Rond zes uur word ik wakker, we zijn in Bonn. Op tijd voor zonsopkomst. De anderen slapen en ik werk aan blog-filmpjes. Even opfrissen bij het fonteintje. Vierpersoons couchette blijft toch minder comfortabel dan een slaapwagen. Vooral omdat het bed smaller is en er minder ruimte is voor bagage. In de Roemeense nachttrein, wel een tandenborstel en opfrisdoekjes, maar geen ontbijt inbegrepen. Hier krijg ik wel een ontbijtje met koffie en twee broodjes met jam. De laatste Roemeense tomaten en paprika en gurki maken mijn ontbijt compleet. De trein komt wel door Venlo en Eindhoven, maar stopt pas in Den Bosch. Ik stap uit in Utrecht waar we keurig volgens dienstregeling aankomen. We hadden in Duitsland wel wat vertraging, maar zijn wat korter in Nürnberg blijven staan. Er waren ook treindelen die naar Brussel en Hamburg gingen. Geen idee waar die zijn afgekoppeld en of er nog delen zijn aangekoppeld. Heb als een blok geslapen.

In Utrecht is het even zoeken naar de kluis en de eerste twee willen niet sluiten. Iemand heeft zijn koffer in een open kluis gezet. Dat risico neem ik niet, maar gelukkig werkt kluis drie wel. Via de Mariaplaats waar ik even luister naar de muziek van conservatoriumstudenten loop ik naar 't Wed. Helaas zijn de ontbijtplekjes in de zon allemaal vol, maar hé ik heb al ontbijtje gehad dus ben ik wel toe aan koffie met appeltaart.

Altijd fijn weer in Utrecht te zijn. De stad waar ik me misschien wel meer thuisvoel dan in Den Haag. Het oude café waar ik als student altijd mijn reizen startte en begon is er helaas niet meer. Maar t Wed was wel vaak de plek waar ik koffie dronk onderweg naar de markt dus ik begin al een beetje te wennen aan het idee dat ik vandaag toch echt naar huis ga. De buurman op het terras wil graag een glas wijn, maar voor twaalf uur schenken ze geen alcohol. Het is ook even wennen aan Nederlands om me heen. Heb dat wel met Mihai gesproken, maar wel in een Roemeense omgeving. De ober herkent wel mijn viool, eindelijk iemand die niet vraagt of ik gitaar speel. Mijn collega's reageren met aardige berichtjes op mijn extra dag vakantie. "Balen", "goede reis" "hopenlijk verloopt de reis vandaag wel voorspoedig". Sorry jongens, ik baal niet, integendeel, en voorspoedig ben ik zoveel mogelijk aan het rekken. Thuis zitten, mijn koffer uitpakken en was draaien kan later ook.

Na de koffie slenter ik via het Domplein en de Kromme Nieuwe Gracht naar het Lepelenburg. De domkerk is gesloten vanwege de opening van het academisch jaar vanmiddag. De steigers bij de Domtoren zien er heel wat stabieler en ARBOverantwoorder uit dan die van de Armeense kerk in Bucuresti. Onweer hier levert niet het poëtische roman- of filmbegin op dat ik me herinner van de Armeense kerk. Nederland is risicomijdend. Roemenen kennen risico's wel, maar vertrouwen erop dat het ongeluk hen niet treft. Geluk hebben behoeft geen risico-mitigerende maatregelen. Geluk hebben kun je ook bereiken door Amor Fati, het lot omarmen en aanvaarden. Je hoeft niet thuis, in de zin van in je eigen huis, te zijn, om ontspannen en relaxed en geborgen te zijn. Ik ben al thuis, hier in Utrecht in de zon.
Groepjes nieuwe studenten en oudere toeristen domineren het straatbeeld. De laatste keer dat ik op het Lepelenburg was, was een paar jaar terug toen ik vrijwilliger was op het Gaudeamus -festival. Dat festival begint woensdag weer, dus ik denk dat ik komend weekend opnieuw in Utrecht te vinden ben.

https://gaudeamus.nl/festival/

Via de singel kom ik bij het Ledig Erf waar ik mijn tweede terrasje pak vandaag. Tijd voor kroketten met landbrood. Het is tenslotte "eindelijk" mooi weer en dan pak je als Nederlander een terrasje😉.
Ik strijk neer bij het Louis Hartlooper Complex, gebouw uit 1927 dat vroeger (tot in mijn studententijd) een politiebureau was, maar sinds 2004 een filmtheater/ cultureel centrum, vernoemd naar een van de meest kleurrijke personen uit de Utrechtse filmgeschiedenis.

Over Louis:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Louis_Hartlooper
Over het LHC:
https://www.hartlooper.nl/

Rond half drie loop ik via de Singel terug naar het station. Het is druk op het station. Ik gun mezelf een upgrade eerste klas zodat ik voldoende ruimte heb voor mijn bagage. Op het station Den Haag kom ik Marko tegen die nieuwsgierig is naar mijn reis en ook enthousiast begint over mijn werk. Ik onthoud dat de ILT, onze belangrijkste stakeholder, sinds vanmorgen intern klaar is om met ons in gesprek te gaan, dus ik ben op tijd retour. Bij thuiskomst ligt de straat open. Ik dump mijn bagage en vertrek naar het strand. Pas als ik over het zand (!) loop en kan pootjebaden in de zee zonder op stenen te hoeven letten of door rotsen geblokkeerd word, ben ik pas echt thuis. Ik zie het reuzenrad van het Prater , o nee, Scheveningen... En achter de industrie ligt Caboo, o nee, de haven van Rotterdam. De ondergaande zon, het rustige strand en een goed glas Pinot Grigio zijn een perfecte afsluiting van een fijne reis. Ik ben weer thuis.

Geschreven door Tobia