Het appartement naast me, vanaf de terrassen spreken we elkaar, is gehuurd door een echtpaar uit Brasov. Zij is hier voor therapie, heeft paar jaar in Duitsland gewerkt en haar dochter woont in Leiden. Hij gaat elke dag vissen en we lachen hem samen uit als hij zijn mini-sprotjes laat zien. Ze leggen me uit dat mijn trein om 9:00 gaat en ik moet opschieten. Maar ik neem vandaag een minibus omdat die route de helft korter is, maar vooral omdat die route door de bergen gaat. Die vertrekt pas om half vier.

Het lukt me om in mijn beste Roemeens een winkeltje te vinden waar ik naald en garen kan kopen; mijn sliding heeft ook paar gaatjes in mijn shirt en broek veroorzaakt. Ik drink koffie in een cafeetje en vind tijd om mijn reisblog bij te werken.

Rond 13:00 de stadsbus richting centrum. Tijd voor uitgebreide lunch. Helaas is er geen bonensoep meer die hier in een broodkorst geserveerd wordt, maar soep genoeg en leuk uitzicht op de voorbijgangers. Roemeense restaurants hebben de gewoonte om water en vaak ook bier in flesje te serveren. Ik probeer een glas wijn te bestellen en krijg een glas voor mijn water. Ach, met mijn rugzak ben ik toch al een uitzondering hier. Een rugzak die ook alweer 31 jaar meegaat. Hier en daar wat slijtage, maar hij voldoet nog prima. Misschien kan ik met de naald en draad van vanmorgen nog wat repareren. Een Roemeens gezin uit Turnu Severin schuift aan mijn tafel aan. De dochter bestelt alleen gekookte aardappelen - als zij dat nu lekker vindt. Haar water wordt aangevuld uit een eigen fles. Roemenen blijven me verbazen, maar ik lijk hen ook te verbazen als ik vertel onderweg te zijn naar Bucuresti en onderweg op verschillende plaatsen stop omdat Roemenië een heerlijk land is om vakantie te vieren. Ze doen in elk geval allen hun best het mij naar de zin te maken. Dus als ik vraag of ze ijs hebben, gaat de serveerster gewoon een ijsje halen bij de buren.

Bij de bushalte is het rustig. Totdat er een stortbui losbarst en middenin de regen komt de bus. Zit al vol - en heel langzaam kunnen we instappen. Ik regen volledig nat tot groot vermaak van de schuilende roemenen. Ik steel de show door even volop van de douche te genieten. Dankzij de bodywarmer die niet meer in mijn rugzak paste valt het achteraf wel mee. Mijn gastvrouw had gezegd dat reserveren niet nodig was. Wel dus. Ik bluf dat ik vanmorgen gebeld heb, en mag mee. Een Roemeense man is vervolgens zo galant voor me op te staan. Na twee keer weigeren blijft hij aandringen en ga ik toch maar zitten. Er hangt een schoolreisjesfeertje in de bus. Bus voor 19 personen waar we met 25 in zitten en vol met bagage . Chauffeur vol humor - de bus ligt steeds in een deuk. Ook wel fun te zien hoe alle souvenirwinkeltjes hun wagen in snel tempo afdekken. Ze hebben naast speelgoed en koelkastmagneten de meest creatieve en rare souvenirs: in de tijd van Hercules en Decebal waren er geen violen.

Na vertrek uit Baile Herculane komt de zon weer terug. We rijden het dal in waar ik gisteren in keek. Langs rivier, meer en veel dorpjes. Mooie rotspartijen, diepe dalen, hooibergen op vlonders op hoogte, koeien met hoorns, een enkel typisch houten kerkje, haarspeldbochten, uitzichten het dal in, later op de vlakte de prachtige bergketen aan de horizon, mooie en lelijke huizen, mensen, outdooractiviteiten: - soms duidelijk tentenveld van een of ander kamp, soms twijfel ik of het een zomerverblijf of woonhuis is.

We zien veel auto's van de gumbalkan 2022. Een soort van rally zonder wedstrijdelement, zonder route maar langs verplichte GPS-coördinaten. Je auto mag niet meer dan 967 euro kosten en een servicewagen mag niet mee. De auto's zijn klein, oud, gammel en vies. De meesten hebben banden en andere materialen op het dak vastgesnoerd.

https://www.gumbalkan.cz/english/

De chauffeur weet wat langs weg verkocht wordt en al gauw ligt er een grote tas met vis aan mijn voeten die later weer wordt afgeleverd. Mensen kunnen uitstappen waar ze willen. Veel nieuwbouw in de dorpen. Waarom zou je hier willen wonen? Landschap is wel mooi, maar er is niets te doen. En de afstanden tot voorzieningen zijn echt groot.

In the middle of nowhere stoppen we even, een van de passagiers moet nodig. Een opmerking van een andere passagier over 'pamper' wordt fel beantwoord door de chauffeur: als je fysieke klachten hebt, dan kun je daar niets aan doen. Ook even tanken hoort erbij. Natuurlijk grijpen passagiers dat aan om even wat te eten te scoren. Reizen met touringcars van Flixbus en onderaannemers is heel vervelend. Reizen met minibusjes is als een lange (ruim 2,5 uur durende) Louis de Fenes film: je verstaat er niets van, maar hebt wel een hele leuke middag. Kwestie van goed kijken.

Rond 19:00 aangekomen in mijn pension in Targu Jiu. Ik heb geen zin nog de stad in te gaan, maar wil nog wel even naar het park vlakbij waar de eindeloze kolom van Brancusi staat. Ik ben terecht gekomen in een woonwijk met vrijstaande woningen waar stenen en ijzeren schuttingen omheen staan. Af en toe een hekwerk. Achter elke schutting blaffende honden. Kinderen steppen, skeeleren en voetballen op straat, op een enkel bankje kijken volwassenen toe. Bij de minimarkt staan twee houten karren met ingespannen paarden. Een groep mensen eet samen aan een picknicktafel. Het park is groen en vol mensen. Twee politieagenten verjagen zwerfhonden. Waar de zwerfhonden in Bosnië-Herzegovina en Servië nergens te zien waren, die in Orsova en Baile Herculane rustig zodat je ze gemakkelijk kon passeren, zijn deze agressiever en zoeken ze mensen op. Ik kies ervoor voor het donker weer thuis te zijn. Mensen groeten vriendelijk op straat, maar die honden en een feest ofzo verderop met te veel gepraat en muziek houden me wakker.

Ik vertrok uit Baile Herculane als laatste gast en het lijkt erop dat ik hier de enige gast ben tot nu toe. Kindvriendelijke plek met veel speelgoed en zwembad. Ook veel boeken en spelletjes en hartelijke ontvangst met koffie en vijgen en informatie over de stad. Wel word ik beetje gestoord van de lichten die reageren op bewegingssensoren en zie ik de pop op de gang tot twee keer toe voor een eng kind aan. Targu Jiu is de eerste stad waar ik me niet helemaal op mijn gemak voel. Best stom, want iedereen die ik ontmoet is vriendelijk. De taxi-chauffeur bleef zelfs wachten totdat de ijzeren poort voor me werd opengedaan. Maar de honden, de vele huizen met alarm en de politie in het park zijn niet echt factoren waar ik enthousiast van word. Ik ontdek morgen pas in welke wijk ik precies terecht gekomen ben en zal ook in deze wijk interessante mensen ontmoeten bij wie ik me veilig en thuis voel.

Geschreven door Tobia