Dag 2: ergens tussen 1u en 2u.... Slapen op een bus is echt geen evidentie, hoe comfortabel de stoelen ook zijn.... rond 1u word ik gewekt door een enigszins licht brommend geluid. Ik dacht aanvankelijk aan een motorstoring van de bus. Toen ik Pascale plotseling 'sssstttt." hoorde fluisteren en het geluid na een licht grommend protest ophield, veronderstelde ik dat de oorzaak bij Patrick lag... ik keek buiten en zag dat het eindelijk was opgehouden met regenen. Toen ik de slaap uit mijn ogen had gewreven, stelde ik echter vast dat we in een lange tunnel aan het rijden waren.... bij het buiten rijden viel de regen weer met bakken naar beneden. Rond 4u is het eindelijk opgehouden met regenen. Om 6u even halt gehouden in Slovenië om even de benen te strekken en wat overtollig vocht te verwijderen. Een uurtje verrder kwamen we aan in Izola, waar we in hotel San Simon konden genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet. Hier verlieten onze Vlaamse chauffeurs de bus en werd ons lot in de handen van een Sloveense chauffeur gelegd. Om 8u begonnen we aan onze laatste etappe. Deze etappe voerde ons van hotel,tot hotel en met mondjesmaat verlieten de gasten de bus. Bij het eertse hotel in Kroatië kregen we bezoek van een ouwe bekende, Don Mario, onze gids van vorig jaar. In zijn Slove-Kroatisch Nederlands bezorgde hij ons allerlei nuttige informatie over ons komend verblijf. Rond 9u45 kwamen we bij ons hotel aan. Gauw ingecheckt en onze koffers achtergelaten in de lockerroom. Gauw wat geld gewisseld en daarna naar de bar gespurt, waar we hebben genoten van een eerste cocktailtje. Na ons drankje hebben we een eerste stapje richting Porec gezet, maar halverwege hebben we halt gehouden bij een Italiaans restaurant waar we een Griekse salade hebben besteld. Kan het nog internationaler? In Kroatië bij een Italiaan een Griekse salade bestellen! Om het helemaal af te maken hebben we in het Engels besteld.... Na het eten was het tijd om onze kamers te gaan betreden. We hadden chance want toen we aankwamen bij de receptie kregen we te horen dat onze kamers reeds gekuist waren. De verrassing was des te groter toen we de deur van kamer 218 openstaken. Het bed was onopgemaakt, handdoeken lagen op de grond, vuilnisbak puilde uit. Ofwel was deze kamer dus gekuist door een blinde Pools poetsvrouw, ofwel was ze nog niet gekuist... Onmiddellijk gemeld aan de receprie, waar ze zich wel honderd maal hebben geëxcuseerd. Ze zouden direct iemand sturen. Ondertussen zijn we dan maar even op de kamer van Pascale en Patrick gaan kamperen. Voor Pascale hadden de poetsdames ook nog een cadeautje achtergelaten: in de schuif van de kleerkast lag nog een nieuw paar sokken, eigenaar onbekend, slechts één keer gedragen... zij hadden waarschijnlijk geweten dat er in Pascale haar wintersokjes van afgelopen nacht gaten zaten... Na een half uur wachten en heel,wat over en weer geloop van drie poetsdames, raakte onze kamer eindelijk ook in orde. Ondertussen waren er in kamer 217 ook problemen opgedoken: de kluis vertoonde kuren en gaf telkens een error als je de code intikte om te openen... Heel vervelend als je spullen erin steken. Na een melding aan de receptie kwam "herr hausmeister" himself de kluis openen met zijn mastercode. Deze snode grijsaard moet er niet op rekenen dat er op zijn Facebook vriendschapsverzoek zal worden ingegaan, moest hij er één aan Pascale willen versturen. Deze man was blijkbaar nogal aan de onbeleefde kant geweest en was duidelijk een beetje overwerkt. Gelukkig ging de kluis weer open.... even toch....want wat later diende "herr hausmeister" opnieuw opgetrommeld te worden voor hetzelfde probleem.... wederom kwam de vriendelijkheid zelve ter plekke met zijn wondercode en opende de safe. Veiligheidshalve voerde Patrick een nieuwe code in nadat mister friendly was vertrokken en de kluis ging zonder problemen dicht... maar niet meer open! Een derde keer de hausmeister optrommelen leek op dat moment niet echt een goed idee, want dan zuden er wel eens ongelukken kunnen gebeuren... Ondertussen was Don Mario ook ter plaatse gekomen om eens te horen of we in enkele excursies waren gëinteresseerd. We lieten onze keuze vallen op hetvolgende: een viscruise met bezoek aan Vrsar, Rovinje en de Lim-fjord, een bezoek aan schildersdorp Grosznjan, het oude dorpje Buje en een wijnproeverij. Ten slote brengen we ook nog een bezoek aan Brijuni, het buitenverblijf van voormalig veldmaarschalk Tito. Een goedevuld programma dus voor de rest van de week... Om 18u30 was het tijd voor het avondmaal. Een streling voor het oog, maar nog meer voor de smaakpapillen. Aangezien we ons buikje goed rond hadden gegeten, besloten we niet de volle 4 km naar Porec te wandelen, maar wandelden we even de andere kant op. We zochten een plaatsje uit langs de waterkant en bleven daar even hangen tot de zon achter de horizon was verdwenen. De avond werd uiteindelijk afgesloten op een terrasje waar we nog even nipten van een klein pintje van een halve liter, terwijl de plaatselijke Celine Dion haar beste liedjes ten berde bracht in het Duits met redekijk wat haar erop. Moe en voldaan zochten we ons bedje op. Terwijl Happy Burssday van Celine nog nazinderde, viel ik langzaam in slaap....

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis