Vroeg opgestaan, lunchpakket ingepakt en gaan wandelen. De zon schijnt vandaag, het is 25 graden, de bergen lonken. Er zijn 20 gemarkeerde routes en ik heb gekozen voor nummer 18 die het dichtste bij mijn appartement ligt. Ik wil vandaag de top van de Domogled bereiken (1105 meter, een klim van 932 meter). Al gauw vind ik de route. Er staan geschikte wandelstokken bij een steen en ik neem er eentje mee de bergen in. Die heb ik al snel hard nodig, want deze wandeling is enorm steil en nog wat glad van de regen van gisteren.

Ik ben twaalf jaar geleden in de Slowaakse Karpaten gevallen en twee ijzeren pinnen en een plaatje houden mijn rechterenkel bij elkaar. Maakt wel dat ik een minder flexibele enkel heb en ik heel langzaam klim en daal. Vorig jaar was ik in de Zarnesti-gorge (kloof) met een gids die ik had ingehuurd omdat er beren zaten. Hij heeft me ook ten dele over mijn angst weer te vallen heen geholpen door me tips te geven hoe te klimmen: goed je route uitkiezen: welke stenen en boomstronken kun je gebruiken om op te leunen - vooral voor mijn rechtervoet. Kleine stapjes en niet te voorzichtig lopen want dan val je sneller.

Naarmate ik hoger kom, zijn er best wel paar pittige stukken die ik een beetje spannend vind. Diep ademhalen, focus, route kiezen, niet aarzelen en gaan. Vier passages zonder bomen om aan vast te houden gaan goed en ik ben trots. Ik zie het stuk waar geen bomen meer groeien en ik over rotsen mijn weg kan vervolgen op nog een meter of 10-15 klimmen. Wel nog een moeilijk stuk van meter of vier. Het gaat mis en ik maak een sliding en glij zo'n anderhalve meter omlaag.

Flash-back van 2005 en ik ben in paniek. Ik durf niet meer voor - of achteruit. Slaat nergens op: in 2005 was het februari, in de avondschemering, gleed ik uit in de sneeuw met volle bepakking, had ik geen bereik, zou het flink gaan vriezen en kon ik niet meer staan. Nu is het ochtend, heb ik uitstekend bereik met mijn telefoon en heb ik alleen wat schrammen en blauwe plekken opgelopen. Wel is mijn wandelstok gebroken en heeft mijn enkel een flinke opdonder gehad.

Ik weet dat als ik bij de rotsen zal zijn, het minder glad is, maar niet minder steil. Ik denk niet dat ik dat zonder wandelstok kan. Ik denk ook dat - nu de schrik in mijn lijf zit - ik veel te voorzichtig ga lopen en vallen op de rotsen is groter risico dan op het zand. En hulpverleners zijn dan verder weg. Ga ik nou toch door? Vallen, opstaan, tanden op elkaar en doorgaan? Is het niet verstandiger om terug te gaan en een andere route te kiezen? Is het falen ? opgeven? als ik terug ga of getuigt het van lef om te durven stoppen, te accepteren dat deze wandeling vandaag niet gaat lukken. Is het niet al een mooie prestatie van me dat ik alleen heb durven klimmen? Ik ben op vakantie, ik ben hier niet om een prestatie neer te zetten, grenzen te verleggen of een doel te bereiken. Ik ben onderweg naar Boekarest, dat is mijn enige "doel". En om daar te komen hoef ik niet op de top van de Domogled te staan.

Als het water hier geneeskracht heeft door de mineralen die erin zitten , dan is de modder die ik nu overal heb zitten vast ook goed voor mijn huid.

Ik ga terug, de moeilijkste passages glij ik op mijn kont een stukje naar beneden. Dwars door het centrum ga ik naar de berg aan de overkant: ik heb gezien dat de Grota Haiducilor bijna volledig via de weg bereikbaar zijn. Dat ziet er makkelijk uit. Vanuit het dal zie ik hoe hoog ik ben gekomen en hoe dichtbij het laatste stuk naar de top was. Roemenen lachen me toe (of uit) als ik vol zand en schrammen voorbij kom. Maar zij gaan met z'n allen hutje mutje in piepkleine bassins zitten en lopen door het centrum terug naar hun hotel of pension in badjas en slippers - gaan in die outfit ook nog een boodschap doen. Wie ziet er nu belachelijker uit?

Bij de Izvorul Contessa was ik me een beetje schoon. De Domogled bron is een favoriete bron voor het vullen van waterflessen. Het is ook lekker mineraalwater, niet dat stinkende zwavelwater van sommige andere bronnen, en na het Hercules-plein loop ik via de Romeinse weg naar de Grota Haiducilor. De klim wordt vergemakkelijkt door een trap. Ook als ik na de grot nog een stuk verder omhoog klim veel zigzagpaden en af en toe een trapje uit natuursteen met een omgevallen boomstam als leuning en veel routes op deze berg, met diverse keuzemomenten om een stuk af te snijden of juist een extra lus te pakken.

Helaas is het al te laat voor een grote wandeling en vraagt mijn enkel ook wel om rust. De klanken van de fluit op het Hercules-plein klinken door tot in het bos en begeleiden me bij mijn afdaling.

Nog 5,5 kilometer door het stadje om weer bij mijn appartement te komen. Morgen weer de bergen in !

Geschreven door Tobia