1 Bâlea Lac: IJskoud hoogtepunt van mijn reis (2034 m)
2 Waarom ik terug wil naar Sibiu

1 Bâlea Lac: IJskoud hoogtepunt van mijn reis (2034m)

Roemenië heeft prachtige natuur, maar het vergt enige planning om die zonder auto te bereiken. Ik heb in Sibiu een bus gevonden die je op één dag heen en terug brengt. Je kunt ook een paar dagen in de bergen blijven, maar met mijn enkel zitten lange en steile wandelingen er niet meer in. Overigens, als je met z'n tweeën bent, is een reguliere taxi goedkoper. Ik haal koffie en wacht op de parkeerplaats op een busje. Ik mag voorin zitten en onze chauffeur vertelt trots dat hij in dit busje de legendarische band Korn uit Amerika heeft gereden.

We rijden het eerste stukje van de Transfăgărășan - een van de mooiste wegen over de bergen. De weg heeft een keerzijde; ze is vijftig jaar geleden gebouwd onder het regime van Ceausescu om troepen te kunnen verplaatsen als Rusland Roemenië zou binnenvallen. Niet heel gekke gedachte met de invallen in Tsjechoslowakije in '68 en Hongarije in '56. Ook heeft Roemenië een lange geschiedenis van verzet tegen Rusland. Wel waren de werkomstandigheden erg slecht en zijn er bij de bouw van deze weg behoorlijk wat slachtoffers gevallen. Inmiddels is het een toeristische hotspot van Roemenië: je kunt met de auto tot 2034 meter komen en er zitten veel beren (die helaas door domme touristen gevoerd worden).

Ons busje stopt bij de telecabina waarmee je ook naar boven kunt. Het is heerlijk weer en het meer is (nog) rustig. Je kunt er diverse hikes starten verder de bergen in, maar na Blidaru weet ik dat me dat mijn enkel daarvan een paar dagen moet herstellen dus ik blijf bij het meer. Loop de ene kant op en geniet van een picknick op een mooi plekje. Hoog in de bergen zie ik schapen met hun herder.

Wanneer ik terugloop kom ik even langs de plek waar alle auto's stoppen vol met souvenir-kraampjes en klassieke etens stalletjes: mici, maïs, langoș, kurtos, fruit. Het is er erg druk. Even heb ik mooi uitzicht op de haarspeldbochten van de Transfăgărășan.

Ik wandel voorbij de telecabina langs de twee cabana's met restaurant, voorbij de camping plek en startpunt van de hikes. Ik kom vervolgens op een stuk terecht waar niemand komt. Door de opkomende wolken, is de overkant van het meer niet meer zichtbaar en waan ik me alleen in de bergen. Ik loop tot aan de rotsen waar het water uit de bergen het meer insijpelt en vind een plekje bij een grote steen met weinig steentjes en stukje ondiep water met zandbodem. Ik trek schoenen, sokken en broek uit en ga heerlijk pootje baden in het ijskoude water. Doet mijn voeten goed. Ook met mijn blote voeten op het zachte mos, loopt het heerlijk.

Na een uurtje krijg ik het koud en laat mijn voeten drogen in de zon. Ik heb geen wandel kleding ingepakt, maar wel drie colbertjes (ik kon niet kiezen welke kleur ik wilde meenemen). Vandaag is de eerste dag dat ik er wat aan heb en net als ze 100 jaar geleden deden, loop ik dus in pak in de bergen. By far overdressed, maar wel lekker warm. Ik neem de telecabina terug naar beneden, geniet nog even van de waterval die we passeren, en eet paar mici op het terras. Ik raak aan de praat met de dame van het kraampje met honing en neem een potje mee. De heenweg waren we met z'n zessen, de terugweg zijn we met drie. We wachten op een busje, maar later blijkt er voor ons een auto geregeld te zijn en de chauffeur staat al tijdje naast ons te wachten. Hij had de twee oekraïners met wie ik de auto deel wel gebeld, maar die herkenden het nummer niet.

2 waarom ik terug wil naar Sibiu
Terug in Sibiu zet hij me af bij de benedenstad en ik fris me op in mijn pension. De stad is veel rustiger nu de festivalgangers zijn vertrokken. Ik neem het advies van de pensionhouder, mijn reddende engel toen ik geen onderdak had, ter harte en ga eten bij het terras van de buren: casa Frieda. Mijn favoriete gerecht : tochitură staat op de kaart en Roemeense wijn is heerlijk. Sibiu flaneert en ik heb een prachtige plek om mensen te kijken.

Naast me zitten vier mannen in een geanimeerd gesprek. Een vriendin van hen passeert, wordt hartelijk begroet en schuift aan bij mijn tafel. Ze heeft een kunstboek bij zich dat mijn interesse wekt en we raken aan de praat. Het is Alexandra, die uitstekend Engels spreekt en in een mix van Engels en Roemeens me vertelt dat de tafel naast me dus een graficus, een horlogemaker (van zakhorloge tot aan kerkklokken) en een schilder (of beeldhouwer, ik weet het niet meer precies) zitten. Haar boek is een catalogus van een multi-etnisch kunstproject. Later schuift er nog een schilder met expositieruimte aan en twee vrienden die in Amerika wonen. We hebben het over kunst, Sibiu - ze zijn echt trots op deze stad - het artistieke klimaat in Roemenië en Nederland en het belang en de waarde van multiculturaliteit. Ik word uitgenodigd morgen de expositie te bezichtigen, maar leg uit dat ik wat pech had in Sibiu waardoor ik morgen al vertrek. Maar als mijn appartement wel bonafide was, was ik niet in pension helis gekomen, was ik waarschijnlijk niet bij casa Frieda gaan eten en had ik niet deze fantastische avond gehad. Ik trek de conclusie dat niet het noodlot mij getroffen heeft, maar Vrouwe Fortuna heeft ingegrepen.

Ik beloof volgend jaar terug te keren en als ik mijn ensemble meeneem, dan willen ze wel helpen een concert te organiseren - we worden vrienden op Facebook om in contact te blijven en Alexandra schrijft een aantal tips voor Cluj, Iași en București op. Na de heerlijke dag in de bergen heb ik een fantastische avond.

Geschreven door Tobia