1 Bus naar Gjirokastër
2 Eerste indrukken Gjirokastër

1 Bus naar Gjirokastër
Vlak naast mijn appartement is een taxistandplaats waar de chauffeur net de auto afstoft. Zodra hij me ziet, gaat de klep open en al snel ben ik op het busstation. Nou, ja station, geen loket, geen perrons met perronkaartjes, geen aanduiding van welke bus waarheen en hoe laat vertrekt. Gewoon een stuk asfalt met heel veel bussen. De taxichauffeur vraagt links en rechts waar de bus naar Gjirokastër staat en zet me af voor een zestien-persoons busje. We hebben nog een uur voor vertrek - ik had wat filetijd ingecalculeerd maar Taxi's mogen gewoon op de busbaan - en via een gat in de heg kom ik bij een cafeetje voor mijn koffie.

Bus vol Albaniërs die me vragen of ik Oekraïense of Russische ben. Er komen hier wel Nederlanders, niet zoveel, maar die ik ben tegengekomen lijken vooral families met een (huur)auto of stellen met campers. Mijn viool en borduurwerk (interesse in folklore wordt gewaardeerd) heb ik al gauw contact met de oudere vrouw naast me. Ze belt haar dochter die Engels spreekt en vertelt me dat ze vijftien jaar in Griekenland heeft gewerkt. Haar kleinzoon zingt (jaar of tien, solozanger in een koor) en we laten elkaar filmpjes zien: ik van mijn vioolspel en zij van haar kleinzoon.

De halve bus vertelt me wat we onderweg zien en het lijkt wel een soort schoolreisje. De route gaat door de bergen langs de rivier de Vjose bij Tepelene - hier komt het beste bronwater van Albanië uit de bergen - splitst in de Vjose en de Drinos. Wij volgen de Drinos naar Gjirokastër. Helder azuurblauw water omringd door sneeuwwitte kiezels. Onderweg stoppen we voor de rustpauze van de chauffeur bij een wegrestaurant. Wijnranken, groene bergen, kale bergen, meloenen kraampjes en souvenirs langs de uitstekende weg zonder gaten of zand/grind stukken zoals in Bosnië-Herzegovina, met extra hoge vangrail en geen enkele file.

In Gjirokastër - ook geen echt station, maar een stop naast een benzinestation direct de taxichauffeurs die me willen brengen. Ik weet dat de afstand hooguit een kilometer is, maar de bergen zijn hier erg steil en het is 37 graden, dus ik neem die luxe. Hij rijdt volgens mij de verkeerde kant op, rijdt over zandweg naar Hotel Late boven bij de oude stad. Een kudde geiten zegt ons gedag. Mijn appartement - of beter kamer met gedeelde keuken- ligt beneden op 500 meter van het busstation en heet camping/hotel Late. Dat taxichauffeurs veel te hoge prijzen vragen voor aankomende toeristen, soit, het is nog steeds goedkoop en zij moeten ervan leven. Dat ze steeds de weg zeggen te weten en dat niet doen, slecht kaart kunnen lezen en niet luisteren als ik zeg dat we de andere kant op moeten maakt hen wel irritant. Ook al zijn ze vriendelijk.

2 Eerste indrukken Gjirokastër
De klim naar boven waar het kasteel en de oude stad ligt, is 2,5 kilometer klimmen. Het is te warm dus ik speel wat viool, maak ijsthee en limonade en werk aan mijn blog. Ik ben terecht gekomen op de bovenverdieping van een huis met leuke tuin vol kippen en ganzen waar twee jonge meisjes het beste Engels spreken. Krekels zijn oorverdovend.

Tegen half vijf klim ik toch naar boven. Door een woonwijk - veel blaffende honden achter goed gesloten hekken- via het stadion kom ik bij de oude stad. Gladde zwart-witte steentjes en hele steile hellingen. Toeristische bazaar, steegjes, mooie huizen, veel toeristen, tafeltjes op straat (met verlengde poten aan één kant zodat ze recht staan op ee steile weg). Ik dwaal wat rond en wil naar het kasteel - een van de, of het (?) grootste kasteel van de Balkan. Ik heb echter mijn verkeerde schoenen aan en slip weg. Met mijn metalen pinnen in mijn enkel is goede grip wel opletten hoe ik mijn voeten neerzet en gaat klimmen en dalen nog altijd langzaam. Voel me oud als jonge kinderen op slippers me passeren, maar ja , daar doe je niets aan. Auto's slippen ook en toeristen (Italiaanse kentekens en Duitsers) rijden veel te hard bergafwaarts. Duidelijk te zien aan de rijstijl wie hier wel woont

Ik laat het kasteel voor morgen en zoek in een wat rustiger hoekje een traditioneel restaurant voor sarma (gevulde wijnbladeren) en gebraden kip. Via de route met de minst zwart-witte steentjes daal ik af. Beneden een grote speeltuin bij wat de moderne orthodoxe kerk blijkt te zijn kom ik terug bij de grote weg. Ver boven in de bergen de verlichte burcht en de oude stad. Ben wel blij dat ik niet boven slaap - veel house-achtige muziek en herrie. Ik twijfel of mijn keuze voor deze stad wel een goede was. Ik mis Tirana en ben moe. Maar morgen denk ik daar vast heel anders over. Het is Unesco-erfgoed, en historisch belangrijke stad, maar de schoonheid moet ik nog ontdekken. Vooralsnog een toeristische stomme plek. Tuin is wel prettig en met twee françaises die drie maanden fietsen door Albanië en Griekenland wordt het wel een gezellige avond. Vanwege de hitte gaan zij vroeg naar bed en ik volg hun voorbeeld. Ben de hele vakantie al structureel rond vijf/ zes uur wakker en kan wel wat slaap gebruiken.

Geschreven door Tobia