Na de middernachtstop in Irschenberg was het tijd om de lichten te doven in de bus en oogjes dicht te doen. Om in slaap te geraken, helpt het om schaapjes te tellen zegt men.... Ik heb uren naar buiten zitten staren op zoek naar een schaap, maar het was zó donker dat ik er niet één gezien heb.... Ik heb het dus zowat elk uur van de nacht weten worden: om 3 uur de Italiaanse grens overschreden in de gietende regen , om 3u30 half uurtje aan de kant om de chauffeurs wat rust te gunnen, om 6u Slovenië binnengereden.... Dus als ik vannacht een drie uurtjes geslapen heb, zal het veel zijn.... De chauffeurs hadden zo goed doorgereden dat we de beloofde Italiaanse koffie konden vergeten. Tegen 6u20 bereikten we reeds de Sloveens-Kroatische grens. Ondertussen was iedereen klaar wakker, ik was eerder gewoon wakker.... De Sloveense douane was uiteraard de vriendelijkheid zelve, dus vlogen we alle 21 uit de bus en moesten we één voor één onze identiteitskaart laten inlezen. Na de controle zei deze vriendelijke man dat ik voorbij de grensovergang links van de rijbaan moest wachten. Vijf mensen verder moesten ze ineens rechts van de rijbaan gaan wachten. Ik kreeg toen plots zo’n Auschwitz-gevoel.... daar werden ze na hun treinreis ook in twee groepen gesplitst.... Ik wou net gaan vragen welke groep nu gedeporteerd ging worden, toen onze vriendelijke douane gebaarde dat we allemaal rechts van de baan moesten wachten. Waarschijnlijk was het daar iets veiliger.... Nadat iedereen van de bus was, ging hij de bus op om te controleren of iedereen wel was uitgestapt. De twaalf illegalen die we in het bagagecompartiment hadden verstopt, hadden chance, want daar heeft hij niet gekeken.... Uiteindelijk mocht de bus over de grens en konden we opnieuw instappen. Hopelijk waren ze 200 meter verder aan Kroatische zijde iets vriendelijker.... Toen ik zag dat het een vrouwelijke douane was, vreesde ik het ergste.... Maar onze chauffeurs hadden blijkbaar al hun charmes gebruikt, want het volstond dat we onze identiteitskaart met de chauffeur meegaven, wijzelf konden blijven zitten.... Om 6u45 konden we eindelijk de Kroatische bodem betreden.
Omstreeks 7u arriveerden we aan hotel Sol Umag, waar we onze eerste medereizigers achter zouden laten en waar we ook een ontbijt zouden krijgen. Coronagewijs werden we aan het buffet bediend door gemaskerd personeel. Blijkbaar hadden ze in dit hotel vaak Russische gasten, want de porties die hier werden opgeschept waren navenant.... Ik had omelet met spek en Poolse worst genomen. Voor hetgeen ik op mijn bord kreeg, hebben ze minstens zes kiekens nodig gehad.... Ik heb dan ook voor de rest van de dag ‘genot’ gehad van mijn ontbijt.... Ook Bettina heeft haar liter yoghurt niet opgekregen. Terwijl een poging ondernamen om ons ontbijt toch enigszins binnen te wurmen, was ook onze gids Mario die we van onze vorige Kroatische avonturen kenden, toegekomen...
Na het ontbijt begonnen we aan de laatste etappe. Om 9u bereikten we hotel Albatros in Poreç. We hadden geluk en konden onze kamers onmiddellijk betreden. Na het uitpakken van de koffers, zijn we de bar ingedoken voor een koffie en een cocktail. Kwestie van de all-in die we hadden bijgeboekt bij aankomst, enigszins goed te besteden. Op de middag een kleinigheid gegeten aangezien die zes kiekens van deze morgen mijn maag nog wat parten speelden. Bettina en ik hadden op voorhand gezegd het deze vakantie lekker rustig aan te doen.... Daarom besloten we om te voet naar Poreç te gaan, zo’n kleine 5 km verder. Bettina kon uiteraard niet weerstaan aan de kraampjes in de jachthaven, dus de eerste eurootjes werden al besteed.... Om onze vochtbalans na de wandeling wat op peil te houden, doken we de Wine Corner van Toni binnen. We moeten vier jaar geleden een wreed goeie indruk achtergelaten hebben, want den Toni herkende ons nog steeds. We kregen onze tweede wijntje zelfs nog cadeau van hem. Nadat onze vochtbalans weer op peil was, gingen we het opnieuw rustig aan doen. Dus weer te voet naar het hotel.... Vandaag zo’n 12000 stappen gezet..... Toen we aankwamen, wist ik hoe Jezus zich moet gevoeld hebben toen hij te voet over het water liep.... waarschijnlijk kwam dat door mijn blaren. Na een verfrissende douche, waren we nog net op tijd om een colaatje te drinken (geen cola zero want die viel niet onder onze all-in) en wat te gaan eten.... Een beetje toch, want die omelet lag nog steeds op mijn maag. Na nog een koffietje, zochten we nog de rust van ons terrasje op, want er moest nog iemand persé een reisblogje schrijven... Die rust was echter relatief, want we zaten nog niet neer of het eerste liedje van de avondshow klonk al door de boxen. En geloof het of niet, dat liedje heette ‘Bettina, Bettina’.... Je kan er dus nergens mee komen of ze wordt herkend. Voor wie het niet zou geloven, is een geluidsfragment beschikbaar. Ondertussen zijn mijn gloeiende voeten enigszins afgekoeld en ga ik straks wat slaap proberen inhalen. Ik ga in elk geval niet meer op zoek naar die stomme schapen.... Sloppel!

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis