Met Air Europa vliegen we eerst naar Madrid, waar we 2,5 uur hebben om wat te eten. Maar aangezien er meer vluchten rond middernacht vertrekken is het overvol bij de restaurantjes en nemen we genoegen met een hamburger, want er is plek bij de Burger King. Een stoel met beenruimte maakt de 11 uur naar Buenos Aires een stuk aangenamer. Daar wachten Geraldine en Eliseo op ons en een half uurtje later zitten we aan de koffie bij te praten. Want dat is het thema van deze eerste week in BA, waarin we Evarien’s neef Robbie en nichten Gerdientje en Marietje en hun kinderen en kleinkinderen zullen ontmoeten. Een mooie en hectische week, waarin verhalen uit de jeugd van de kinderen van Evarien’s oom Kees Slebos zich afwisselen met verhitte discussies over de politieke situatie in het land, natuurlijk gelardeerd met eten en drinken. Op elk moment van de dag is er voor de Argentijnen wel een reden om wat te eten, variërend van een maaltijd, tot wat koekjes en allerlei zoetigheid of een schaaltje met nootjes en fruit. Na deze week maar even op rantsoen!

We zijn blij dat we pas een auto huren in Cordoba, want hier in BA gelden toch andere regels. De wegen zijn breed, tot wel 6 rijbanen. Je hoeft echter niet perse tussen de lijnen van de rijbaan te rijden, zodat je constant alert moet zijn wat de buren doen. Rechts gaat voor, maar ook dat blijkt ook weer niet altijd op te gaan hebben we gemerkt. Belangrijk is dat je altijd contact houdt met de andere weggebruikers, even zwaait wanneer je voorrang neemt. Dat handgebaartje neemt Hennie snel over wanneer we over moeten steken. Sowieso gelden voor voetgangers weer andere regels. Zebrapaden te over, maar ik zou maar geen voorrang nemen in deze stad. Aangezien er niet echt hard gereden wordt en men blijkbaar toch oplet, zien we amper ongelukken en blijkt het systeem te werken.

Met Robbie gaan we twee dagen op pad en wandelen kilometers door de oude wijken van de stad. Aangezien de stad in blokken is opgebouwd, zijn het volgens Robbie een paar blokken tot een cafeetje of marktje. Het blijken altijd een paar blokken meer te zijn merken we al gauw. Betalen van de rekening is wel een dingetje. Denk maar niet dat je dat lukt met Robbie in de buurt. Bij binnenkomst seint hij de serveerster al in dat de rekening voor hem is. Of hij zorgt bij het raden naar de hoogte van de rekening dat hij verliest en meer moet betalen dan wij. Wanneer Hennie hem denkt voor te zijn stuurt hij hem naar de verkeerde ober en betaalt snel bij de kassa. We laten het dus maar gebeuren en hopen dat we hem in NL kunnen aftroeven.

Op zondag is het gezellig druk in de stad en zijn er vele optredens in de buitenlucht van tango, muziek en drumbands. We bezoeken de Japanse tuin, waar de lente zich aandient en de Azalea’s prachtig in bloei staan. In het “Museo de arte moderne” mogen we zelf muziek maken. Het “Palacio Barolo” is ongeveer 100 jaar oud en gebouwd door een Italiaanse zakenman die hier fortuin heeft gemaakt. De architect heeft zich laten inspireren door Dantes “Devina Commedia” en overal in het gebouw vind je verwijzingen. Bovenin heb je vanaf de vuurtoren een prachtig uitzicht over de stad.

We gaan vast nog een hectische tijd tegemoet, aangezien er aan het einde van de maand verkiezingen zijn. De huidige rechtse president Macri deed het slecht in de voorverkiezingen. De economie staat er bar slecht voor en van het IMF kreeg hij alleen maar geld wanneer hij bezuinigt, wat hem niet in dank wordt afgenomen. De linkse kandidaat Fernandez doet het nu juist heel goed en waarschijnlijk komt hij samen met de oude president Kirchner aan de macht. Tijdens discussies in en met de familie merken we dat het vertrouwen in de politiek weg is en diepgewortelde zaken als corruptie en vriendjespolitiek vooruitgang belemmeren. De politiek scheidt ook de familie en we vinden het moeilijk om een standpunt in te nemen. Wanneer Marietje en Geraldine ons vragen om mee te gaan naar een mooie demonstratie voor de democratie hebben we toch andere plannen. Later blijkt dat het heel gezellig was en de president Macri ook kwam speechen.

Tussen twee stakingen door van het personeel van Aerolinas Argentinas vliegen we naar Cordoba, waar we nu een dagje in de oude koloniale stad rondwandelen, voordat we morgen onze auto gaan halen. Gisteren enkele gastankjes gekocht, want we zijn van plan te gaan kamperen de komende weken. Opvallend was dat er nergens een prijs opstaat. De inflatie gaat zo snel dat er elke dag gestickerd moet worden en nu geeft de kassa de dagprijs aan. Iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn. We betalen met een pasje, want dan krijgen we een goede koers. Hoe kom je aan geld en hoe geef je het uit is een studie op zich in Argentinië. We hebben dollars meegenomen, die we op ieder moment kunnen inwisselen tegen peso’s. Pinnen is lastig, aangezien je maximaal voor € 60,- kunt pinnen en dan nog voor totaal wel 10% aan kosten moet betalen. Niet echt lucratief dus. Indien mogelijk gebruiken we dus met ons plastic pasje. Wanneer we met contant geld betalen krijgen we briefjes van 5, 10 en 20 peso terug, zodat onze portemonnee al snel uitpuilt. 5 peso komt ongeveer overeen met € 0,08. Betalen van ons hotel in Cordoba bleek met de VISA card weer lucratief te zijn, aangezien je dan geen 21 % BTW betaald. Op financieel gebied beginnen we dus al een beetje in te burgeren hier. Maar voor de Argentijnen is het leven financieel gezien nu natuurlijk een ramp en het is maar de vraag hoe het er na de verkiezingen voor hen uitziet.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag