Deze morgen omstreeks 8u opgestaan onder een stralende zon. Het is zelfs de hele dag fantastisch weer geweest, waarbij de temperaturen zeker in de buurt van de dertig graden lagen. Ik hoop dat ze zich goed ingesmeerd hebben in het nudistenkamp hier iets verderop ... Het was nochthans anders voorspeld: het ging vandaag een hele dag regenen en zelfs stormen! Kortom de Kroatische weermannen zijn nog slechter dan de Belgische. Wanneer onze weermannen regen voorspellen, dan regent het tenminste ècht... Maar soit... Genoeg geklaagd over weermannen.
Vandaag stond een uitstap naar het pitoreske havenstadje Rovinj op het programma. Dit stadje, gelegen op een schiereiland, is een plaats waar je je als fotograaf eens echt kan uitleven in het fotograferen van prachtige vergezichten, van de witte bootjes die liggen te dobberen op het azuurblauwe water in de haven, van de smalle steegjes en straatjes vol kleurrijke winkeltjes, enz.
De afgelopen dagen hebben we ons hier steeds te voet verplaatst, dus hoog tijd voor iets anders. Deze keer zouden wij het Kroatisch openbaar vervoer eens willen testen, dus gaan we met de bus. Dus na een stevig ontbijt hebben we ons goed ingesmeerd tegen de zon, hebben we het fototoestel in de rugzak gestopt en zijn we te voet naar het busstation in Porec vertrokken. Na een tochtje van ongeveer 50 minuten bereikten we het busstation en kochten we twee retourticketjes. De bus naar Rovinj stond reeds klaar, dus konden we onmiddellijk instappen. Nog geen vijf minuutjes later waren we op weg. Al gauw bleek dat onze buschauffeur als twee druppels water op Michaël Schumacher ( in betere tijden) leek. Vooral wat zijn rijstijl betrof dan, qua uiterlijk leek hij er in de verste verte niet op. Als een volleerd Formule 1-piloot loodste Schumi zijn bus door het bochtige parcours. Onderweg konden we, op een moment dat we ons ogen even durfden opendoen, een glimp opvangen van de prachtige Limski-fjord. Na een dolle busrit van ongeveer 55 minuten, kwamen we met toegeknepen billen, aan in Rovinj. Ik wou onmiddellijk een eerste foto van dit mooie stadje nemen. Dus fototoestel in de aanslag, onderwerp goed gekadreerd, scherpgesteld en afgedrukt.... Absolute stilte, er gebeurde niks, helemaal niks. Geen enkele beweging te zien aan mijn toestel, alhoewel .... Bij nader inzicht stond onderaan op het display het 'lege batterij'-icoontje fel te knipperen. Geen paniek, een goede fotograaf is daarop voorzien. Ik had dan thuis ook een paar reservebatterijen en zelfs de oplader in de fototas gestoken. Klein, maar niet onbelangrijk detail: die fototas stond 80 km verder op onze hotelkamer in Porec! Een mens zou haast gaan geloven dat dit erom gedaan is, om toch maar iets op deze blog te kunnen schrijven, maar niets is minder waar.... Noodgedwongen dan maar enkele fotootjes genomen met de Iphone.
Via de Poort van Baldi zijn we het autovrije gedeelte van de oude stad binnengewandeld. Via een wirwar van oude straatjes en steegjes kwamen we aan bij de statige Sint-Eufemijakerk, die hoog boven het dorp uittorent. Vanop deze plek had je een prachtig zicht over het hele schiereiland. Nadat we terug waren afgedaald tot in de haven van het stadje, hebben we nog een lekker Italiaans ijsje meegepikt (alsook een halve voetbalmatch). Rond 15u45 was het tijd om terug richting busstation te lopen, want de bus zou om 16u vertrekken. De bus naar Porec kwam even later aan , de deur zwaaide open ... En daar was Schumi weer! Met een bang hartje klommen we toch maar aan boord en zochten we ons een plaatsje uit. Schumi verbterde zijn record van eerder op de dag, want nauwelijks 40 minuten later, stonden we, weliswaar licht misselijk en dooreengeschud, in Porec. Net op tijd voor ons wandelingetje terug naar het hotel en een fris doucheke. Vervolgens alweer aanschuiven aan een schitterend buffet. Na het eten was het hoog tijd om ons voor te bereiden op de match van de dag. Onze tricolore pruik opgezet, ons terras vol gehangen met Belgische vlaggetjes, een fris pintje opengetrokken en ons voor de TV genesteld. Nog geen 20 minuten verder had ik al door dat deze match niet veel soeps zou worden en ben ik maar aan deze blog beginnen schrijven. Op het moment dat ik mijn laatste woorden tik, zijn de Rode Duivels met het schaamrood op de wangen reeds lang in de kleedkamer verdwenen. Mijn tricolore pruik ligt al lang in de vuilnisbak, de vlagjes ga ik nu dat iedereen toch al slaapt, stilletjes verwijderen. Maar eerst ga ik met de laatste resten van mijn pintje het verdriet van België doorspoelen.... Tot schrijfs!

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis