Vandaag iets vroeger opgestaan dan anders, zodat we rustig konden ontbijten alvorens Mario ons kwam oppikken voor onze excursie. Om 9u15 stond Mario ons reeds op te wachten aan de receptie. Een minibusje bracht ons eerst naar Groznjan. Groznjan is een schilderachtig dorpje gelegen op een heuvel in het binnenland. Groznjan kent eigenlijk een trieste geschiedenis, Toen de Duitse bezetters in WO II oprukten naar het dorpje, is op één nacht tijd zowat de hele bevolking 'verdwenen' om te vermijden dat ze door de bezetter zouden ingelijfd worden in het Duitse leger. Velen zochten hun toevlucht in nabijgelegen grotten in Kroatië en Slovenië. Daar zijn duizenden mensen echter van ontbering omgekomen. Nu nog worden er door toevallige grotbezoekers skeletten aangetroffen. In Slovenië werden vorig jaar nog in één grot de resten van 1700 ongelukkigen aangetroffen. Na de oorlog keerde niemand terug naar het dorp. Het dorpje raakte volledig in verval. Begin jaren zeventig kwam een Brits kunstenaar naar het dorp en nam zijn intrek in één van de huisjes, dat hij beetje per beetje weer opknapte. In de jaren die daarop,volgden kwamen steeds meer kunstenaars in de zomer naar Groznjan afgezakt en leefde het dorpje volledig weer op. De kunstenaars kregen vanwege de overheden toestemming om de huizen te betrekken, zo lang ze er zorg voor droegen. Inmiddels keerden enkele ouderen weer terug naar het dorpje. Aangezien hun huizen nu reeds werden ingenomen door de verschillende kunstateliers en gallerijen, werd speciaal voor hen een home gebouwd. In de zomer bruist Groznjan dus van het leven, maar 's winters gaan de kunstenaars weer naar huis en blijven de toeristen weg. Dan verandert Groznjan weer in het spookdorpje van weleer.... In Groznjan hadden we ruim de tijd om rond te snuisteren in de vele winkeltjes, even van de truffel te proeven en om een fris pintje te drinken.
Van Groznjan gaat het richting Buje.... Buje was ooit de hoofdstad van de provincie, één van de eerste bischoppen San Servolo was er gehuisvest.. van die bruisende srad schiet niets meer over, de meeste huizen staan leeg. Smalle straatjes laten niet toe dat je de huizen van het oude stadscentrum met de wagen kan bereiken. De wegen bestaan er uit grote stenen, spekgladde plaveien, dus ook te voet is het opletten geblazen. De jeugd is dus reeds lang uit de stad vertrokken. Wanneer iemand van de oudere bevolking komt te sterven, blijft het huis gewoon leeg achter. Winkeltjes en zels een hele school staan al jarenlang leeg. Bovenop de heuvel staat een oude kerk, gebouwd op de fundamenten van een Romeinse tempel. Stukken van de zuilen van de tempel werden als bouwsteen voor de 'nieuwe' kerk gehouwd. Door een plaatselijk omaatje wordt de kerk voor ons geopend. De meeste kerken in Kroatië worden afgesloten vanwege de diefstallen. Diefstallen voor 99% gepleegd door toeristen! In de kerk hangen prachtige Venetiaanse schilderijen. Enkele van deze schilderijen zijn van de beroemde Venetiaanse kunstschilder Titiaan, Tiziano Vecelli voor de vrienden. Bij het buitengaan stopte iederen oma wat wisselgeld toe. Zelden iemand zo dankbaar geweten voor wat wisselgeld, sommige mensen kregen een zoen, anderen een knuffel.... Die paar euro die wij als kleingeld beschouwen, betekenen heel wat meer in het leven van de arme Kroaten.. Het enige dat nog verder leeft van het ooit bruisende Buje is de naam van de bisschop. De naam San Servolo staat nu voor een lekker biertje, gebrouwen in het nieuwe stadsgedeelte van Buje, en in verschillende kleurvariëteiten te verkrijgen.
Vanuit Buje ging de rit naar Brtonglia, waar de plaarselijke wijnboer Veralda is gevestigd. Bij ontvangst mochten we al onmiddelijk proeven van een 'nieuwigheidje', een sprankelende rosé 'champagne'. Hierop volgde een bezoekje aan de wijnboerderij, waar Mario kort het proces van druif tot wijn toelichtte. En dan was het tijd om te proeven: eerst een lekker muskaatwijntje, gevolge door een witte, een rosé en een rood wijntje. De proevertjes waren eigenlijk goed gevulde glazen, je begon het op het eind al goed gewaar te worden. Gelukkig was er ook een hapje voorzien: brood met kaas, Istriaanse ham en een tweetal verschillende soorten worst. Tot slot konden we ook nog eens proeven van de lekkere Istriaanse olijfolie, dag en nacht verschil met de olijfolie die bij ons kennen...
Na de proeverij was er de gelegenheid om wat te kopen. Tegen dat alle inkopen waren afgehandeld, was het stilaan tijd om richting hotel te vertrekken.
Na het avondmaal trokken we voor een laatste maal richting Porec. Deze keer gingen we met het toeristisch treintje. De rit was echter niet zo comfortabel als gedacht: dankzij het schokkerige ritje konden we 20 minuten later in Porec nog steeds proeven wat we een uur daarvoren gegeten hadden. Porec leeft blijkbaar 's avonds: in het tamelijk rustige winkelstraatje van overdag, krioelde het nu van het volk.... uiteindelijk zijn we in één van de souvenirwinkeltjes beland om een paar snuisterijen aan te kopen. Toen we aan de man in de winkel vroegen om even het souvenirtje uit de doos te halen om te bekijken, was dat blijkbaar al te veel gevraagd. Het eerste souveniertje bleek in orde, maar bij het tweede souveniertje stelden we een beschadiging vast. Met wat Kroatisch gegrom erbij, nam hij een nieuw doosje en liet hij zien dat de inhoud ervan in orde was. Toen Bettina hem vroeg om het allereerste souveniertje nog eens te bekijken, voor de zekerheid, begon de man haar gewoon uit te lachen en stak hij een hele repliek in het Kroatisch af. We hebben hem vriendelijk goeienavond gewenst en hem laten staan met zijn drie souveniers. Ik geef toe het is niet gemakkelijk om een onvriendelijke Kroaat aan te treffen, maar wij hebben er toch ééntje kunnen vinden.... Souveniertjes hebben we dan uiteindelijk nog gevonden bij een vriendelijke jongeman aan één van de stalletjes in de haven... Het werd stilaan tijd om weer richting hotel te gaan. We hadden geluk, het treintje richting Zelena Laguna stond nog te wachten. Of toch niet? Bij nader toezien bleek het treintje afgeladen vol te zitten. We hadden dus de keus om ofwel meer dan een half uur te wachten op het volgende treintje of om te voet richting hotel te wandelen... we opteerden voor het laatste. Onderweg hoorden we plots dat er vuurwerk werd afgestoken in Porec. Een mooi plaatsje uitgezocht, met zicht op Porec en het vuurwerk, de GSM uit de broekzak gevist met de bedoeling een paar foto's te nemen, om dan vast te moeten stellen dat de laatse vuurpijl reeds werd afgeschoten... geen fotootjes dus. Na een wandelingetje van 45 minuten aangekomen aan het hotel en na een verkwikkende douche ons bedje ingedoken. Morgen onze laatste volledige dag in Kroatië.

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis