De laatste uurtjes in Croatia …
En de dag begint al in mineur…
Vlak voor het ontbijt realiseer ik me plots dat ik bij het inpakken van de koffers, nergens mijn vest met daarin mijn huissleutels ben tegengekomen.
Het laatste ontbijt heeft me, ondanks de Poolse worstjes, dus niet echt meer gesmaakt.
Gauw iets in mijn mond gepropt en dan terug naar de kamer. Valies opengesmeten en alles er weer uitgehaald. In alle kasten en hoeken van de kamer gekeken, maar geen vest meer te bespeuren. Ik kon me ook niet meer herinneren dat ik mijn vest in de kamer had gezien. Enige kans was dus dat ze in de bagagekamer op de grond was gegleden, toen ik na aankomst onze koffers was gaan ophalen.
Om 10u was het tijd om uit te checken. Ook aan de receptie was er geen vest afgegeven.
Misschien dan blijven liggen in de ‘luggage room’? Helaas, ook daar niet (meer) te vinden. Ik was er nochtans quasi zeker van dat ik daar mijn jas had achtergelaten … Aangezien onze bus ons maar om 14u15 zou oppikken, hebben we ons nog enkele uurtjes op het terras van de bar geïnstalleerd.
Even koesterde ik nog de hoop dat ik mijn jas op de bus was kwijt gespeeld bij het afstappen. Maar wederom helaas, toen we om 14u30 opstapten, was daar ook niets te vinden. De chauffeur wist ook van niks en zei ons dat we Lauwers moesten contacteren. Even een mailtje gestuurd en even later kregen we daar ook negatief resultaat. Conclusie: het kan haast niet anders dan dat één of andere onverlaat mijn vest uit de bagagekamer heeft meegenomen, misschien met het idee er iets van waarde in aan te treffen.
Op de bus van Lauwers kregen we dan ook nog eens negatief nieuws. De tweede chauffeur in België, had twee uur voor vertrek laten weten dat hij niet meekon (van de trap gevallen). Bij Lauwers hebben ze dan hemel en aarde bewogen om toch nog aan een tweede chauffeur te geraken. Helaas… Onze chauffeur heeft de 1345 km naar hier in zijn eentje mogen afleggen, heeft een paar uurtjes kunnen slapen en mag nu in zijn ééntje diezelfde 1345 km weer naar huis bollen. Gevolg: er is geen bediening aan boord mogelijk, dus geen broodjes / hotdogs onderweg, geen drankjes onderweg. Enkel tijdens de stops kunnen we iets kopen. Deze middag hadden we in het hotel niks gegeten, aangezien we rond 18u op een broodje in de bus hadden gerekend.
Omdat de Karwankeltunnel weer potdicht zat, reden we huiswaarts via Italië. Aangezien het nog licht was, konden we toch enkele uren van het berglandschap genieten. Op de heenreis hadden we dit ‘s nachts doorkruist. Wat ook opviel, was dat alle rivieren die we in Italië passeerden, op enkele sporadische plasjes na, volledig kurkdroog stonden.

Rond 18u begon mijn maagje toch al licht te protesteren. Drie kwartier later kondigden de chauffeur onze eerste stop aan. We hielden halt aan het eerste wegrestaurant in Oostenrijk, in de buurt van Arnoldstein… Als aasgieren vlogen enkele medereizigers af op de kast met belegde broodjes, op na twee minuten een lege kast achter te laten. Dan maar een grote tas Goulashsoep gedronken, ideaal om nog wat op te warmen bij dit warme weer.. Net voor we afrekenden, zag ik dat de broodjeskast weer werd aangevuld. Een tweede zwerm aasgieren stortte zich opnieuw op de broodjes, maar deze keer kon ik me ertussen wringen en iets meedraaien zonder eigenlijk te weten wat het was (broodje Mozarella bleek achteraf). Gelukkig was het toiletbezoek iets minder chaotisch én bovendien goedkoper dan in Duitsland. Terwijl een deel van de medereizigers plannen begonnen smeden om muiterij te plegen (ze wilden een overnachting extra, zodat de chauffeur kon rusten), ging ik mijn plaatsje op de bus weer opzoeken. Even later dook onze chauffeur eenzaam de Oostenrijkse duisternis in. Op het scherm konden geïnteresseerden ondertussen naar de avonturen van Nathalie Meskens kijken in Pippa. Lauwers moet dringend de videotheek even updaten, want wij hadden deze film reeds voorgeschoteld gekregen op de terugreis een jaar geleden. Ideaal dus voor mij om nog wat aan dit blogje te schrijven … Nadien werden ook nog de mannen van Safety First op het scherm losgelaten; maar ook deze film hadden we al gezien.
Nadat de Smos was uitgespeeld, was het tijd voor onze middernachtstop in de buurt van München. De chauffeur kreeg nog goed nieuws van Lauwers. Om 22u was er nog een bus richting Oostenrijk vertrokken met een extra chauffeur aan boord. Rond 3u zouden we elkaar moeten kruisen en zou de extra chauffeur aan boord komen. Omstreeks 0u20 reden we opnieuw de nacht in. Tijd om een beetje te proberen slapen…

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis