Vandaag stond volledig in het teken van het ontstaan van Sint-Petersburg en de geschiedenis van tsaar Peter I De Grote en zijn opvolgers. Met de bus maakten we eerst nog enkele stops aan enkele mooie kerken, terwijl gids Natalya heel geanimeerd de familiegeschiedenis van Peter de Grote uit de doeken deed. Met grappige annekdotes wist zij haar publiek zeer geboeid te houden en kwamen we heel wat te weten van het Rusland uit de 15e-16e eeuw.
De eerste halte was het Smolny-klooster met bijhorende kathedraal: deze kathedraal en bijhorende meisjesschool was een idee van keizerin Elisabeth. Zij hoopte met deze oprichting haar plaatsje in de hemel te verdienen. Helaas overleed ze, voor het complex volledig af was, dus niemand weet of ze haar eindbestemming ooit bereikt heeft.
Tweede stop was de Nicolaaskathedraal: ook hier was Elisabeth de opdrachtgeefster. Één van haar opvolgsters Catarina II zou van deze kathedraal een marinekathedraal maken. Enkele jaren terug kreeg de overleden bemanning van de gezonken Koersk er nog een herdenkingsmis.
Derde stop was wat men in de volksmond de Bloedkerk noemt, officieel heet ze Kerk van de Wederopstanding van Jezus Christus. Deze kerk werd gebouwd op de plaats waar tsaar Alexander II werd vermoord op 13 maart 1881. De tsaar werd door één van zijn tegenstanders opgeblazen en verloor hierdoor zijn beide benen. Hij werd weggevoerd naar zijn dichtbij gelegen paleis, waar hij enkele uren later overleed aan zijn verwondingen. De plas bloed die ter plekke was achtergebleven werd in opdracht van zijn zoon wekenlang door de politie bewaakt, zodat niemand van het volk er doorheen zou kunnen lopen. Later verscheen er een kapelletje rond de plek, gevolgd door de bouw van de.Bloedkerk.
Volgende stop was de Petrus- en Paulusvesting, opgericht door Peter I de Grote; de eerste steen werd gelegd op 27 mei 1703. Dit was eigenlijk de oorsprong van de stad Sint-Petersburg, die dus niet werd genoemd naar tsaar Peter, maar wel naar apostel Petrus. Deze vesting moest de Russen eigenlijk beschermen tegen de Zweedse invasie. In een later stadium deden de gebouwen ook dienst als gevangenis. Verschillende revolutionairen hebben hier gevangen gezeten. In 1924 werd de gevangenis gesloten en werd de vestiging een museum. De tsaren en hun familieleden hebben nu hun laatste rustplaats gevonden. Enkel Nicolaas II ligt in een kapel buiten de kerk. Dit heeft alles te maken dat enkel tsaren en hun familie in de kerk mochten begraven worden. Nicolaas II was bij zijn executie geen tsaar meer. Zijn botten, werden samen met die van zijn echtgenote, twee kinderen en enkele bedienden enkele jaren teug in een waterput teruggevonden en liggen nu hier begraven. DNA onderzoek heeft ook uitgewezen dat Anastasia hij de teruggevonden slachtoffers was. Van zijn zoon en andere dochter ontbreekt voorlopig nog elk spoor. Opvallend aan de graven is dat deze witte marmeren kisten allemaal even groot zijn. Peter de Grote mat echter 2m04 en was een stuk groter dan zijn familieleden en opvolgers en zou dus zeker niet in zo een marmeren kist passen. Verklaring is nochthans eenvoudig: de stoffelijke resten liggen begraven in een ondergrondse crypte, de marmeren kisten zijn slechts praalgraven. Enkel heiligen mogen bovengronds begraven worden.
Na het bezoek aan de kerk hebben we buiten even gewacht op het kanonschot. Sedert de 18e eeuw wordt elke dag om klokslag twaalf uur een kanonschot gelost' dit is het sein voor de inwoners van de stad om hierop hun klok gelijk te zetten. Na een laatste panoramische blik op de Neva met aan de overzijde het winterpaleis van de Hermitage, keren we via de walmuren terug naar de bus die ons richting Paleizenplein zal voeren.
Eens aangekomen aan de Hermitage merken we al aan de massa volk, dat we hier zeker niet alleen zullen zijn. Buiten in de rij ontvangen we eerst onze tickets en een oortje, zodat we onze gids ten alle tijde kunnen horen. Binnen volgt uiteraard de dagdagelijkse controle. Nadat de oortjes een eerste keer werden getest ( wat blijkbaar wel nodig was aangezien quasi niemand de gids verstond), gingen we eerst een hapje eten. In het overvolle café zijn we dan een burgeroorlog begonnen met jawel ... een Chinese. Het was zoeken naar een plaatsje om te zitten en aan twee tafeltjes zat een Chinese jongedame. Die strekte zich zowat volledig uit om beide tafels in te palmen voor een vijftal Chinezen dat nog later ging komen. We zijn toch bij haar gaan zitten met nog een ander koppel van de groep, nadat haar duidelijk werd gemaakt dat we haar manier van doen niet erg konden appreciëren. Als iedere Chinees plaatsen ging gaan reserveren, dan moest niemand nog zitten. Na een paar Chinese verwijten, enkele extreem lelijke blikken, een sandwich en een cola zijn we vertrokken. Uit colère zagen we dar ze achter onze rug onze plateau gewoon op de grond heeft gegooid. Toen we vijf minuten later aan het café passeerden zat ze nog steeds aan het tafeltje, alleen ...
Na dit gezellig middagmaal vertrokken wij en met ons duizenden anderen op verkenning doorheen de Hermitage. Het valt gewoonweg met geen woorden te beschrijven wat hier allemaal te zien is. Buiten de grandeur van de verschillende kamers, zijn hier bovendien zoveel kunstwerken te bewonderen dat het meer dan 11 jaar zou duren om rond te gaan als je voor elk kunstwerk 1 minuut zou verpozen en dit zeven dagen op zeven, 24u op 24u. Het spreekt voor zich dat we dus maar een beperkt gedeelte hebben kunnen bewonderen. Ook schilderijen van Vlaamse en Nederlandse meesters, zoals Van Dyck, Rembrandt, Rubens enz Onder andere het schilderij Danaë van Rembrandt valt opnieuw te bewonderen. Dit schilderij werd in 1985 door een vandaal opengesneden en voor de zekerheid nog eens overgoten met zwavelzuur. Een jonge agent die tussenbeide kwam, kreeg ook zwavelzuur over zich gegoten en gaat nu zonder handen door het leven. Rusland heeft 11 miljoen dollar besteed om het schilderij zoveel mogelijk te herstellen. Na jaren monnikenwerk is het nu terug in de Hermitage te bewonderen. De sporen van de aanslag zijn nog steeds te zien op het schilderij en de parketvloer. Nadat we ons een weg hadden gebaand door de mensenzee in het museum, was er nog even tijd om iets te gaan drinken. Via de metro van Sint-Petersburg keerden we weer naar het hotel. De avond sloten we af met een glaasje wodka in de bar ...

Ypa
(Ura)
(Proost!)

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis