5u30..... het irritante geluid van de wekkerradio doorklieft de duisternis van onze slaapkamer. Buiten is het nog donker, Bettina is nog in een diepe slaap verzeild... Rap gewassen en aangekleed en vervolgens een poging ondernomen om Bettina wakker te krijgen. Ondanks alle pilletjes die ze moet nemen, lukt dit wonderbaarlijk snel... alleen het in gang geraken verloopt wat moeizamer. Een katttewasje, geen eten en direct beginnen werken ( dieren verzorgen, koffers inladen, auto gaan tanken ....): ik ben nog niet eens in Polen, maar begreep al meteen hoe die kampgevangenen zich s morgens moeten hebben gevoeld. Na het tanken tref ik Bettina in de keuken aan waar ze niet alleen aan het worstelen is met zichzelf, maar ook nog met het beleg en een aantal sandwiches... uiteindelijk komt alles in orde en zijn we om 5u35 Saina gaan oppikken en om 5u40 arriveren we bij Jana. Vier minuutjes later staan we aan Serwir, dus hopelijk geen Pro Justitia in mijn bus deze week...over bussen gesproken... die van Lauwers stond ons reeds op te wachten. Gauw de koffers ingeladen en ons een plaatsje aan boord gezocht. Normaal gezien vertrekt de bus om 6 u maar meneer en mevrouw Vanrossem - Van Limbergen vinden het niet nodig om op tijd te komen. Om 6u15 maakt onze chauffeur aanstalten om te vertrekken en komt het koppel doodleuk en op hun dooie gemakje afgewandeld. Met een vrolijke goeiemorgen stappen ze op de bus, gevolgd door enkele iets minder vrolijke opmerkingen van enkele medereizigers. Met een kwartier vertraging vertrekken we naar de centrale opstapplaats in Ranst. Om 6u38 komen we aan in Ranst. Voordat we onze koffers in de juiste bus deponeren, is er nog tijd voor een hapje en een drankje. Voor de zekerheid nog een worstenbroodje van de Panos gegeten, want wie weet wat we de volgende dagen voorgeschoteld krijgen... Om 7u15 hebben we dan onze koffers overgebracht naar bus 7; de bus naar Krakau. Het afleveren van die bagage lijkt altijd een beetje op het begin van WOIII. Trekken en duwen om.toch maar als eerste die valies aan boord te krijgen. Sommige mensen denken echt dat die bus zonder hen gaat vertrekken. Wij nemen onze zetels in, uiteraard op de eerste rij, zodat we goed zicht hebben en vertrekken om 7u25 richting Lummen, waar nog 4 passagiers moeten worden opgehaald. Wanneer wij om 8u05 in Lummen arriveren, zijn deze vier ook nergens te bespeuren. Opnieuw een kwartier later komen zij ook rustig aangewandeld en kunnen we om 8u23 eindelijk de eerste etappe van onze reis naar Krakau aanvatten. Vandaag rijden we tot in Bautzen aan de Duits-Poolse grens, zo een slordige 800 km. Aanvankelijk lijkt de rit zeer vlot te verlopen.... maar om 9u31 stopt de wereld toch even met draaien.... Een trillend gevoelig de linker broekzak, messenger-bericht, 1 blik op het scherm was voldoende om de adem af te snijden....
Ik kan nog net tegen Bettina zeggen: ‘het is slecht nieuws....’. Op het kleine scherm staat te lezen dat S., iemand uit ons vriendengroepje, heeft besloten om niet langer te strijden tegen het grote zwarte monster dat haar gezondheid ernstig bedreigt. Voor ons een donderslag bij heldere hemel.... Typen lukt me niet meer, maar ook de woorden die anders oh zo makkelijk op papier gezet worden, kwamen nu niet meer... even dacht ik er aan om.onmiddellijk met deze vakantieblog te stoppen, maar dan herinnerde ik mij dat S. één van mijn vaste lezers was.... Ik wil daarom ook dit blogje verderzetten in de hoop,dat S. dit toch nog leest.... S. als je dit nog zou lezen, weet dan dat wij enorm veel bewondering hebben voor de.moed die nodig is om deze beslissing te nemen. We kunnen niet anders dan jouw wens respecteren, ook,al doet ons dat verdomd veel pijn.... maar niemand verdient het om nodeloos af te zien. Onze pijn zal op termijn verminderen en plaats maken voor mooie herinneringen... en dat zijn er heel wat!

Tussen het krijgen van het bericht en onze eerste tussenstop in de buurt van Keulen liggen nauwelijks twintig minuten, maar die,lijken een eeuwigheid te duren.... Omstreeks 13u25 hebben we een kleine 380 Km afgelegd en is het tijd voor een middagstop. Na het middageten zetten we onze tocht verder, maar heel ver geraakten we niet.... Wat verderop is blijkbaar een zwaar ongeval gebeurd, waardoor het verkeer kilometers ver stil staat.... Chauffeur Bart besluit om op zijn GPS te vertrouwen en verlaat de autosnelweg om via het plaatselijke wegennet rond het ongeval te rijden... Later zou blijken dat dit misschien niet zo een goed idee was, want we hebben heel wat kilometers rondgereden over smalle, kronkelende baantjes, niet altijd een sinecure voor zo een grote bus....
Maar deze route touristique had ook zijn voordelen. We hebben de Kaliberg kunnen zien: een zoutberg van 1,6 km lang, 750 meter breed en 75 meter hoog: daar kunnen heel wat zoutvaatjes mee worden gevuld. Voor onze gids Wim, die ons ons onderweg al had bestookt met heel wat informatie en flauwe moppen en de EG-verordening ivm rij en rusttijden al tot vervelens toe had aangehaald, werd het ook een hoogdag. Hij kreeg bijna een spontaan orgasme bij het zien van de restanten een oude wachttoren aan de voormalig Oost-Duitse grens. Bijna twee uur nadat we de snelweg hadden verlaten voor dat ongeval, kwamen we weer op de snelweg uit. Vanop snelweg konden we een blik werpen op het voormalige kamp Buchenwald met ernaast het grote witte gedenkteken. Het was tien ongeveer 16u30 en we moesten dan nog steeds 327 km rijden. Het zou dus ruim 20u30 worden eer we , uiteindeljk onze .eindbestemming voor vandaag zouden bereiken. Iets later dus dan de geplande 18u.... Om 17u10 dan nog laatste stop gehouden ( rij- en rusttijden, weet je wel....): kleinigheidje gegeten bij een garçon die overliep van vriendelijkheid (NOT) en op de koop toe bij het afrekenen zichzelf een fooitoe-eigende. De laatste uurtjes legden we in complete duisternis aan want ondanks de afstand van maar 800km wordt het hier opmerkelijk vroeger donker. Om 20u30 kwamen we dan uiteindelijk aan in ons hotel,in Bautzen, waar we ondanks het late uur toch nog konden genieten van een lekker buffet. Na het eten doken we ons bed in, want morgenvroeg om 8u15 zetten we onze tocht richting Krakau verder, met eerst nog een tussenstop in Wroclaw. Bettina slaapt ondertussen gelijk een (toch enigszins rumoerig) roosje.... Ik kon de slaap niet vatten, dus toch maar geprobeerd iets op papier te zetten.... Het is 1u45 en ik gebruik de deleteknop meer dan dat ik juiste letters typ, dus misschien toch maar tijd omgaf te ronden? Binnen 4,5 u loopt de wekker af .... Ik zie jullie morgen!

Geschreven door Bettina.en.gert.op.reis