Ik heb heerlijk geslapen, maar wel enorme spierpijn in mijn kuiten. Na het ontbijt, koffer inpakken en op weg naar de bushalte. Er is een bar waar ik nog even koffie scoor. Terrasje zit vol taxichauffeurs. Ik vertel Daniël dat de Cetățuie wel bereikbaar was met de auto, maar Blidaru niet en dat het een mooie wandeling was. Hij probeert me vandaag wijs te maken dat de bus niet komt en hij me wel naar Hațeg wil brengen. Maar voor 20 lei (4 €), de prijs van een buskaartje, doet-ie het niet.

De bus passeert het mini-openluchtmuseum van Orăștie, huisje of tien met houten kerkje, leuk om even te stoppen tijdens een roadtrip, maar zonder auto niet echt de moeite van een wandeling waard. De bushalte van Hațeg ligt aan de grote weg even buiten het stadje. Langs klassieke communistische flats met opvallend veel oude dacia's (de auto's) en bovengrondse gasleidingen - die kippen fijne schaduw bieden - bereik ik mijn pension.

Klein, verzorgd pension met twee kamers en een "keukentje" met alleen een magnetron. Ik word gevraagd naar de tuin te komen waar ze ingemaakte 'castraveti' aan het steriliseren zijn en op het houtgestookte fornuis net klaar zijn met het maken van pittige tomatensap. Ik krijg een beker vers sap aangeboden, en nog een en nog een en de laatste fles waarvan ze de goede deksel niet konden vinden. Als ik bezig ben je te installeren, komt de dochter des huizes me een lekker bordje eten brengen.

Het recept hangt aan de muur (ik ken slechts vier woorden niet...😀)

• Twee kopjes liefde
• een grote lepel lawaai
• een vleugje hoop
• een opening voor vergeving
• een theelepel omarmingen
• wij zoeten het met geduld
• we decoreren het met goede wil

Tegen half vijf ga ik even het stadje in. Het informatiepunt is nog open en in vloeiend Engels word ik geholpen met het maken van mijn plannen voor de komende dagen. Anca geeft me ook haar telefoonnummer dat ik mag bellen als ik een taxi nodig heb. Het centrum is rommelig, maar wie het wil zien, ziet ook de leuke panden. Een kruis ter nagedachtenis aan gevallenen in december 1918, in de strijd om de eenwording van Transilvanië, Walachije en Moldavië - - daarover over paar dagen meer als ik in Alba Iulia Ben - Geraniums in het parkje groeien aan een boom. Ik vind een groen terras, met een hele interessante menukaart, uitsluitend locale producten, maar ik heb geen honger meer. Ik neem een andere weg retour en ontdek dat mijn pension aan de rand van een echt mooi wijkje ligt. Ook een houten kerkje gezien onderweg.

Terug in mijn pension eindelijk tijd om te lezen en mijn blog bij te werken. Later op de avond komen er nog twee gezinnen in het pension. De een is in Nederland geweest en vindt het een mooi land. De ander heeft in Middenmeer in de tomaten kassen gewerkt. En daarmee heeft vandaag een letterlijke rode draad.
🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅🍅

Geschreven door Tobia