Mijn tweede wandeldag in Baile Herculane is heerlijk ! Ik loop een deel van de Elisabeth-trail, vernoemd naar Sissi. Behalve salamanders, een grijs/zwarte eekhoorn en drie knappe Roemenen aan het einde van de route kom ik niemand tegen. Een van de Roemenen is wandelgids en als ik hem vertel dat ik gisteren route 18 wilde liep, was hij vol lof: dat is de zwaarste route van Baile Herculane. Nadat ik eerlijk opbiechtte dat ik uitgegleden ben, en aanwees waar ongeveer, was hij zo elegant om me toch een compliment te geven, want menig toerist haalt dat punt niet. De heren trakteerden me op wat lekkers en gingen mij uitgebreid het recept van rozenbottelmarmalade vertellen. Het probleem is dat er veel haartjes in de vrucht zit, waardoor je twee keer moet zeven en weinig marmelade overhoudt. Niet dat ze zelf dit recept maken: dat doen hun vrouwen.

Opnieuw fijn wandelweer en mijn route begint met een trap en een makkelijk pad naar het platoul (plateau) coronini. Het pad vanaf hier naar de Izvorul (bron) coronini had een mooi hekje, maar dat is kapot. Gelukkig staan de paaltjes er nog wel. Vlakbij de tweede bron zie ik mijn eerste hagedis. Er zullen er nog velen volgen. De Karpaten zijn prachtig, veel vogels die hard zingen. Deze berg kent veel zigzagpaden die bij elke bocht toch weer verrassen qua uitzicht, kleuren en licht. Karpaten zijn geen bergen waar je onderweg een hut ofzo tegenkomt waar je wat kunt drinken. Wel zijn er nog uit de tijd van Sissi een paar schuil- en rustplekken , inclusief informatiebord met omschrijving, te vinden. In de afgelopen dertig jaar ben ik meerdere keren in Roemenië geweest en langzaam aan zie je op de toeristische plekken meer en meer informatieborden. Ook in het Engels. Toeristeninformatiecentra weten nog niet echt veel, als ze überhaupt al open zijn. Deze berg is opvallend goed gemarkeerd.

Na de tweede schuilplek moet ik een stuk afdalen om bij de Grota cu aburi ( grot met stoom) te komen. Helaas is het laatste stuk zo moeilijk dat ik van de stoom niets heb gezien. Ik durf dat stuk wel omhoog, maar zie niet welke route ik terug kan nemen. Wel heb ik ter plekke een ontmoeting met een grijs-zwarte eekhoorn. Ik kies ervoor niet dezelfde afdaling als gisteren te nemen, maar terug te gaan naar de laatste bron (Izvorul Munk) en neem daar de afdaling naar de bron van Diana (met het meeste zwavel van de hele omgeving).

Tijdens mijn afdaling hoor ik de fluit opnieuw en dit keer raak ik met Iosif Isaba in gesprek. Hij speelt voor me totdat hij me zegt de bus naar het station te moeten halen. Ik moet nog langs de Penny (supermarkt) voor houtskool en ga met hem mee. Vanaf het station ben ik snel bij de Penny en een kilometer verder ligt mijn appartement.

Selina, mijn gastvrouw leent me een tang en helpt me om met wat eierdozen - niks aanmaakblokjes en zeker geen gelijkmatige stukken houtskool - de BBQ aan te steken. Roemeens trucje: een lucifer die niet wil branden, moet je even door je haren strijken. Dan doet-ie het wel. Ik geniet de hele avond van het vuur en de gegrilde groenten. De geuren, geluiden en kleuren van vandaag zijn intens en inspirerend geweest. Ik hoop ze nog lang in mijn herinnering vast te houden. Een deel van de gegrilde groenten gaat mee in de lunchbox voor morgen, al zal ik die pas morgenavond openen.

Iosif Izbasa, Piata Hercules
https://youtu.be/7a3GovsMmbA

Filmpje van "donkere" Eekhoorn (te snel voor mijn camera, maar op youtube wel iemand gevonden die hem wist te filmen)
https://youtu.be/hFoUdXLo7qI

Geschreven door Tobia