Een deugddoende nachtrust?
Vergeet het!
Ik was nog niet in slaap gevallen of ik werd alweer wakker van een pijnlijke knie. Gelijk hoe ik me ook zette, de pijn bleef opspelen. Ook mijn achterwerk kreeg het zwaar te verduren: een paar minuutjes op de rechter bil, een paar minuutjes op de linkerbil, een paar minuutjes op beide en dan begonnen we weer van vooraf aan. Ook Bettina kon de slaap nauwelijks vatten. De man voor haar had zijn zetel zo ver achteruit gezet, dat het plexiglas dat ons tegen Corona zou moeten beschermen, bijna tot tegen haar voorhoofd kwam. Meneer lag blijkbaar gemakkelijk, want die heeft de hele nacht liggen knorren. Tot overmaat van ramp kwam er vanaf onze rechterzijde plots een onfris windje aangewaaid. Het was niet bepaald een fris zeebriesje. Zowel Pascale als Kristien hadden zich verborgen onze een berg dekens, gilets, mutsen en sjaals. Het is voor mij dus onmogelijk om de schuldige van deze darmgasontsnapping aan te duiden.
En om het hélemaal af te maken werd om vier uur de derde chauffeur opgepikt. Dat was volgens mij de zoon van bompa Lawijt, want deze was in de bestuurderscabine zo luid aan het spreken, dat er hele bus er wakker van werd. Enkele ssssttt’s en andere opmerkingen van misnoegde medereizigers drongen blijkbaar niet door tot in de bestuurderscabine, want bompa Lawijt zijn kleine bleef maar doorratelen.
Omstreeks 6u30 staken we klaar wakker de Sloveense grens over. De lichten in de bus werden ontstoken en het Lekkere Beest van Isabelle A knalde ons vanuit de luidsprekers tegemoet. Drie kwartier later hielden we halt in Izola, waar in hotel San Simon een ontbijt werd genuttigd, terwijl we van een prachtig zicht op de Adriatische zee konden genieten. Het ontbijtbuffet was niet echt van superieure kwaliteit, maar de honger kon dankzij de Poolse worstjes toch enigszins worden gestild. Fruitsap en koffie waren bereid met één of andere stroperige substantie en konden ons niet echt bekoren. Om 8u vertrokken we voor onze laatste etappe. Mario, onze gids van de voorgaande jaren, was ondertussen ook al even op de bus gekomen om zich voor te stellen. Om 14u zou hij in het hotel langskomen op de mogelijke excursies toe te lichten.
Die laatste 45 km gingen echter over smalle kronkelige baantjes. Één van onze medereizigers had al laten weten last te hebben van wagenziekte. Op reis gaan met de bus, achterin de bus plaats nemen én bovendien geen medicatie innemen, blijkt dus geen goede combinatie. Dat werd dan ook ruimschoots bevestigd tijdens de laatste etappe: de jongedame begon te braken alsof haar leven er van afhing. De kotsgeluiden en -geuren vulden de hele bus. Zelfs mijn Poolse worst begon te protesteren en begon zich een weg naar buiten te zoeken. Vermoedelijk omdat haar plastic Wibrazakje dreigde over te lopen, hield onze medereizigster uiteindelijk toch op met kotsen.
Eind goed, al goed…
Nee, toch niet… Bompa Lawijt zijn zoon had plaats genomen achter het stuur en was erin geslaagd een mobilhome bijna van de weg te rijden. Resultaat: linker zijspiegel en zijruit van de bus totaal vernield. Gelukkig voor ons gebeurde dit in de buurt van hotel Molindrio en besloot hij ons eerst af te zetten. Ondertussen had de tegenpartij al melding gemaakt van vluchtmisdrijf en had Lauwers al een telefoontje gehad van de Kroatische politie.
Onze kamers waren nog niet onmiddellijk beschikbaar, dus werden de koffers nog even in de bagageruimte ondergebracht. Een eerste drankje werd genuttigd op het terras van het hotel en een hapje werd gegeten aan de pool bar. Nadien hebben we ingecheckt en hebben we de bagage naar de kamers gebracht. Omstreeks 14u gingen we naar de lobby waar we Mario zouden ontmoeten. Bleek echter dat mede door het ongeval met de bus, zijn timing enigszins overhoop was gegooid en hij zou pas later komen. We hebben dan maar eerst even de buurt verkend en een aantal drankjes gekocht. Na onze aankopen zijn we een glaasje gaan drinken in de pool bar, waar we Mario hebben ontvangen. Er werd besloten om ons in te schrijven voor een Fish Picknick, een gezellig boottochtje waarbij een bezoek wordt gebracht aan Rovinj en Vrsar en er in de Limski Fjord een hapje wordt gegeten. Na het bezoek van Mario gingen Bettina en ikzelf even wat rust Inhalen op de kamer. Pascale en Kristien gingen nog een uurtje bakken en braden aan het zwembad.
Om 19u30 hadden we afgesproken voor het avondmaal . Het buffet was net als de voorgaande jaren weer zeer uitgebreid en tot in de puntjes verzorgd.
Met een goed gevuld buikje besloten we om naar onze kamers te gaan en vroeg onder de dekens te kruipen, zodat we de verloren uurtjes slaap van de vorige nacht toch enigszins konden recupereren. We besloten om eerst nog een opgenomen aflevering van Familie te bekijken, maar achteraf heb ik vernomen dat ik het einde van de begingeneriek niet heb gehaald…

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis