Ik ben vroeg wakker, neem snel een douche en kop thee (weiger oploskoffie te drinken) en dan de U-Bahn naar Odeonsplatz en loop dan via De Hofgarten met Denkmal voor soldaten uit WOI naar de Englischer Garten. Het is een aardig park. Mensen sporten: hardlopen, cricket, surfen op een golf en zelfs wandelaars in outdoorkleding. Nauwelijks bankjes, lege kleine speeltuinen, niemand flaneert. Wel heel veel rommel en lege flessen overal. Ook de in Bucuresti zo vertrouwde straatvegers en hoveniers ontbreken. Wel een aangename wandeling en lekker even buiten zijn.

Bij het meer wordt het tijd om de U-Bahn weer op te zoeken. Ik herken het beeld van de wandelaar van een eerder bezoek - mijn ontbijt van koffie (slappe koffie...) met covrigi (o, nee pretzels) eet ik bij de Neptunus-fontein. Rondom het station in München heb ik meer buitenslapers gezien dan in drie weken București. Bier en joints gaan van hand tot hand. Ben voor het eerst deze reis op mijn hoede. Misschien ten onrechte, door de verbouwing van het station is aan deze zijde, de noordzijde niet een terras of stukje groen waar je relaxed kunt zitten.

Ik check out en vind aan de zuidzijde nog wel een aangenaam terras. Kaffee mit Kuchen hebben ze niet, maar ik kan wel Apfelstrudel met ijs krijgen. Ik sluit af met een donkere Paulaner - tot in de jaren dertig het enige bier dat hier gedronken werd en dan is het tijd mijn grote koffer uit de kluis te halen en mijn perron op te zoeken. De mensen aan mijn tafel beginnen vandaag met hun vakantie en ik draag met plezier het stokje aan hen over. Daar proosten we op.

Mijn eerste Duitse trein deze vakantie. Ik kreeg al netjes een mailtje twee weken geleden dat mijn trein i.v.m. werkzaamheden een half uurtje eerder vertrekt. So far, so good. Waar in Roemenië de trein samenstelling nog in de app staat, doet Deutsche Bahn dat niet. Ook geen bord met onze trein (logisch, het spoor is gewijzigd). Ik vind mijn coupé maar door een technisch mankement vertrekken we alsnog 16 minuten te laat. Het is nu al de vraag of ik vanavond mijn laatste tram ga halen. Hengelo gaat zeker wel lukken, en Den Haag ook wel, maar als de aansluiting in Hannover misgaat en omdat ik niet over Utrecht maar via Schiphol of Zwolle moet reizen is de tram nog een vraagteken.

Deutsche Bahn heeft haar vertraging teruggebracht tot 5 minuten, ruim genoeg om de overstap in Hannover te halen. In de volgende ICE wordt heel veel Nederlands gesproken. Ook best veel mensen die moeten staan omdat ze geen reservering hebben. Ik vier mijn aansluiting met een Roemeense borrelplank. Ik zie schapen zonder herder. Ook in Duitsland toch wel veel industrie, maar iets minder vervallen. Het landschap was nog heuvelachtig maar wordt al snel plat, net als in Hongarije. Maar nu komen er geen nieuwe bergen zoals gisteren toen de Alpen in beeld kwamen. Tussen Bad Bentheim en Hengelo, nadat NS International de omroepberichten heeft overgenomen, lopen we toch weer vertraging op. Voor het eerst in zes weken word ik in de trein gewaarschuwd voor zakkenrollers. Ik moet omrijden via Schiphol of Zwolle of met een bus tussen Gouda en Den Haag. Ik kies voor de route met de minste overstap. Ook heb ik wel zin in het uitzicht over Oostvaardersplassen, ik realiseer me pas later in Zwolle dat ik die helemaal niet zie in het donker. Wel betekent dat 20 minuten wachten op de Blauwnet naar Zwolle.

Ik heb een voucher voor eerste klas, maar echt rustig is het daar niet. Niet echt ruimte voor mijn bagage. Eerste trein waar ik mijn grote koffer niet kwijt kan. Bij aankomst in Zwolle zijn we opnieuw paar minuten vertraagd en vijf minuten overstaptijd blijkt net te weinig met te veel bagage.

Maar dankzij alle boeken blijft mijn reis door Roemenië nog wel even duren. (Er ligt nog een stapeltje van vorig jaar die ik ook nog niet allemaal gelezen heb, maar nu ga ik dat echt wèl doen !). Van de trap af tillen is met twee koffers te veel gedoe, roltrap gaat alleen omhoog en er zijn veel mensen met hun fiets in de trein die de lift willen gebruiken. Ik kom mijn tijd door met luisteren naar pianomuziek.

In Zwolle ben ik de enige in de eerste klas. Wel fijn die rust - ondanks de korte pauzes in Budapest en München ben ik al een tijdje aan mijn terugweg bezig. Eigenlijk al vanaf vrijdag vier uur toen ik de trappen van de metrohalte Izvor af kiep. Ik zal half één vannacht thuis zijn en ben dan 56,5 uur onderweg. Ik moet natuurlijk wel zelf mijn koffers naar beneden tillen in de dubbeldekker-trein want er is niemand om om hulp te vragen. Bagageruimte hier is helemaal waardeloos: zelfs mijn kleine koffer past niet in het rek. Ook deze trein is vertraagd - score Nederlandse Spoorwegen: 100% vertraagd (doet Roemenië toch beter). Ik ben om half een 's nachts thuis. En om negen uur moet ik alweer op kantoor zijn.

Dit is het derde jaar dat ik een blog schrijf en opnieuw ben ik niet klaar als ik thuis ben: verhalen over București, Cluj/Mera-festival en Iași ontbreken nog. Onder het motto drie maal is scheepsrecht, ga ik die komende dagen nog zeker schrijven.

Op reis weet ik heel goed wat mij energie geeft en wat ik waardevol vind, maar dat laat ik vervolgens in de waan van de dag liggen.

Schrijven, onder woorden brengen welke vragen over de geschiedenis en kunst van Roemenië, maar ook welke vragen over mezelf, er deze weken naar boven kwamen helpen me om de keuzes te maken voor mijn volgende reis. Zodat ik me verder ontwikkel. Aan het begin van mijn reis schreef ik dat ik volgens mijn diploma expert ben inzake Transilvanië, maar te weinig weet van de cultuur om die titel waar te maken. Ik heb een aardige inhaalslag gemaakt.

Mijn ambitie nu is om niet alleen de cultuur van Transilvanië, maar ook Walachije en Moldavië en de som daarvan - het huidige Roemenië dat meer is dan het geheel der delen - te leren kennen en die kennis te delen met anderen. Waarom? Weet ik veel, omdat ik dat leuk vind en er energie van krijg. Omdat ik op die zoektocht nieuwe interessante mensen tegenkom (musici, schilders, denkers, idealisten, historici en andere gepassioneerde mensen) die me vragen om terug te komen. Omdat de afgelopen zes weken gewoon perfect waren. Daarom.

Geschreven door Tobia