We zijn aangekomen in Salta en hebben met onze auto al zo’n 1200 km afgelegd. Het is wel even heel Iets anders dan een fietsvakantie. Maar fietsen zou met die grote afstanden voor ons ook niet echt leuk zijn. Het landschap kent een grote variatie en elke dag ontdekken we iets nieuws. Via de oostzijde van de bergketens reden we vanuit Cordoba, Catamarca, Tucuman naar Salta en komen door akkerland, prachtige bossen en kale vlaktes en altijd de bergen. Tegen de bergen liggen tropische bossen, de Yungas genaamd, waar we proberen wat door te wandelen, maar veel sendero’s zijn er niet te vinden.

Voordat we de auto op gaan halen gaan we even de stad in om een sim-kaart te kopen en wat geld te wisselen bij de bank. Even !, dachten we, nou trek er maar een uur of meer voor uit. Bij de bank staan lange rijen voor de betaalautomaten en binnen zitten wel honderd mensen met een nummertje te wachten op hun beurt. De bewaker helpt ons en bij een loket krijgen we het nummer V19 en moeten plaatsnemen. Na ongeveer een uur kun je dan naar een loket en moet je voor het wisselen van $ 100,- al je gegevens overleggen, inclusief van thuis en het adres waar je verblijft. Maar dan is het ook na dik een uur bingo en heb je je peso’s in het handje.

Nadat we onze auto hebben opgehaald bij het vliegveld, waar inderdaad een auto voor ons klaarstond, zijn we eerst een Carrefour supermarkt gaan bezoeken en ontdekten we meteen een volgend financieel probleem. We wilden afrekenen met onze VISA card en dan is het hier altijd nodig om je paspoortnummer door te geven. Bleek ons nummer ook letters te bevatten, die “het systeem” niet aankon. Oeps, wat nu. De chef bleek hiervoor een praktische oplossing te hebben. Zet voor elke letter een 0 en je kunt afrekenen. Handig toch en het was al direct een tip voor de man in het hotel in Jesus Maria waar we die nacht verbleven.

Daarna bezochten we ten noorden van Cordoba enkele Estancia’s, die opgezet waren door de Jezuïeten rond 1600. De studenten en al het personeel van de universiteit in Cordoba moesten natuurlijk gevoed worden, vandaar dat de Jezuïeten bedacht hadden dat een aantal boerderijen daar mooi voor konden zorgen. Het zijn prachtige koloniale gebouwen, met een galerij en een patio en altijd een kapel. We worden elke keer heel enthousiast ontvangen en krijgen uitgebreid uitleg in het Spaans, waardoor we ook steeds onze taalschat verbeteren. Want Engels is niet echt gebruikelijk hier in noord Argentinië.

We rijden door via de Salinas Grandes, immens grote zoutvlaktes, naar Catamarca. Het vinden van het geboekte appartement was nog wel iets. We kregen alleen info over de wijk en navragen hielp ons niet echt. Uiteindelijk een taxichauffeur gevraagd, die eerst moest bellen om het juiste adres te krijgen. Daarna reed hij voor ons uit tot aan het juiste adres, aardige jongens die Argentijnen.

De volgende dag stond Tafi del Valle, gelegen op ca 2000 meter hoogte, op het programma, waar we arriveerden na een prachtige tocht door de Yungas over een bochtige weg. Het is lente en de bomen zijn lichtgroen en hebben rode en gele bloemen. Er hangen mossen in de bomen en planten hebben zich er in genesteld. Onderweg zien we geregeld langs de weg kleine kapelletjes staan, o.a. De “Virgin de la Valle”. Maar dan verandert het landschap ineens wanneer we Tafi del Valle naderen, de bomen verdwijnen en we komen in een andere wereld terecht, een kaal landschap tussen hoge bergen, de “Altiplano”. We vinden ons appartement in het stadje en nadat Ramon ons verzekerd heeft dat het hier heel veilig is, legt hij ons het alarmsysteem van ons huisje uit. De auto mag binnen de omheining staan.

De volgende dag maken we een toeristisch rondje vanuit Tafi over een gravelweg. Mooie uitzichten volgen elkaar in rap tempo op. Een wandeling langs de rivier van ca 4 uur hebben we al snel gestopt, niet om door te komen. We rijden verder naar het westen en passeren de pas van 3000 meter en komen in een heel nieuw landschap terecht. Overal roofvogels, we spotten de Condor met zijn witte kraag. Er staan hoge cactussen en er is een plek om te wandelen. Dat gaan we doen en in de verte zien we een soort oase in het kale landschap. We worden verwelkomt door de honden, die tot de orde geroepen worden door Juan, die we uit zijn siësta gehaald hebben. Hij is heel aardig en laat ons de boerderij zien. Aardbeienteelt, waterbassins met aanvoer vanuit de bergen, aangelegd door zijn grootvader. Gedroogde cactussen worden gebruikt voor meubels en het dak van het huis. We lopen via een smal paadje terug naar de weg. Het is een prachtige heldere dag en we gaan naar het uitzichtpunt bij de stad voor de zonsondergang. Er staan mensen en de eerste vraag is direct: “waar komen jullie vandaan”? Holanda, dan komt Maxima en de tulpen, voetbal is helemaal uit.

De volgende dag is het tijd om af te rekenen en dat gaat natuurlijk ook weer anders. Ramon de huisbaas is in San Miguel de Tucuman ( een 150 km hier vandaan ! ) en daarom komt er een meisje ons helpen met het betalen met onze VISA kaart. Hennie ontmoet haar in de tuin en krijgt direct een zoen. Ja dat zoenen is hier in Argentinië ook wel iets, de zoendrempel ligt laag. We gaan naar een winkel in Tafi del Valle en krijgen een rekening van 4500 peso te betalen met onze VISA kaart. Zo heeft Ramon weer wat credit bij de supermarkt en wij ons appartement betaald. Jullie merken het deze reis heeft een extra financieel tintje gekregen.

De volgende dag willen we nog naar de menhirs in El Molar, die gisteren niet bekeken konden worden vanwege de museumnacht. Nu is het de reguliere vrije maandag voor het personeel, dus dit museum komt op het lijstje: “wat we niet gezien hebben”. We rijden weer door de Yungas terug naar beneden en vervolgen onze reis naar San Miguel de Tucuman. In het centrum willen we de kathedraal en enkele musea bezoeken, maar er is een politieke manifestatie gaande met president Macri, dus dit voegen we toe aan het lijstje “ wat we niet gezien hebben”. We worden wel direct geïnterviewd en gefotografeerd voor de plaatselijke krant. Om zeven uur zou Macri, de huidige president die er slecht voor staat in de peilingen, zijn opwachting maken, maar het wordt een half uur later. Voor al zijn fans met blauw- witte vlaggen geen probleem, maar wij willen eten en houden het voor gezien. De leus van “si se puede”, lijkt trouwens wel heel veel op “yes we can”.

Tucuman is het centrum van de suikerrietteelt en het wemelt er van de verwerkingsfabrieken. We bezoeken het museum in de stad en in San Pablo. Ons navigatieprogramma brengt ons naar een armoedige woonwijk, waar de arbeiders van de fabriek wonen. De echte “egenio de San Pablo” ligt verderop waar de luxe villa van de directeur, de kapel en de vervallen suikerrietfabriek staat. We rijden door de beboste heuvels verder en komen terecht in wegwerkzaamheden. Onze banden worden plakkerig nadat we door vloeibaar teer zijn gereden en daarna plakken alle steentjes er nog aan vast, wat een mooi gezicht geeft. Na driemaal “10 minuten” kunnen we verder en worden het eerste uur begeleid door geluid uit de wielbakken. We vinden een camping aan een riviertje, die officieel, pas op 15 december opengaat. Maar de man wil nog wel iets extra verdienen en voor 2 x 200 peso mogen we blijven, alleen wel met koud water. We staan er prachtig alleen aan de rivier, precies wat we willen. Het wordt een mooie avond, omringt door vogels, aalscholvers, zilverreigers en irritante steekvliegjes.

We hebben een app op onze telefoon die ons in het algemeen goed de weg wijst hier in Argentinië. Maar Hennie was wel heel verbaasd toen hij bij een tankstation op het herentoilet staande voor 5 urinoirs de boodschap vanuit zijn mobiel in zijn broekzak kreeg: “neem de tweede links”. Verder is het hier wel heel opvallend hoeveel politie je aantreft in de stad en ook op de weg. We worden geregeld aangehouden onderweg naar onze bestemming.

We zitten nu op een luxe plek in het plaatsje San Lorenzo en gaan een dagje de stad Salta in en als het lukt een wandeling door de Yungas om vogels te spotten.
.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag