want er was heel slecht weer voorspelt met veel regen en harde wind. Dan eerst maar naar een plaatsje in de buurt voor koffie. Konden we direct het Franse café-leven meemaken. De mannetjes zijn er weer, ze kletsen wat, drinken een espresso, lezen de krant en gaan weer op pad. Maar naast de koffie worden ze ook gelokt door al die formuliertjes, die op een speciale kleurrijke balie te vinden zijn. Het zijn o.a. Krasloten en formulieren voor een soort Lotto, dat zich de hele dag door op schermen in het café afspeelt. De ene trekking volgt direct op de andere. We vragen ons af of er meer geld hieraan wordt uitgegeven dan aan de vele drankjes. Het blijft regenen en dan wordt het tijd voor een lunch in St. Dizier.

Uiteindelijk wordt het redelijk weer en is het tijd voor een wandeling langs een paar meertjes. Maar kraanvogels gaan we daar niet zien vertelt ons de gids in het bezoekerscentrum. Nee, die zitten bij de “boerderij van de kraanvogels” iets verderop. Daar worden ze extra bijgevoederd en dat weten ze natuurlijk. Je moet het een beetje zien als een soort wegrestaurant aan hun route naar het Noorden. We maken wel een mooie wandeling en zijn verrast door honderden kieviten die voor ons opvliegen. Maken we in NL niet meer mee. Gelukkig hebben we de volgende dag nog tijd om honderden kraanvogels te gaan zien bij de boerderij. Vanaf een kijkhut kunnen we ze in de verte bewonderen. Voor € 50,- kun je ook een soort hutje tussen de kraanvogels huren en prachtige foto’s maken. Maar dan moet je erin voor zonsopkomst en moet er de hele dag blijven. Toilet is er niet en het is hier rond 0 graden C. Daar ligt onze interesse vandaag niet echt.

We rijden door naar Caveroque, vlakbij Bergerac , waar we een week zullen doorbrengen met onze buurtjes, Sandra, Maartje en Bart. Sandra’s zus Annemarie en haar man Bart hebben daar een Carré -boerderij met vele bijgebouwen, die ze in 20 jaar tijd hebben veranderd in een prachtig verblijf. Nadat onze routeplanner ons de hele omgeving met vele steile weggetjes in het donker had laten volgen kregen we een warm welkom. De open haard brandde en Bart was druk bezig met de maaltijd en al snel zaten we aan een wijntje uit de plaatselijke “cave” en genoten van een heerlijk maal en goed gezelschap. We blijven een week samen op Caveroque en krijgen nu eindelijk de beelden bij alle enthousiaste verhalen die Sandra ons de afgelopen jaren heeft verteld.

Alleen de beelden over het weer in de Perigord kwamen niet echt tot hun recht. De lucht vertoonde naast af en toe een stukje blauw, een heel scala aan kleuren grijs en de Dordogne zocht zijn oevers op. Dat alles mocht de pret niet drukken en met hulp van een verbod op het “R”-woord hielden we de moed erin. In de glooiende heuvels viel heel wat te wandelen. Elk dorp heeft hier wel een infobord met wandelingen, variërend in lengte en gemarkeerd door gele streepjes op de bomen. Wanneer het maar even mogelijk is gaan we naar buiten en zien de eerste tekenen van het naderende voorjaar. Het is nog vroeg in het voorjaar en soms zoeken naar cafeetjes met koffie. Wat nu ik dit schrijf een beetje achterhaald is.

We maken tochtjes per auto en Sandra laat ons o.a. het klooster van Cadouin zien. Het heeft een prachtige kloostergang en met hulp van een audiotour krijgen we Info over alle beeltenissen. Zo vormden de beelden in de kloostergang een soort leidraad voor de monniken hoe zich te gedragen. Ledigheid was.........en vrouwelijk schoon was alleen maar een verleiding geregeld door de duivel, waaraan natuurlijk weerstand moest worden geboden. Wij konden geen weerstand bieden aan het lunchen in het restaurantje aan de overkant en genoten van al het lekkers.

Na een bezoek aan de supermarche werd er ‘s avonds uitgebreid gekookt en zat het hele gezelschap rond de tafel bij het vuur. Annemarie en Bart trakteerden ons zelfs op de eerste asperges van 2020. Natuurlijk was er veel tijd voor spelletjes en Bart B. bleek enthousiast te zijn voor het spel Keezen. Het lukte de buurtjes niet echt om wat te klussen op Caveroque, maar dat hebben we proberen goed te maken door een pruimenboompje te planten. Vrijdagmorgen werd Caveroque afgesloten en ging iedereen weer zijns weegs. We bedanken Annemarie en Bart dat we een weekje mochten vertoeven op Caveroque.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag