Ja, we zijn weer terug in Nederland na een prachtige reis door Argentinië en daalden direct van 38 naar 8 graden C in temperatuur. Maar waar we vooral aan moesten wennen was het daglicht, want we kwamen zo ongeveer van de langste dag in Argentinië op de kortste dag in Nederland terecht. Wel even wennen wanneer je bij het eerste licht opstaat en het al over negenen blijkt te zijn. Het weerzien met vrienden en familie maakt natuurlijk heel veel goed en we zijn blij iedereen weer te zien.

Vanuit Puerto Madryn reden we in een lange dag het land van oost naar west door en kwamen in de avond aan in het relaxte plaatsje Esquel. De omgeving van Esquel en Trevelin is prachtig groen en we kunnen ons voorstellen dat de eerste immigranten, mensen uit Wales, zich hier graag aan de voet van de Andes vestigden. Vier weken geleden waren we ook in deze omgeving en we zijn aangenaam verrast door de bloemenpracht van de lupinen die we nu overal zien. De lente is echt losgebarsten en soms rijden we door een haag van gele bloemen. Na een oude watermolen en watervallen bezocht te hebben gaan we weer naar het “Parque Los Alerces”, waar we een plekje vinden op een camping aan Lago Verde. We beseffen dat we over een week terug zullen zijn in de Nederlandse winter, wat een extra dimensie geeft aan het kamperen hier.

Dan door naar “Parque Nahuel Huapi”, vlakbij San Carlos de Bariloche, waar we praktisch alleen staan op een camping aan het meer, met daarachter de besneeuwde toppen van de Andes. Het is er nog rustig, want de Argentijnen krijgen pas met kerst en de maanden januari en februari vakantie. We sprokkelen wat hout, maken een vuur en kijken de rest van de avond in de vlammen en drinken een Argentijnse rode wijn, terwijl de eerste sterren aan de hemel verschijnen. Overdag gaan we het park in, wat nog wel wat planning vereist. De gravelwegen zijn zo smal dat je bepaalde uren heen en bepaalde uren terug mag rijden. Handig systeem, ware het niet dat dit blijkbaar niet geldt voor de parkwacht, die om de bocht komt racen. We rijden 40 km het binnenland in en ontdekken dat de tourbusjes uit Bariloche het zelfde schema hebben. Dan eerst maar een picknick en een mooie wandeling maken. Daarna is iedereen vertrokken en lijkt het alsof je alleen op de wereld bent tussen de bergen en de gletsjers. We blijken in een oude uitgebluste krater van meer dan 10.000 jaar oud terecht gekomen te zijn van wel 15 km in doorsnee. Vanaf de kraterrand zakt het ijs van de gletsjer naar beneden om via een tweede gletsjer uiteindelijk in het turqoise meer terecht te komen., waarin de ijsschotsen langzaam smelten.

Dan moeten we verder naar San Carlos de Bariloche, waar we onze auto na zo’n 7000 km weer inleveren op het vliegveld. Beetje vies, maar verder nog in perfecte staat. Na 2 uur vliegen zijn we weer in Buenos Aires, waar Geraldine en Eliseo ons op staan te wachten. Nog een uurtje door het hectische verkeer en dan is het tijd voor koffie en de verhalen.

Nog 4 dagen resten ons in Buenos Aires, waarin de familie weer bovenaan staat natuurlijk. Met Robbie gaan we een dagje de stad Villa Devoto in en dan weet je dat we kilometers gaan maken. Hij kent altijd een cafeetje dat een paar blokken rechtdoor, een paar blokken links en dan nog een stukje verder ligt. Het is weekend en overal in de stad is het druk. Picknick in het park, een dansgroep oefent voor het carnaval en kinderen in de speeltuin. Uiteindelijk komen we terecht in het centrum van Devoto, waar aan het begin van de avond iedereen samenkomt in het park, dat vol staat met stalletjes. De temperatuur is wat gezakt en het is tijd om te flaneren en vrienden te ontmoeten. We ontdekken een wok-restaurantje, vanwaar we zicht hebben op al die bedrijvigheid.

Op zondag gaan we naar het CCK (Centro Cultural Kirchner) in het oude postkantoor in het centrum van de stad. Middenin het gebouw is in de vorm van een walvis een mooie concertzaal gebouwd, waar vandaag Mahler’s tweede symfonie wordt uitgevoerd. Marietje heeft gezorgd voor de kaartjes en om 11 uur zitten we klaar op het balkon. De dirigent komt op onder luid en langdurig applaus, waarna hij een inleiding geeft. Na weer een luid applaus begint het concert om half twaalf. In het vijfde deel volgt het laatste oordeel, dat met veel geweld wordt gebracht. Achter ons gaat een deur open en horen we vanaf de gang de trompetten die het appel voor het laatste oordeel aankondigen. Indrukwekkend, maar het applaus dat waarschijnlijk weer een tijd zal duren wachten we niet af, we hebben zin in koffie. De bar is dicht, maar even later zitten we op het terras van Rufus, het cafeetje van Marietjes dochter Macky onder de platanen aan een perfecte koffie.

‘s Middags gaan we naar de “Feria de Matadores”, waar elk zondag een grote markt wordt gehouden, het lijkt wel een beetje de vrijmarkt op koningsdag. Maar het toppunt zijn de optredens op het centrale plein van de wijk, waar om het half uur een nieuwe groep optreedt met Argentijnse muziek. Het publiek komt hier niet alleen naar toe om te luisteren, maar spontaan wordt er gedanst door jong en oud. Het is voor velen echt de onderbreking van de week om hier te komen genieten. Bus 80 brengt ons binnen een half uur dwars door de stad terug naar Devoto.

Maandag hebben Geraldine en Eliseo de hele familie uitgenodigd en wordt het een heel gezellige avond in hun patio. We kijken terug op een prachtige reis en zijn blij dat we het contact met de familie in Argentinië weer versterkt hebben. Hopelijk duurt het nu geen14 jaar voordat we elkaar weerzien. We willen graag al onze “volgers” bedanken voor de leuke reacties en wensen jullie alvast een mooi 2020 toe.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag