1 Taxi's en busrit
2 Eerste indrukken Herceg Novi


1 Taxi's en busrit
Ik had mijn 'host', met wie ik alleen via whatsapp contact heb, gevraagd om zes uur een taxi te bestellen. Omdat de vorige chauffeur de weg niet kon vinden, zeg ik voor café Parlament af te spreken. Dat bevestigt ze.

Om zes uur geen taxi, om tien over zes bel ik het bedrijf en binnen een minuut rijdt hij voor, behoorlijk geïrriteerd want hij staat al tien minuten aan de andere kant van het gebouw te wachten. Hij laat een teller van 18 BAM zien. Als ik hem het appje van mijn host laat zien, wordt het toch een gezellige rit en dat hij mijn viool voor een gitaar aanziet vergeef ik hem. Hij speelt 'ook' gitaar. De rit kost zeven BAM (3,50), maar ik geef hem mijn laatste briefje van twintig (10,00), naar Nederlandse maatstaven nog steeds niet duur. Taxichauffeur blij, ik blij. In een land waar het gemiddeld loon rond de 400/500 euro ligt, kies ik ervoor gewoon te betalen i.p.v. mijn gelijk te halen. Ik kan toch geen tien koppen koffie drinken voor mijn bus vertrekt en heb nog genoeg brood in mijn tas.

Op het busstation moet je voor lange afstandsbussen een perron kaartje kopen. In de rij staan boze mensen: een Amerikaanse backpacker houdt de boel op en hun bus vertrekt over 2 minuten. Iemand die wel Engels spreekt sommeert hem om de mensen even voor te laten. Hij doet dat morrend en beklaagt zich bij mij dat ze hem willen oplichten omdat hij moet betalen om het perron op te mogen. Ik leg hem uit dat dat kaartje voorkomt dat er dieven op het perron rondlopen en dat dus helemaal niets met oplichting te maken heeft.

Aan mijn koffie kom ik nauwelijks toe, moet hem in drie slokken leegdrinken omdat mijn bus arriveert. Een dubbeldekker.

Het is een mooie rit met veel bergen. Vorig jaar reed ik het stuk Mostar-Sarajevon in het donker, nu geniet ik wel van het uitzicht. Bij Mostar wordt het druk in de bus. Ik wilde in Banja Luka de dames van de Zmiljanie Embroidery ontmoeten, maar dat lukt niet in het hoogseizoen. Wel kan ik door zelf te borduren de typische stijl tenminste letterlijk in de vingers proberen te krijgen. Als we drie kwartier pauze hebben in Trebinje omdat de chauffeur moet pauzeren, en er veel te weinig bankjes zijn en niets te zien aan de rand van de stad, plof ik op de grond en borduur verder.

Later lijk ik het landschap te herkennen. Ik ben hier nooit eerder geweest maar had vorig jaar wel een busrit van Dubrovnik naar Capjlina met vergelijkbare vegetatie en kleuren in het landschap. We naderen de kust. Het passeren van de grens duurt meer dan een uur. Iedereen bus uit, langs het hokje van de douane in Bosnië-Hercegovina, bus in. Rijden naar de controlepost van Montenegro. Iedereen bus uit, bus in. Er passen heel veel mensen in een dubbeldekker. Iedereen mag mee. Ik krijg twee stempels - mis mijn volgestempeld paspoort uit de jaren negentig een beetje.

2 Eerste indrukken Herceg Novi
Na ruim acht uur reizen , drie kwartier vertraging, komen we in Herceg Novi. Ik ben de enige die uitstapt. Budva en Kotor zijn populairder. Ze liggen alledrie aan een lagune, de baai van Kotor, die uitmondt in de Adriatische Zee. Bij Herceg Novi kun je die zee ook zien.

Het busstation is piepklein en er is geen plek om me even te oriënteren. De toiletjuffrouw wil me een taxi aansmeren en pakt mijn koffer al vast. Nee mevrouw, no taxi, no sobe (kamer), no hotel, just leave me alone for a moment. Ik voeg er in het Nederlands aan toe dat ik uitstekend kan kaartlezen en geen moeite heb met het cyrillisch schrift en ik red me wel.

Ik ben wel blij even buiten te zijn, Het is even wennen dat auto's niet meer stoppen voor voetgangers. Mensen in zwembroek en slippers zag ik in Sarajevo evenmin en het is hier geen twintig, maar zo'n dertig graden. Totaal ander sfeertje.

Even heb ik de neiging om per direct rechtsomkeert te maken. Het is hier zo druk en stom. Waar ben ik terecht gekomen? Ik realiseer me dat ik eigenlijk niets van Montenegro weet. Dat het onderdeel was van Joegoslavië, ze het goed doen op het songfestival en dat ze hier wijn maken. That's all. Als het niet op de route naar Albanië lag, was ik hier niet geweest.

Ik heb geen zin meer om even op het station wat te drinken. Het is maar 900 meter naar mijn appartement, en ik weet dat de weg steil is; met de bus ben ik immers vanuit de bergen naar beneden gekomen, maar ik ga toch lekker lopen.

Sasa (Sacha), mij host, is heel vriendelijk en toont me een groot appartement dat is ingericht in een Oost-Europese stijl die ik uit df jaren negentig ken. Ik vermoed dat zijn ouders hier woonden. Een huis vol boeken - helaas in het cyrillisch- kleine schilderijtjes, een bureautje en uitgebreide keuken volop kruiden (verse gedroogde rode pepers😄😄😄 - die uit Oost-Europa zijn zoveel lekkerder dan de Spaanse en Mexicaanse pepers die je in de Nederlandse supermarkt vindt. Uitzicht op zijn tuin vol pompoenen en andere groenten, uitzicht op bergen en de zee, mediterrane ietwat Italiaans aandoende huisjes. Ik ga me hier wel thuis voelen.

Om bij de haven te komen moet ik heel veel trappen af. Elke bocht een nieuwe trap, veel zwerfkatjes, mensen in badkleding. Piepkleine kiezelstrandjes of beton waar op het strand en in het water mensen zich hutje mutje vermaken. De afhaal-cevapci is goed gekruid, lijkt op de mititei die ik uit Roemenië ken en is zoveel beter dan die uit Banja Luka of Zagreb. Wel is het broodje erg droog, gelukkig kon je zelf saus en salade opscheppen en heb ik veel Ajvar over mijn broodje gedaan.

Diverse forten, romantische oude straatjes en veel terrasjes. Ik vind een relatief rustig tafeltje en geniet van het uitzicht. Met mijn boodschappen alle trappen weer op valt me na een nacht met maar twee uurtjes slaap wel beetje tegen. Het bed ligt heerlijk, eindelijk een tweepersoonsmatras, en ik val als een blok in slaap.

Geschreven door Tobia