Opgestaan met de wrange nasmaak van bier in mijn mond...
Vandaag is het tijd voor onze eerste excursie onder leiding van onze persoonlijke maffioso Don Mario di Croatia. Aangezien enkel Nathalie en Nicky deze excursie meedoen, verplaatsen wij ons met de persoonlijke wagen van Mario. Eerste opdracht van de dag: probeer vijf volwassen mensen in een Renault Clio te krijgen. Met de nodige aanwijzingen van Mario lukt het echter en zijn we klaar om op pad te gaan. Via een kleine omweg passeren wij het oude dorp Buje, dat nu voor een groot deel leeg staat. Wij houden echer nog geen halt in het dorpje, dat bezoeken we later op de dag. Eerst rijden we door naar Groznjan. Een dorp met een hele geschiedinis... Tijdens WOII werd dit dorp door Mussolini en zijn fascistenclubke ingenomen. De jonge mannelijke inwoners werden gedwongen om mee te vechten met de Italianen. Velen weigerden dit echter en bekochten dit met de dood. Op één nacht tijd werd de bevolking van Groznjan gehalveerd. Een groot deel van de jongemannen verlieten de stad om zich later aan te sluiten bij de Partizanen, een ander deel verliet de stad op zoek naar veiliger oorden. Zo werd Groznjan een echte spookstad. Op enkele ouderlingen na was iedereen vertrokken. Na de dood van de laatste oudjes, kwam daar echter verandering in. Een groep kunstenaars nam hun intrek in het stadje en begon de huisjes op te knappen. Momenteel zijn er enkele tientallen kunstateliers, waar de kunsrenaars hun kunstwerkjes ten toonstellen. Men kan er werkjes krijgen voor enkele euro, maar af en toe worden er ook werken verkocht voor enkele tienduizenden euro. Na enige tijd door de gezellige steegjes gekuierd te hebben en genoten te hebben van een bakje fritule (soort oliebollen), was het tijd om naar de volgende stop te rijden. Dat was het oude dorp Buje. Even naar boven tot aan de oude Venetiaanse kerk geklommen. In de muren van de kerk zitten stukken van oude Romeinse en Griekse zuilen verwerkt. Dit waren de restanten van de tempels die op deze plaas hebben gestaan. Achter de kerk konden we even genieten van een mooi panorama. Zelfs het dorp in Slovenië waar onze gids woont, kon je zien liggen. Omdat het ondertussen steeds donkerder werd en er al enkele donderslagen vielen, besloten we om terug naar de wagen te stappen en te vertrekken naar de laatste halte van de dag: wijnhuis Veralda. Hier kregen we van Mario een hele uitleg over het wijnprocédé: van druif tot afgewerkt product. Na de theorie kwam de praktijk: proeven van een viertal wijnen, vegezeld van een stukje brood met ham, kaas of spek. Uiteraard mocht de lekkere Kroatische olijfolie (volgens de Kroaten de beste) niet ontbreken. Onze gids giet dagelijks een borrelglaasje van deze olie naar binnen. Doe mij toch maar liever een fruitsapke. Na de proeverij hadden we nog de gelegenheid om deze producten te kopen. Hierna was het tijd om terug richting Porec te rijden. Ondertussen bleef Mario maar verder vertellen, maar van de anderen kwam er weinig reactie. Hier en daar werd er geknikkebold en vielen de ogen dicht. Of dit kwam door de monotone stem van de gids of van het wijnproeven, laat ik in het midden...

De dag was eigenlijk rustig verder gekabbeld, zonder enig noemenswaardig voorval. Tijdens het avondeten echter kwam daar wat verandering in. Een Engels koppel kwam tijdens het avondmaal het volle terras opgewandeld en vroeg aan één van de serveesters om een tafeltje voor hem te regelen. De jongedame begeleidde hen tot aan een tafel waar nog twee halfvolle (of halflege-het is maar hoe je het bekijkt) glazen witte wijn stonden. De serveerster nam de glazen weg en liet het Engelse koppel hier plaats nemen. Nog geen twee minuten later kwam er een verontwaardigd Nederlands koppel bij het bewuste tafeltje staan. Zij waren gewoon om hun dessert gegaan en hadden hun tafeltje eventjes onbeheerd achtergelaten. De Engelsen verontschuldigden zich en gingen vlug binnen plaats nemen. Ze vroegen wel om de Nederlanders een nieuw glas wijn te bezorgen. Even late dook de serveerster opnieuw op met twee halfvolle (of halflege-het is maar hoe je het bekijkt) glazen witte wijn in de hand. Ze voegde er fijntjes aan toe dat ze niet meer wist van wie welk glas was ....
Even later gingen we zelf ons dessert halen en lieten onze colaatjes zero op tafel staan. Toen ik terug buiten kwam zag ik nog net hoe een Italiaans snertjong op mijn plaats ging zitten en dat de dienster onze drankjes ging wegnemen. Even geroepen.... Nog nooit zo snel iemand twee glazen cola zien terugzetten. Het Italiaanse snertjong liep ook vliegensvlug naar een tafeltje verder. Zo zie je maar: opgestaan is plaats vergaan, geldt ook in Kroatië... MAAR NIET MET DEN DEZEN!!!

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis