Eindelijk…

Eindelijk is het zo ver… Na maandenlang geteisterd te zijn geweest door alle mogelijke Corona-verplichtingen, kunnen we eindelijk nog eens op reis… De koffers werden reeds zaterdag gepakt en staan klaar in de gang om ingeladen te worden. Het is nog even wachten op chauffeur Branko die ons tegen 11u naar hotel Serwir zal brengen. Het is de eerste keer dat Branko met onze Peugeot 5008 (automatic) gaat rijden, dus met een bang hart hopen wij (Gert dus) er heelhuids toe te komen. James en Ludo zullen achterblijven om op het huis te passen, maar kijken me toch maar heel vertwijfeld aan wanneer ik de deur voor hun neus sluit.
Branko is netjes op tijd en rond 10u30 kunnen we de bagage inladen. Met dichtgeknepen billen, gesloten ogen en ingehouden adem neem ik plaats op de achterbank. Tien minuten later sta ik met lichte buikkrampen, zwarte vlekken voor de ogen en licht cyanotisch op de parking van het zwembad. We hebben de rit heelhuids overleefd…
Na een tiental minuten komt Kristien toe. Aan de grootte van haar koffer te zien, heeft,ook zij haar hele garderobe ingeladen. Zelfs sokken ontbreken niet beweert ze … Altijd handig in Kroatië, waar het momenteel 28gr in de schaduw is.
Nog een kwartiertje later wordt Pascale door haar persoonlijke privéchauffeur Franky op de parking afgezet. Met 22kg aan bagage breekt Pascale met glans het record.
En dan is het wachten geblazen, want het enige dat nog ontbreekt is de bus van LAUWERS. De snoepjes van Pascale zijn dan ook al een heel eind gezet, wanneer de bus om 12u35 de parking opdraait. Ruim een kwartier na het afgesproken vertrekuur.
Tijd om afscheid te nemen en onze koffers in het bagageruim op te bergen. De bestuurder heft zich net geen hernia aan de koffer van Pascale.
Ik kijk bij het vertrek nog snel even naar onze auto, want het is misschien de laatste keer dat ik hem in deze staat zie.
De bus rijdt ons naar Berchem waar nog enkele reizigers zullen worden opgepikt. We waren nog niet aan de Kennedytunnel aangekomen, of ik had al twee keer een whiplash opgelopen. Ik kreeg stilaan het vermoeden dat onze chauffeur geen rijbewijs had of blind was, of misschien wel beide. Hij vond het blijkbaar zeer plezant om tot aan de staart van de file te rijden om dan volop op de rem te gaan staan.

Nadat we in Berchem de laatste reizigers hadden opgepikt, werd er koers gezet naar Heverlee, het officieel vertrekpunt. Onderweg nam de blinde bestuurder zonder rijbewijs nog even het woord om een poging te doen om het verder verloop van de dag uit de doeken te doen. Hij stelde zich voor als Guy ( nee niet dé Guy van Tine, maar wel die van Lauwer(s). Toen zijn publiek niet stil genoeg was naar zijn zin, brulde hij ineens door de microfoon of het wat stiller kon. Vriendelijke gast, dé Guy…

Om 12u25 kwamen we aan in Heverlee. Nog ruim de tijd om een broodje te eten en wat te drinken. Om 13u45 was het tijd om de koffers over te laden in de bus die ons uiteindelijk naar Kroatië zou brengen.

Wij werden door bestuurders Ronny en Gunther aan boord verwelkomd. Deze keer op eens een vriendelijker manier dan eerst op de dag. Na het vertrek werd er een voorraad drankkaarten aangeschaft, zodat we zeker niet uitgedroogd in Kroatië zouden aankomen. Uiteraard werd de reis aangevat met een glaasje cava en iets met minder bubbels voor Kristien. Vervolgens werden de eerste fotootjes aan boord genomen. Hoe minder cava er in de flesjes was, hoe meer de foto’s begonnen lijken op beelden van een schoolreis van de beschutte werkplaats…

Reeds een eind in Duitsland werd het tijd voor onze eerste koffiestop / plaspauze. Ondertussen hadden we ook het nieuws vernomen van het schielijk overlijden van ballonvaarder Wim Verstraeten en acteur Jean-Paul Belmondo. Ik heb onmiddellijk laten weten dat we wegens onze reis, niet op de koffietafel aanwezig konden zijn.

Om 18u30 vertrokken we opnieuw en werden onze broodjes, die we vlak voor de pauze hadden besteld, opgediend. Broodje Martino, broodje hotdog en nog veel werden allemaal vers aan boord bereid. Na het avondmaal kregen we als dessert nog twee films voorgeschoteld. In Johnny English strikes again, kregen we de doldwaze fratsen van Rowan ‘Mr Bean’ Atkinson te zien. De tweede film,waren de fratsen fan FC De Kampioenen,in Afrika te zien, kort samengevat als ‘man,man, man… miserie, miserie, miserie… Gelukkig werd de film halfweg nog even onderbroken voor een koffiepauze.
Na de pauze werden we echter verplicht om de film nog uit te zien. Rond middernacht werd dan de laatste stop,ingelast. Na een deugddoende koffietje was het moment aangebroken om de zetels plat te leggen, de sokken aan te trekken, een giletje boven te halen tegen de kou en de ogen te sluiten. De lichten werden gedoofd… tijd voor een deugddoende nachtrust… Of niet ???

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis