We zitten weer in Hilversum op het bankje voor ons huis en het gaat steeds beter met Evarien. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling, want vanuit Perugia zouden we nog vele honderden kilometers fietsen naar Hilversum. Wat is er dan gebeurd in Perugia dat we deze beslissing moesten nemen en jullie in spanning moesten houden.

Net als veel Italiaanse steden ligt Perugia hoog op de heuvel en we bereikten ons appartement in de historische binnenstad na een flinke klim (15 à 20 %) van 20 minuten. Daar was wel standje "Turbo" en een laag verzet voor nodig. Onze gastvrouw Elisabetta heette ons welkom en na een verfrissende douche gingen we het stadscentrum in. Door de oude stadspoort en via de smalle straatjes omhoog naar het Piazza IV Novembre, waar het leven bruiste. Het is een oude universiteitsstad en op de trappen van de kathedraal zitten jongeren met een biertje te genieten van de mooie avond. Doen we ook, maar wij 60+-ers nemen een terrasje aan de rand van het plein.

Na een drankje op het plein, een korte verkenningstocht en boodschappen weer terug naar ons appartement. Vlakbij ons tijdelijke huis struikelde Evarien over een richeltje op de stoeprand. Ze viel daarbij met haar rug tegen een hoek van de muur. Vreselijke pijn natuurlijk. De volgende dag toch maar om een dokter gevraagd. Deze liet er geen twijfel over bestaan, eerst naar het ziekenhuis voor onderzoek en foto's. Elisabetta belde de ambulance die 20 minuten later arriveerde in dat smalle straatje. Evarien werd na een kort onderzoek op een soort stoel met wieltjes gezet en vastgesjord. Daarna de trap af, wat nog wel spannend was, aangezien één van de broeders nog in de leerfase was en op elke trede nieuwe instructies kreeg. Elisabetta reed met Hennie achter de ambulance aan naar het ziekenhuis.

Evarien werd direct in een rolstoel gezet en kreeg een intake gesprek, waarna ze in de wachtruimte werd gezet. Op een groot scherm staan 4 categorieën met rode, gele, groene en witte poppetjes, naar gelang de ernst van de aandoening. Je wilt natuurlijk wel snel geholpen worden, maar we zijn ook heel tevreden met een groen poppetje en wat langer wachten. De arts die Evarien onderzocht sprak gelukkig goed Engels en meldde al dat hij 2 gebroken ribben verwachtte. Na een röntgenfoto werd dit bevestigd. De echo liet zien dat er inwendig geen schade was, maar ze ontdekten nog wel iets anders.....! Want in Italië is tenslotte veel mogelijk, zoals jullie weten. We werden naar huis gestuurd met enkele tabletten paracetamol en de mededeling dat rust de enige remedie zou zijn. Een verdere fietstocht was geen optie. Een Credit Card voor dit alles was ook niet nodig, aangezien de kosten door de Italiaanse staat betaald worden. Wel grappig dat je met een ambulance binnen wordt gebracht en na de uitslag terug naar de wachtkamer wordt gebracht, uit je rolstoel geholpen en een goede dag wordt gewenst. Gelukkig bracht Elisabetta ons terug naar huis.

Ja dat was wel even een domper. In het begin dachten we nog dat na wat rust fietsen misschien wel zou gaan, maar langzamerhand beseften we ook dat we het beste terug naar Hilversum konden gaan om daar op te knappen. Eerst nog een paar dagen in het appartement dat gelukkig vrij was, zodat Evarien ook fit genoeg was om op reis te gaan. De mensen van Eurocross hebben voor ons alles geregeld om snel en comfortabel thuis te komen. Dagelijks ging Hennie naar de super in de stad en 's avonds zaten we toch nog lekker op ons terras met uitzicht op de stad. Toen we moesten afrekenen had Elisabetta de prijs drastisch verlaagd. Ze vond dat we al zoveel pech hadden gehad. Maar dat vonden we niet acceptabel en hebben de prijs na hard onderhandelen met € 50,- kunnen verhogen, wat ze nog nooit meegemaakt had zei ze lachend.

In twee etappes gingen we naar Pisa. Eerst met Vincenzo in een taxi, onze fietsen en al onze bagage in 3.5 uur naar Pisa. Vincenzo was onze taxichauffeur die zich meldde via Whatsapp. Verbluffend hoeveel extra vrienden we deze vakantie hebben gekregen. Hij bracht ons goed en veilig naar Pisa, terwijl we regen en onweer te verduren kregen. Het was noodweer en de snelweg stond blank. De afgesproken prijs was € 380,-, maar Vincenzo wilde er al spontaan € 450,- van maken, hadden wij ook nog een voordeeltje dacht hij. We hadden gekozen voor Hotel Moderno omdat daar de firma Soetens ook de fietsen op kan halen. Al gauw merkten we dat Hotel Moderno, die naam waarschijnlijk in de vorige eeuw had gekregen. We hebben die laatste dag nog wel kunnen afsluiten met een heerlijk diner en 's ochtends met koffie op een Piazza. De Taxi bracht ons naar het vliegveld, waar we door een jongen in "no time" door de douane werden geloosd en met een truck met lift in het vliegtuig werden getild. Op Schiphol weer zo'n VIP-behandeling en de volgende taxi stond al weer klaar.

Nu na 5 dagen gaat het steeds beter met Evarien,maar het zal nog wel een paar weken duren voor ze helemaal is hersteld. Daarna de zomer en nieuwe plannen maken. Nu lekker op het terras voor ons huis. De reis van Perugia naar huis houden we tegoed.

Geschreven door Evarien-en-Hennie.reisverslag