Vandaag na een korte, doch deugddoende nachtrust, omstreeks 8u15 opgestaan. Net tijd genoeg om alles een beetje op te ruimen in huis en de koffers in te laden. Om 10u30 eerst Branko, onze home- en dogsitter voor de komende dagen, opgepikt. Rond kwart voor elf arriveerden we quasi gelijktijdig met de bus van Lauwers aan de parking van het zwembad. Onze chauffeur was alvast blij dat wij en nog ander koppel uit Bornem zo stipt aanwezig waren. We konden al direct op de juiste plaatsen gaan zitten, aangezien deze bus ons naar Kroatië zou brengen. Dus geen overstap meer en geen gejongleer met reiskoffers... Nadat we de handen ontsmet hadden en onze plaatsen hadden ingenomen, konden de mondmaskers eindelijk af. Onze zetels waren van de zetels voor ons afgeschermd met een plexiglas. Voordeel Is dat de speekselpartikels van degene die voor je zit een serieuze omweg moeten doen om tot bij jou te geraken. Nadeel is wel dat je constant naar je eigen spiegelbeeld zit te kijken. Ik ben nu wel gewoon van mijn schoon beeltenis ‘s morgens in de spiegel te bewonderen, maar 16 uur aan één stuk, is zelfs voor mij lang. (Allé gij ...)
Om 10u50 vertrokken we aan Serwir, 25 minuten voor het geplande vertrekuur. Dat ze nu nog eens zeggen dat de Van den Hendes altijd te laat komen... Om 11u25 pikten we onze eerste medereizigers op aan de Carpoolparking in Gentbrugge. Daar stonden we uiteindelijk nog dik twintig minuten te wachten, tot ene meneer Becket naar onze chauffeur belde dat de familie Godot niet weer kwam. Vanuit Gentbrugge ging het nog naar Aalst en Groot-Bijgaarden, waar nog een handjevol mensen opstapten. Als laatste tussenstop voor we eindelijk richting Kroatië zouden rijden, stopten we op de parking in Oud Heverlee. Onze chauffeur was ons vermoedelijk al beu, want die nam al afscheid van ons. In Oud Heverlee zouden we na een half uur opnieuw vertrekken. Om de bus wat te verlichten werden de deuren opengezet. Plots zaten we precies middenin de opnames van de goedkope horrorfilm Attack of the killerbees. Verschillende wespen waren de bus ingevlogen en iedereen was wild rond zich aan het slaan. Gevolg: minstens 10 dodelijke slachtoffers, voornamelijk onder de wespen. Bettina was kampioen wespen meppen. Gevolg is echter dat we door al die wespeningewanden, bijna niets meer door het raam zien. Nog maar te zwijgen over de kleverige brij op haar gsm, die als moordwapen werd gebruikt, Om 13u45 waren we nog steeds ter plaatse: er waren nog zes reizigers vermist. Na enige tijd bleek dat die er al lang waren, maar zoals een koe naar een trein naar onze bus hadden staan kijken... Eind goed al goed, we vertrokken uiteindelijk met zijn 21 naar onze eindbestemming. Van onze chauffeurs Erwin en Gunther vernamen we dat er oorspronkelijk 38 mensen ingeschreven waren. Corona zorgde alvast voor de eerste beperkingen: we zouden deze keer geen glaasje Cava moeten drinken. Van Madame Wilmès mocht zelfs geen drank en eten aan boord verkocht worden. Onze chauffeurs hebben echter wel voor een geheime voorraad plat en bruiswater gezorgd. Ook het toilet aan boord mag eigenlijk niet gebruikt worden. Maar gelukkig zien ze daar bij Lauwers het nut niet van in: wat zou er het veiligste zijn ? Met 21 man een toilet gebruiken op een bus of in een groezelig wegrestaurant maar toilet gaan , waar er dagelijks duizend man zijn behoefte gaat doen? Ook ons gebruikelijk ontbijt in Slovenië kan omwille van Corona niet doorgaan.We rijden rond langs Italië en zullen we tot in Kroatië moeten wachten alvorens we kunnen ontbijten...
Ondertussen zijn we al ettelijke regenbuien en kilometers verder. Het is nu 17u50 en we zijn stilaan op weg naar onze eerste stop In Wonnegau... Met de nadruk op stilaan, want momenteel is het aanschuiven in een kilometerslange file... Tijd om de virtuele pen even aan de kant te leggen..... 19 u .... opnieuw op weg. Mensen die geen bokes bijhadden, hadden pech.... Restaurant was om 18u gesloten, volgens mij toch een uur dat de doorsnee mens iets wil eten... Die Duitsers die blijven ons kloten... Wij hebben een muffin gedeeld en onze eigen voorraad drank ingeslagen. Uitdrogen zullen we onderweg zeker niet doen....
Om de kilometers wat sneller te doen passeren werd een eerste dvd opgezet. Voor de 500e keer konden we Richard Gere en zijn hond Hachiko zien sterven op het scherm. Na de film nog even een korte plaspauze genomen in Leipheim. Vervolgens rijden we verder richting München, terwijl voor de geïnteresseerden ‘La vita è bella wordt gedraaid. Nog twee uurtjes verder rijden nu en dan houden we onze middernachtstop in Irschenberg. De laatste stop alvorens de nacht in te duiken. De volgende keer dat we dan stoppen zal voor een ochtendkoffietje in Italië zijn. Tijd om stilaan de pen neer te leggen vandaag en een beetje te gaan rusten, alhoewel niet makkelijk met het Italiaans geratel van Roberto Benigni op de achtergrond.... Slaapwel en tot morgen !

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis