Orăștie: textiel, een burcht met een verhaal over gelijkheid en met de familie Roșu in de bergen
Roemenië, Deva
1 Trein van Deva naar Orăștie
2 Muzeul etnografic Orăștie
3 In muntelele (in de bergen)
1 Trein van Deva naar Orăștie
Ik neem een taxi naar het station en koop in complete zinnen in het Roemeens een treinkaartje. ("Mag ik een enkele reis naar Orăștie aub", "Nee Dank u, ik hoef geen (zitplaats) reservering" klinkt toch beter dan "ticket - Orăștie" en met een onnodige zitplaats reservering opgescheept te zitten. Ik geniet nog even van treintjes kijken en het heerlijke van de cfr-app is dat je precies kan zien waar de trein is en hoeveel vertraging die heeft. In Simeria is het nieuwe stationsgebouw bijna klaar, hard nodig als je naar het oude gebouw aan de overkant kijkt. Ik heb totaal niet door dat we de vertraging inlopen en mis bijna mijn station. Het station van Orăștie lijkt al klaar te zijn, maar de mooie trappen en loopbruggen zijn afgesloten en de lift doet het niet. Een man gebaart me naar het einde van het perron te lopen en eraf te klimmen. Voordat ik mijn koffer omlaag kan tillen, moet er eerst een goederentrein langs.
In het Roemeens aan een taxichauffeur uitleggen waar ik heen moet lukt prima, maar aangekomen bij mijn pension val ik door de mand, al begrijpen we elkaar voldoende. Mijn kamer is nog niet klaar, maar bagajul kan ik achterlaten en ik? "No problem. Eu drum in Zentrum, eu drum in muzeul și terras, și retur aici"
Alle trein- en stations foto's:
https://youtu.be/hLm2i1YhU3A?si=ru4DvDr_PUxUZxy6
2 Muzeul etnografic Orăștie
Het centrum van Orăștie is echt mooi gerestaureerd. Gezellige terrassen, een ommuurde burcht waar nog aan gewerkt wordt en een groot plein bij de kathedraal met overduidelijk oosters-geïnspireerde architectuur, borstbeelden van Decebal en Vlaicu en een bij de piano en contrabas een enorm beeld van Burebista, de belangrijkste koning van de Daciërs.
Het etnografische museum is klein. Entree is maar 2 lei (0,20€). De man die mij ontvangt vertelt me dat hij archeoloog is bij de restauratie van de burcht en in Roemeens met paar woorden Engels vertelt hij over de 'cetatea' met hulp van de maquette. Het eerste gebouw hier - wat er niet meer staat - was gebouwd ter ere van of door een kruisvaarders uit de 12e of 13e eeuw. Later werd er een katholieke kerk gebouwd. Met de reformatie werd dat een Lutherse kerk van de Saksen (Duitsers in Transilvanië). Toen de Hongaren kwamen, werd de kerk zelf calvinistisch (Hongaarse unitariërs) en bleef de Lutheranen alleen de sacristie over voor hun kerkdiensten. Later bouwden ze daarvan een tweede kerk, maar de toren van de unitariërs was wel hoger. Totdat in 1838 de toren door een aardbeving instortte. Sindsdien zijn beide torens even hoog. De herbouw na de aardbeving is mede gefinancierd door de kasteelheer van het Corvin castle in Hunedoara (waarvan ik dus de kopie heb bezocht in Budapest).
Ons gesprek gaat verder over de mooie symboliek van gelijkheid en dat het mooi is om in een stad als Orăștie alle geloven bijeen te hebben. Dat is wel.zo, maar de vorige priester van de orthodoxe kerk in Orăștie was ook de vader van de tweede man van de Iron Gard. Hij vertelt me dat de link met islamitische architectuur van de kathedraal bewust is gekozen en ook de synagoge is mede gefinancierd door de gemeente. Het is de eerste felgekleurde synagoge die ik ooit gezien heb, knalroze nog wel.
De wijsheid van gelijkheid, van de even hoge torens brengt ons gesprek op de oorlogen in Eritrea, Oekraïne, Syrië, Armeense genocide en het opkomend rechts-extremisten in Europa. Wat leren we daarvan als mensheid ? Hoe passen we die lessen toe? Hij vraagt me hoe ik Roemenië zie. Voor mij is Roemenië 50-50: net zo traditioneel als progressief. En het lukt best aardig om als multiculturele samenleving die Roemenië in mijn ogen is, waarbij traditioneel en progressief door alle etniciteiten heen gaat, een beetje vreedzaam samen te leven. Kunnen we in het westen misschien wel iets van leren. Als ik vertel over mijn reis en mijn blog, zegt hij me dat het tijd wordt voor een boek. Misschien wel. Misschien toch aandurven om een dag minder te werken en te gaan schrijven.
Voordat ons gesprek de diepte in ging kwamen er nog twee bezoekers en kregen we een rondleiding over de traditionele textiel van Orăștie en omstreken. De oudste soort van weefklossen die hier gevonden zijn dateren uit de prehistorie. Naast schapenwol gebruiken ze hier ook hennepvezels. Verven doen ze - in tegenstelling tot de Gobelins uit Parijs - nog altijd met natuurlijke producten. De kenmerkende borduursels uit deze regio zijn zwart-wit. In het atelier des Gobelins heb ik gezien hoe ze voor horizontaal weven ingewikkeld doen met spiegels om het patroon te zien en bij het verticale weven tekenen ze het patroon op de draden. Voor de moeilijke patronen hier in Transilvanië gebruiken ze stempels.
Website museum
https://mcdr.ro/index.php/en/sectii-si-compartimente-3/orastie-muzeul-de-etnografie-si-arta-populara-2
Over de burcht van Orăștie
https://www.gohunedoara.com/list/viziteaza-in-hunedoara/castele-cetati-hunedoara/orastie/cetatea-orastiei/
Alle foto's van Orăștie
https://youtu.be/Kea4KNwWcW8?si=1Gvzyof_1Xvl0Va0
3 In muntelele
Terug in mijn pension is het druk. Er is familie uit Italië - de twee jongens zijn in Italië geboren - overgekomen en Bogdan en Bianca, mijn gastheer en -vrouw, nemen ze mee de bergen in. Of ik mee wil? Ja, leuk!
Ik vertel waar ik werk, over mijn rondreis in Roemenië en dat ik viool speel. Bij de eerste stop begint het te regenen en we gaan dus niet een stukje lopen. De tweede stop is op het traject van de Via Transilvanica - het pad dat verbindt. Ik kan nu dus zeggen dat ik die een stukje (hooguit 100 meter van de 1400 km dat het pad lang is) gelopen heb. Er staat een oud schoolgebouwtje met de meubels er deels nog in. Uiteindelijk stoppen we bij een restaurantje van bekenden van Bogdan en Bianca. Ze trakteren me op mămăligă met schapen yoghurt en plăcintă cu brânză. We willen nog naar grot, maar de beide andere dames hebben sandalen aan en dat gaat niet. Het begint keihard te regenen en onweren. Auto's stoppen langs de kant en Bogdan rijdt met 70 km/ uur door haarspeldbochten. Ineens stopt hij en zien we een prachtige regenboog in het landschap. Mooie finale van opnieuw een indrukwekkende avontuurlijke dag.
https://www.viatransilvanica.com/en/
Met de familie Roșu in de bergen
https://youtu.be/dG3gv0K_VpE?si=1GSQn0vcjbFO3-qG
2 Muzeul etnografic Orăștie
3 In muntelele (in de bergen)
1 Trein van Deva naar Orăștie
Ik neem een taxi naar het station en koop in complete zinnen in het Roemeens een treinkaartje. ("Mag ik een enkele reis naar Orăștie aub", "Nee Dank u, ik hoef geen (zitplaats) reservering" klinkt toch beter dan "ticket - Orăștie" en met een onnodige zitplaats reservering opgescheept te zitten. Ik geniet nog even van treintjes kijken en het heerlijke van de cfr-app is dat je precies kan zien waar de trein is en hoeveel vertraging die heeft. In Simeria is het nieuwe stationsgebouw bijna klaar, hard nodig als je naar het oude gebouw aan de overkant kijkt. Ik heb totaal niet door dat we de vertraging inlopen en mis bijna mijn station. Het station van Orăștie lijkt al klaar te zijn, maar de mooie trappen en loopbruggen zijn afgesloten en de lift doet het niet. Een man gebaart me naar het einde van het perron te lopen en eraf te klimmen. Voordat ik mijn koffer omlaag kan tillen, moet er eerst een goederentrein langs.
In het Roemeens aan een taxichauffeur uitleggen waar ik heen moet lukt prima, maar aangekomen bij mijn pension val ik door de mand, al begrijpen we elkaar voldoende. Mijn kamer is nog niet klaar, maar bagajul kan ik achterlaten en ik? "No problem. Eu drum in Zentrum, eu drum in muzeul și terras, și retur aici"
Alle trein- en stations foto's:
https://youtu.be/hLm2i1YhU3A?si=ru4DvDr_PUxUZxy6
2 Muzeul etnografic Orăștie
Het centrum van Orăștie is echt mooi gerestaureerd. Gezellige terrassen, een ommuurde burcht waar nog aan gewerkt wordt en een groot plein bij de kathedraal met overduidelijk oosters-geïnspireerde architectuur, borstbeelden van Decebal en Vlaicu en een bij de piano en contrabas een enorm beeld van Burebista, de belangrijkste koning van de Daciërs.
Het etnografische museum is klein. Entree is maar 2 lei (0,20€). De man die mij ontvangt vertelt me dat hij archeoloog is bij de restauratie van de burcht en in Roemeens met paar woorden Engels vertelt hij over de 'cetatea' met hulp van de maquette. Het eerste gebouw hier - wat er niet meer staat - was gebouwd ter ere van of door een kruisvaarders uit de 12e of 13e eeuw. Later werd er een katholieke kerk gebouwd. Met de reformatie werd dat een Lutherse kerk van de Saksen (Duitsers in Transilvanië). Toen de Hongaren kwamen, werd de kerk zelf calvinistisch (Hongaarse unitariërs) en bleef de Lutheranen alleen de sacristie over voor hun kerkdiensten. Later bouwden ze daarvan een tweede kerk, maar de toren van de unitariërs was wel hoger. Totdat in 1838 de toren door een aardbeving instortte. Sindsdien zijn beide torens even hoog. De herbouw na de aardbeving is mede gefinancierd door de kasteelheer van het Corvin castle in Hunedoara (waarvan ik dus de kopie heb bezocht in Budapest).
Ons gesprek gaat verder over de mooie symboliek van gelijkheid en dat het mooi is om in een stad als Orăștie alle geloven bijeen te hebben. Dat is wel.zo, maar de vorige priester van de orthodoxe kerk in Orăștie was ook de vader van de tweede man van de Iron Gard. Hij vertelt me dat de link met islamitische architectuur van de kathedraal bewust is gekozen en ook de synagoge is mede gefinancierd door de gemeente. Het is de eerste felgekleurde synagoge die ik ooit gezien heb, knalroze nog wel.
De wijsheid van gelijkheid, van de even hoge torens brengt ons gesprek op de oorlogen in Eritrea, Oekraïne, Syrië, Armeense genocide en het opkomend rechts-extremisten in Europa. Wat leren we daarvan als mensheid ? Hoe passen we die lessen toe? Hij vraagt me hoe ik Roemenië zie. Voor mij is Roemenië 50-50: net zo traditioneel als progressief. En het lukt best aardig om als multiculturele samenleving die Roemenië in mijn ogen is, waarbij traditioneel en progressief door alle etniciteiten heen gaat, een beetje vreedzaam samen te leven. Kunnen we in het westen misschien wel iets van leren. Als ik vertel over mijn reis en mijn blog, zegt hij me dat het tijd wordt voor een boek. Misschien wel. Misschien toch aandurven om een dag minder te werken en te gaan schrijven.
Voordat ons gesprek de diepte in ging kwamen er nog twee bezoekers en kregen we een rondleiding over de traditionele textiel van Orăștie en omstreken. De oudste soort van weefklossen die hier gevonden zijn dateren uit de prehistorie. Naast schapenwol gebruiken ze hier ook hennepvezels. Verven doen ze - in tegenstelling tot de Gobelins uit Parijs - nog altijd met natuurlijke producten. De kenmerkende borduursels uit deze regio zijn zwart-wit. In het atelier des Gobelins heb ik gezien hoe ze voor horizontaal weven ingewikkeld doen met spiegels om het patroon te zien en bij het verticale weven tekenen ze het patroon op de draden. Voor de moeilijke patronen hier in Transilvanië gebruiken ze stempels.
Website museum
https://mcdr.ro/index.php/en/sectii-si-compartimente-3/orastie-muzeul-de-etnografie-si-arta-populara-2
Over de burcht van Orăștie
https://www.gohunedoara.com/list/viziteaza-in-hunedoara/castele-cetati-hunedoara/orastie/cetatea-orastiei/
Alle foto's van Orăștie
https://youtu.be/Kea4KNwWcW8?si=1Gvzyof_1Xvl0Va0
3 In muntelele
Terug in mijn pension is het druk. Er is familie uit Italië - de twee jongens zijn in Italië geboren - overgekomen en Bogdan en Bianca, mijn gastheer en -vrouw, nemen ze mee de bergen in. Of ik mee wil? Ja, leuk!
Ik vertel waar ik werk, over mijn rondreis in Roemenië en dat ik viool speel. Bij de eerste stop begint het te regenen en we gaan dus niet een stukje lopen. De tweede stop is op het traject van de Via Transilvanica - het pad dat verbindt. Ik kan nu dus zeggen dat ik die een stukje (hooguit 100 meter van de 1400 km dat het pad lang is) gelopen heb. Er staat een oud schoolgebouwtje met de meubels er deels nog in. Uiteindelijk stoppen we bij een restaurantje van bekenden van Bogdan en Bianca. Ze trakteren me op mămăligă met schapen yoghurt en plăcintă cu brânză. We willen nog naar grot, maar de beide andere dames hebben sandalen aan en dat gaat niet. Het begint keihard te regenen en onweren. Auto's stoppen langs de kant en Bogdan rijdt met 70 km/ uur door haarspeldbochten. Ineens stopt hij en zien we een prachtige regenboog in het landschap. Mooie finale van opnieuw een indrukwekkende avontuurlijke dag.
https://www.viatransilvanica.com/en/
Met de familie Roșu in de bergen
https://youtu.be/dG3gv0K_VpE?si=1GSQn0vcjbFO3-qG
Geschreven door Tobia
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
