Na een deugddoende nacht en een heerlijk ontbijt, staat er vandaag een dagje Porec op het programma.
Porec ligt op ongeveer 4,5 km van ons hotel. Aangezien het nog vroeg op de dag is en we allemaal nog redelijk fris zijn, besluiten we om te voet naar het stadje te trekken.
Omdat we het gebod ‘de dorstigen laven’ zeer ernstig nemen, houden we ongeveer halfweg het traject een korte pauze. Tijd voor een half litertje Karlovacka, een plaatselijk gebrouwen biertje. Nadat we ons opnieuw wat moed hebben ingedronken, vertrekken we voor het tweede deel van het traject. Wanneer Porec in de achtergrond opdoemt, willen de dames in het gezelschap eerst een kleine fotoshoot organiseren. Na wat gephotoshop is iedereen uiteindelijk tevreden met het resultaat en kunnen we weer verder.
Op de kaai van Porec staan enkele kraampjes opgesteld. Vrouwen en kraampjes, de ideale combinatie… We waren nog geen 5 minuten in Porec of het eerste souvenir was al gekocht.
Met veel moeite kon ik de vrouwen van de kraampjes losrukken en wandelden we verder over de kade, richting oude binnenstad. Enkele straatjes en een snoepwinkel verder besloten Bettina en ik om al richting Wine Corner te trekken, terwijl Pascale en Kristien nog even verder het stadje in gingen. Wij zijn na vier keer Porec ondertussen al vaste gasten in de Wine Corner.
Het was even schrikken toen we plots een vreemde garçon uit de bar zagen komen om ons te bedienen, maar hij kon ons gauw geruststellen dat den Toni nog steeds de eigenaar was. Hijzelf was ‘second in command’. Den Toni zou wat later aan zijn shift beginnen. De eerste karafjes van de overheerlijke rosé werden besteld. Nog voor ons karafje leeg was, kwamen Kristien en Pascale ons vergezellen aan tafel. Ook Pascale bestelde een karafje rosé, Kristien bestelde iets niet alcoholisch. In de Wine Corner kan je immers alles verkrijgen, ook al doet de naam van de zaak misschien anders vermoeden. De zaak heeft de naam te danken aan het feit dat jaren geleden de hoek waar de zaak is gevestigd, volledig met druivenranken was overgroeid. Ondertussen is de groendienst van Porec eens gepasseerd en werd de druivelaar serieus teruggesnoeid, maar de zaak heeft de naam blijven houden. Wie in Porec komt, moet er zeker eens passeren… Nog voor zijn shift begon, zagen we plots Toni in de zaak verschijnen en volgde er een hartelijke begroeting. Ons uitgebreid ontbijt van vanmorgen was ondertussen al verteerd, dus besloten we een klein hapje te bestellen. Toni ging eerst nog even thuis zich wat opfrissen alvorens hij ging komen werken. Maar vermoedelijk had hij gehoord wat we hadden besteld en tegen zijn compagnon verteld dat hij een efforke moest doen. De ‘second in command’ kwam plots een tafel bijzetten en zei dat hij ons een ‘specialijke’ ging bezorgen. In afwachting daarvan bestelden we alvast nog 3 karafjes rosé bij. Even later kwam hij aandraven met een serieus uit de kluiten gewassen tapasschotel. Olijfjes, pancetta, prosciutto, manchego, worst, tomaatjes, pepertjes, genoeg om een heel leger eten te geven. Hoe erg we ook ons best deden, de schotel bleef precies even vol liggen. Om alles nog wat door te spoelen werd er nog eens drie karafjes rosé besteld, maar blijkbaar was dat voor bepaalde mensen de spreekwoordelijke druppel te veel… Ik zou in geuren en kleuren in detail kunnen vertellen wat er toen allemaal is gebeurd, ware het niet dat wij op weg naar Kroatië de heilige eed ‘what happens in Croatia, stays in Croatia’ hadden gezworen. Nicht wahr, frau Dister?
Nadat we uiteindelijk de rekening hadden gevraagd, kregen we eerst nog een shotje zelfgebrouwen Terranino aangeboden. De overschot van de royale tapasschotel kregen we mee. Toen Toni hoorde dat we donderdag op Fish Picknick gingen, kwam hij nog met een fles rosé opdraven.
Aangezien het stappen voor sommige mensen al wat moeizamer ging, zouden we het treintje richting hotel nemen. Eerst nog even een eerder gekocht souvenir ophalen. De restjes van de tapas werden veiligheidshalve in de vuilnisbak gedeponeerd, want die hadden de hele middag al in de warmte gestaan.
Bij aankomst in het hotel gingen we eerstvolgende wat rusten en ons opfrissen alvorens aan het diner aan te schuiven. Vlak voor het diner kregen we het verontrustend bericht van Pascale dat ze niet kwam eten. Zij had bij haar terugkeer enkele ‘jappen’ gegeten en die waren blijkbaar een oorlog begonnen met hare genuttigde rosé. Dus had ze even geen eetlust.. Niets dan last met die jappen…
Terwijl wij samen met Kristien aan het avondmaal zaten, kwam Pascale toch aangedraafd. Blijkbaar was er even een wapenstilstand tussen de jappen en de rosé en besloot ze toch een hapje mee te eten. Moe en voldaan besloten we na het avondmaal onze kamers op te zoeken. De IPad werd bovengehaald om naar de wedstrijd Wit Rusland - België te kijken. Na de derde goal van de Rode Duivels werd alles donker… Aan Familie ben ik zelf niet meer toegekomen …

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis