Ik begin de dag met lang uitslapen. Ik blijf een kleine drie weken in Bucuresti, dus mijn vakantie kan even in een lagere versnelling. Ik heb nog wat koffie en een broodje over van gisteren als ontbijt. Nadat ik boodschappen heb gedaan, komt df jongen van het appartement nog even langs om de portiek sleutel bij de laten maken. Ik heb continu gedoe met die sleutel. Hij past maar net, waarschijnlijk kopie van kopie van kopie ofzo. Regelmatig zal een van de andere bewoners uit de flat de deur voor me openen, maar met beetje wrikken lukt het wel.

Ik loop de Boulevard af naar het piata univerzitate. Het plein met de mooiste beeldengroep van Boekarest, het plein waar km 0 van de opstand in 1989 is - en de faculteit geografie op uitkijkt. Had is Boekarest leren kennen voordat ik naar de Sorbonne ging, had ik misschien wel hier verder willen studeren. Vandaag staat de faculteit in de steigers.

Ik wil graag naar het Nationaal kunst museum. Ben daar al wel eerder geweest, maar er is nu een tentoonstelling over Nicolae Grigorescu, een van de Roemeense schilders die me aanspreekt. Maar het is dinsdag en ook nog eens Maria Hemelvaart dus museum is dicht. Net als nog een paar andere musea die op mijn wensenlijstje staan. Mijn versnelling kan nog een standje lager en ik slenter naar het CismigiuPark. Terrasje, bankje, kiosk in een oude boomstam, mensen die flaneren, mensen op bankjes, mooie beelden, schakende mannen. Speeltuin vol kinderen. Iedereen zoekt verkoeling in het park. Ik Google naar galeries en tentoonstellingen die ik wil zien en plot ze in op mijn offline kaarten-app.

Op de route richting mijn appartement kom ik een expositie tegen die wel open is. Een aardige expo van een schilder die nog met zijn ezel naar buiten gaat om te schilderen: landschappen, monumenten op platteland en in de stad. Aangename indruk van het culturerl-historisch rijke Roemenië.

Waarom ik van deze stad hou? De mix van oud en nieuw in het straatbeeld, de vrijheid om op de meeste plekken ook in het gras te mogen zitten of biertje in het park te drinken, zaken die in Parijs al zo lang niet meer mogen. Een stad die constant verandert, elk jaar weer andere dingen in df steigers, waar ruimte is voor iedereen, oud, jong, conservatief, progressief, iedereen vindt zijn/ haar plekje en is welkom. Mensen geven elkaar de ruimte op de stoep, veel cafes en restaurantjes waar je rustig uurtje kunt blijven zitten zonder dat de ober je vraagt nog iets te bestellen (niet overal, vooral populaire plekken willen ze je toch weer weg hebben), waar in het park nog echt geleefd wordt en niet alleen honden uitgelaten. Een stad die als je goed kijkt op elke straathoek iets moois laat zien, je verrast, en je tien keer langs hetzelfde stukje straat kunt lopen en steeds weer iets nieuws ontdekken. Een stad die groot genoeg is om door de straatjes te kunnen slenteren en overzichtelijk genoeg om altijd weer de weg te vinden.

Zo kom ik tegen de avond live muziek op de calea Mosilor tegen. Het restaurant zit vol, dus daar een tafeltje krijgen zit er niet in, maar naast het restaurant een miniparkje met paar bankjes waar ik niet de enige ben die geniet van de muziek.

Live muziek, Burbista, Calea Moisilor
https://youtu.be/xm-1EJ634q0

Geschreven door Tobia