Net gerealiseerd dat jullie het laatste verslagje nog tegoed hadden ;-)

We hadden gehoopt om op deze laatste dag nog even lekker uit te slapen. Dat was echter buiten de poetsdame gerekend.... om 8u30 zwaaide plots de kamerdeur open, we hadden nog net de tijd om te bedekken wat bedekt moest worden...

Dan maar een douche gepakt en gaan ontbijten voor de laatste keer. Na het ontbijt op ons gemak de koffers gepakt. Blij dat we deze dag nog bijgeboekt hebben, we hoefden ons nu voor niets of niemand te haasten.

Na het middagmaal, namen we voor de laatste keer het treintje richting Porec. Onze laatste Kuna’s hebben we opgedronken in de Wine Corner van Toni samen met onze reisgezellen uit Temse en Kruibeke. Omstreeks 15u45 was het tijd om afscheid te nemen, het treintje zou ons om16u10 terug richting hotel brengen.

Nog even de tijd genomen ons wat op te frissen. Aangezien het nog geen 18u was,brachten we nog een bezoekje aan de snackbar voor een ongezonde snack en een drankje.

Tegen 18u de koffers opgehaald en aan de balie uitgecheckt. Onze bandjes mochten we blijkbaar aanhouden. Daar heeft Bettina dan dankbaar gebruik van gemaakt om in het restaurant nog een stukje pizza te gaan eten. Toen ze terugkeerde in de lobby gedroeg ze zich opvallend onopvallend.... Op haar rug had ze een servet van het hotel, met daarin een kilo druiven het restaurant uitgesmokkeld. Een gezond hapje voor onderweg.

Om 19u15 draaide de bus van Lauwers de oprit op. Aangezien Bettina nog even naar toilet moest, bracht ik onze koffers al bij de chauffeur en deelde hem mee dat er nog iemand naar toilet was. Ik ging terug naar binnen om de handbagage op te halen en Bettina kwam er juist aan. Toen we beiden buiten stapten, waren we juist op,tijd om te zien hoe de bus zijn deuren sloot en vertrok. Gelukkig had iemand aan boord van de bus nog gezien dat we kwamen afgelopen en de chauffeur verwittigd. Het had anders een lange reis terug huiswaarts geworden.

Nadat we onze reisgezellen uit Temse en Kruibeke hadden opgehaald aan hotel Materada, reden we richting Kroatisch - Sloveense grens. Aan Kroatische zijde mochten we onmiddellijk verder. Aan Sloveense kant hadden ze weer een beuzak gevonden om ons te controleren: iedereen van de bus en identiteitskaart laten scannen. Met mijn kaart was er blijkbaar weer iets aan de hand, want de scan lukte niet. Nu moest deze arme Sloveen nog extra werken ook. Met een zucht typte hij mijn naam dan maar handmatig in. Na een droge ‘okay’ mocht ik dan toch te voet de grens over. De bus volgde pas na controle binnenin. De 4 illegalen in de bagageruimte hadden weer chance, daar werd niet in gekeken. Aan de grens namen we ook afscheid van onze gids Mario, die nog even iedereen een goeie reis kwam wensen.

Na een klein uurtje passeerden we de Italiaanse grens, waar helemaal geen controle was. Ondertussen konden de reizigers ‘Alleen op de wereld’ volgen op het scherm. Wij besloten echter te kijken op de gsm hoe de Rode Duivels de IJslanders de pan inhakten.

Ondertussen bereikten we de Oostenrijkse grens. Hier hebben die vier illegalen toch een spurtje moeten trekken, want de bagageruimte werd gecontroleerd. De reizigers zelf werden met rust gelaten. Even verder hielden we om 23u30 onze enige en laatste stop van de dag in de buurt van Villach. In het wegrestaurant werden we bediend door een onvriendelijke, om niet te zeggen écht boertige kerel. Bij ons vertrek hoorden we echter van zijn collega dat er net voor wij aankwamen, een wagen voor 108 euro had getankt en was verder gereden zonder te betalen.... Niet dat dit een geldig excuus was om cliënten zo te behandelen....

Inmiddels was het reeds woensdag geworden en reden we over Oostenrijkse wegen verder de nacht in... Buiten was het pikdonker: van het mooie landschapspark aan ons voorbij gleed, zagen we dus niks. Er waren ook geen schapen te zien, dus het zou weer moeilijk worden om de slaap te vatten.

Ik zag hoe we om 2u15 de Duitse grens passeerden en hoe om 3u15 onze chauffeurs van plaats wisselden in de buurt van Augsburg. Daarna werd het voor mij toch ook even donker....

Wanneer ik,om,6u15 de ogen weer opende, werd net een koffiestop in de buurt van Phorzheim aangekondigd. Na een grote cappuccino was ik onmiddellijk wakker...

Toen we de reis verderzetten, kregen we te horen dat het ontbijt in Aarlen niet zou doorgaan, aangezien we daar nooit op tijd zouden aankomen. Bij het eerstvolgende groot restaurant zouden we stoppen om iedereen de gelegenheid te geven te ontbijten. Het werd een laat ontbijt, want we stopten pas om 10u30 in Capellen (Luxemburg).

Om 11u vertrokken wij voor de laatste etappe. De bus zou ons tot op de opstapplaats brengen zodat er niet meer met valiezen gesleurd moet worden. Omstreeks 15u30 stapten we als laatsten af aan hotel Serwir. Gauw de koffers ingeladen in de auto en huiswaarts gereden. Het scheelde niet veel of we waren nog niet in één stuk toegekomen... Een pipo in een grote BMW vond het nodig om zonder te kijken de baan op te rijden, zodat hij ons bijna in de flank raakte.... Thuisgekomen werden we verwelkomd door twee enthousiaste viervoeters. Koffertjes leeggemaakt en wasmanden gevuld. Gelukkig hadden we genoeg wasmanden in huis, Bettina zou zich de komende dagen zeker niet vervelen....

Na onze vakantie in Kroatië, konden we beginnen aan ons tweede verlof.... 14 dagen quarantaine ...

Die 14 dagen zijn ondertussen bijna verstreken en we voelen ons nog steeds kiplekker...

Net nog een glaasje Terranino gedronken en héél eventjes waanden we ons weer op het terras van Toni in Porec....

We zullen echter nog een jaartje geduld moeten hebben...

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis