“Gelukkig hebben we de foto’s nog”! Want het wordt onderhand wel een beetje veel, al die nieuwe indrukken en mooie landschappen die op ons pad komen. Het Noorden van Argentinië lijkt al zo ver weg en er ligt nog een route langs de kust in het verschiet. Maar wat is dit een prachtig land en het kan qua natuurschoon makkelijk met andere landen zoals de VS concurreren. Een groot voordeel is nu wel die middenklasser die we gehuurd hebben. De Nissan klaagt niet en wanneer je de tank geregeld volgooit brengt hij je overal. Dat volgooien is iets waar je niet te licht over moet denken. Het komt voor dat onze routeplanner aangeeft dat we bij de rotonde de derde afslag moeten nemen en daarna de weg 358 km moeten volgen. En op 357 km is het volgende tankstation. Veel wegen, zoals de Ruta 40, zijn grotendeels geasfalteerd, maar we leggen nog heel wat kilometers af over gravelweg. Inmiddels kunnen we al aardig het spoor houden en is de snelheid opgevoerd van 25 km naar 60 km per uur. Alleen de echte Argentijnse 4 x 4 rijders halen ons nog in. We rijden op de Ruta 40, een route die het hele land doorkruist van noord naar zuid. We komen ongeveer per kwartier een tegenligger tegen en rijden meestal zo’n 90 a 100 km/hr. Is heel prettig rijden, moeten we in NL ook eens overwegen.

En dan de Argentijnen, het zijn zulke aardige mensen, die echt een betere regering en president verdienen, die echt voor ze opkomt. In al die jaren zijn ze er niet veel beter op geworden. Afwisselend bestuurd door links of rechts en ook nog een dictatuur heeft de levensstandaard niet echt verbeterd van het overgrote deel van de Argentijnen. Het is een prachtig land dat zoveel potentie heeft. Het lijkt wel of de mensen meer bij de dag zijn gaan leven, want je weet hier toch niet wat er morgen gebeurt en hoe je er dan voor staat. Echt mindfulness die Argentijnen, leven in het nu!

Onderweg van Bariloche naar El Calafate, waar we nu zijn, hebben we een aantal mooie parken bezocht. Ze liggen allemaal tegen de Andes aan en de besneeuwde bergen zijn nooit ver weg. Vlakbij El Bolson overnachten we in een cabaña bij een jong stel. Ze hebben 6 jaar hard gewerkt in Italië om genoeg geld te sparen om alles hier op te kunnen bouwen en hier met hun twee meisjes een toekomst te hebben. We zitten buiten voor onze cabaña en dat is voor de kieviten, die 20 meter verderop hun nest hebben best wel lastig. Ze worden elke keer opgeschrikt, door ons, door de honden, of door een arend, die af en toe langs komt zeilen en ook wel een eitje lust. Voor het eerste kievitsei zijn we dit jaar zeker op tijd. In het park maken we mooie wandelingen door het bos en naar een uitzichtpunt hoog boven Lago Puelo. Het blijft lente en de brem staat volop in bloei.

Parque Nacional Los Alerces staat als volgende op de lijst. Via Ruta 71 komen we het park binnen. Onderweg komen we langs grote drassige gebieden, waar we honderden flamingo’s spotten. Verder stoppen we geregeld om eenden, aalscholvers en zwanen te zien. Vogelaars hebben het goed in Argentinië. Ook in Los Alerces vinden we een aantal mooie wandelingen. Er liggen een aantal meren mooi beschut tussen de beboste bergen en we lopen naar een “Mirador” met prachtig uitzicht over het “Lago Verde”. De camping waar we in 2006 gestaan hebben is open en we vinden een mooi plekje. De 80 kinderen uit Rio Gallenos van groep 8, die hier op kamp zijn, hebben veel te vragen. Het is ook wel spannend om echte reizigers te ontmoeten. Het is hun laatste avond en een nachtspel om 2 uur ‘s nachts is dan natuurlijk een mooie afsluiting van de week.

Dan volgen een paar dagen waarin we even door moeten rijden. Via Esquel, waar de tulpenteelt is geïntroduceerd rijden we verder over de Ruta 40 naar het zuiden. Onderweg weer overal Controle door de politie. Ze hebben verschillende petten op, van de gemeente, van de provincie of het leger. Vaak staan ze met zijn zessen auto’s op te wachten en vaak mogen we doorrijden. Maar we hebben wel drie maal onze papieren moeten laten zien. Alles wordt genoteerd. Gisteren hadden we een leuke ontmoeting met een twee politiemannen. Ze wilden onze papieren zien en vroegen waar we vandaan kwamen. “Holanda” was ons antwoord, waarop één van de twee met een brede lach “your paspoort Please”, zei. Hennie ging direct op zoek, maar dat was niet echt nodig, hij oefende gewoon zijn geleerde zinnetje Engels en we mochten doorrijden.

Vanaf de Ruta 40 volgen we een gravelweg naar de “ Cuevos de las Manos”. In een prachtige kloof van 150 km. zijn in totaal ongeveer 90 plaatsen ontdekt met rotstekeningen, vermoedelijk de voorlopers van de oorspronkelijke bevolking van Patagonië, de Tehuelche. In de grot die wij kunnen bezoeken zijn honderden handfiguren te vinden, naast schilderingen van guanaco’s, jagers en symbolische figuren. Heel indrukwekkend deze schilderingen in de pigmentkleuren, rood, geel en paars die wel 7000 tot 9000 jaar oud zijn. We volgen de Engelstalige rondleiding samen met een groep uit Litouwen, die hun eigen gids mee hadden, die de officiële gids vertaalde. Hij was wel een beetje uitvoerig en na een zin van de officiële gids, kwam hij met meer dan 5 zinnen in zijn vertaling. Uiteindelijk maakte hij er een one man show van en kregen wij de officiële gids voor ons zelf.

Parallel aan de Andes rijden we door naar het zuiden. Wanneer we een moerassig plekje met plassen zien is het tijd voor een stop om vogels te spotten. Elke keer weer aangenaam verrast door de overvloed aan o.a. flamingo’s. Ons volgende doel is het Parque Glaciares en we rijden via Ruta 23 naar het wandelaarsparadijs El Chalten. Het is prachtig weer en van verre zien we de besneeuwde bergen en de karakteristieke scherpe toppen van de “Cerro Torre” en “Fitz Roy”. We blijven er drie dagen, hebben prachtig weer en maken uitgebreide wandelingen in het park naar de toppen, die omgeven zijn door gletsjers, waarvan het smeltwater mooie laguna’s vormen. Een wandeling begint met een klim, gevolgd door een relatief vlak stuk door mooie frisgroene bossen. Daarna nog even de eindmorene trotseren en we worden beloond met een magnifiek uitzicht. Het zijn pittige wandelingen van wel 20 km, maar het prachtige landschap geeft je direct veel energie om verder te gaan. Het voordeel van een plaats als El Chalten dat door veel wandelaars bezocht wordt is dat er een goede infrastructuur is. We ontdekken een bakkerij met heerlijke koffie, muffins, brownies en verscheidene empanada’s. Wordt een beetje ons plekje voor het begin en het einde van de dag. In het begin van onze reis vertelden we dat het nogal lastig is om aan geld te komen, maar dat gaat nu best voorspoedig. We betalen bij voorkeur met ons plastic VISA kaartje en wanneer we “effectivo’s”, oftewel cash nodig hebben spreken we ons voorraadkelder dollars aan. Zelfs bij onze bakker in El Chalten kunnen we dollars wisselen en op deze manier ontstaat er een heel systeem naast de banken om.

Dan rijden we door naar het wel heel drukke plaatsje El Calafate, uitvalsbasis voor de bekende gletsjer Perito Moreno. Op de dag dat we de gletsjer bezoeken, samen met een paar duizend andere belangstellenden, is het weer wat minder. Er zijn hier een aantal activiteiten te ondernemen, zoals een wandeling langs de 60 meter hoge gletsjer, met verschillende uitzichtpunten. Vandaar heb je mooi zicht op de gletsjer met diepblauwe gletsjerspleten. De tientallen kilometers lange gletsjer raakt hier het vaste land, waardoor er twee gletsjermeren ontstaan. Het zuidelijke meer loopt langzaam vol en staat nu twee meter hoger dan het noordelijke gletsjermeer. Uiteindelijk, waarschijnlijk weer dit najaar, zal de gletsjer breken en het water een vloedgolf veroorzaken. Spectaculair natuurlijk, maar daar kunnen we niet op wachten. We maken een tocht op een boot langs de gletsjer met mooi zicht op de muur van ijs. Een andere activiteit is een wandeltocht op de gletsjer. Is Hennie net 65 geworden, blijkt er een leeftijdslimiet te zijn. Voor de zware tocht geldt een limiet van 18 tot 50 en voor de lichte tocht van 10 tot 65 jaar. Ieder nadeel blijkt toch weer zijn voordeel te hebben, want nu hebben we $ 300,- dollar verdient, wel pittig voor een uurtje op het ijs.

We zijn nog terug geweest naar de prachtige camping Lago Roca, waar we in 2005 ook kampeerden, maar dat was jammergenoeg geen succes. Het goede-weer engeltje blijkt ons verlaten te hebben en dus regent het gestaag. We besluiten na een nacht de reis naar de kust te gaan maken. Een totaal ander landschap en dierenleven gaan we beleven. Wordt vervolgd.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag